Οι αρχαίοι μας άφησαν μια πολύ μεγάλη κληρονομιά. Τη σοφία τους, την οποία αναγνωρίζουμε ολοένα και περισσότερο καθώς οι επιστήμες και η τεχνολογία εξελίσσονται με το πέρασμα των αιώνων. Καθώς γινόμαστε σοφότεροι, κατανοούμε καλύτερα τη σοφία των προγόνων μας.
Σκιάς όναρ άνθρωπος.
Ο άνθρωπος είναι το όνειρο μιας σκιάς.
Πίνδαρος, 522-438 π.Χ., Αρχαίος λυρικός ποιητής
~
Ουκ ένι ιατρικήν είδέναι, όστις μη οίδεν ό τι εστίν άνθρωπος.
Είναι αδύνατο να ξέρει την ιατρική αυτός που δεν ξέρει ακριβώς τι είναι ο άνθρωπος.
Ιπποκράτης, 460-370 π.Χ., Πατέρας της Ιατρικής
~
Άνθρωπος: ο αναθρών ά όπωπε.
Άνθρωπος: αυτός που αναλογίζεται και κρίνει όσα έχει δει.
Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος
~
Θνητός γεγονώς άνθρωπε, μη φρόνει μέγα.
Αφού γεννήθηκες θνητός άνθρωπε, μην έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου.
Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής
~
Πρώτον μεν γαρ τρία ην τα γένη τα των ανθρώπων, ουχ ώσπερ νυν δύο.
Στην αρχή τα γένη των ανθρώπων ήταν τρία, όχι δύο όπως τώρα.
Σωκράτης, 469-399 π.Χ., Φιλόσοφος
~
Τω ανθρώπω μικρώ κόσμω όντι.
Ο άνθρωπος είναι ένας μικρόκοσμος.
Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος
~
Ο κόσμος αλλοίωσις, ο βίος υπόληψις.
Ο κόσμος είναι μια [συνεχής] αλλαγή, η ζωή είναι γέννημα της φαντασίας.
Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος
~
Μικρόν κακόν, μέγα αγαθόν.
Από ένα μικρό κακό μπορεί να έρθει ένα μεγάλο καλό.
Αρχαιοελληνική παροιμία
~
Άρα το όσιον ότι όσιόν εστιν, φιλείται υπό των θεών, ή ότι φιλείται όσιόν εστιν.
Το καλό είναι καλό επειδή αρέσει στους θεούς ή αρέσει στους θεούς επειδή είναι καλό;
Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος
~
Ουκ αν γένοιτο χωρίς εσθλά και κακά, αλλ’ εστί τις σύγκρασις.
Δεν γίνεται χώρια να είναι και τα καλά και τα κακά, αλλά είναι κάπως ανακατεμένα.
Ευριπίδης, 480-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός
~
Πολέμιον ανθρώποις αυτοί εαυτοίς.
Ο εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος εαυτός του.
Ανάχαρσις, 6ος π.Χ. αιών, Σκύθης ηγεμόνας & φιλόσοφος
~
Τω ανθρώπω μικρώ κόσμω όντι.
Ο άνθρωπος είναι ένας μικρόκοσμος.
Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος
~
Ω, γένος ανθρώπων ανεμώλιον, αυτοχόλωτον, μέχρι τέλους βιότου μηδέν επιστάμενον.
Ω άστατο ανθρώπινο γένος, που πολεμάς τον εαυτό σου, ως το τέλος της ζωής δε βάζεις μυαλό.
Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς, 4ος μ.Χ. αιών, Έλληνας ποιητής
~
O δε ανεξέταστος βίος ου βιωτός ανθρώπω.
Μια ζωή όπου δεν εξετάζεται το σωστό ή λάθος, δεν αξίζει να τη ζει κανείς.
Σωκράτης, 469-399 π.Χ., Φιλόσοφος
~
Ανοήμονες βιούσι ού τερπόμενοι βιούν.
Οι ανόητοι ζουν χωρίς να είναι ευχαριστημένοι που ζουν.
Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος
~
Βίος βίου δεόμενος ουκ έστιν βίος.
Η ζωή που φοβάται τη ζωή δεν είναι ζωή.
Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής
~
Κοινωνία γαρ ψυχή και σώματι διαλύσεως ουκ έστιν η κρείττον.
Η ένωση της ψυχής και του σώματος [η γέννηση] δεν είναι με κανένα τρόπο καλύτερη από το χωρισμό τους [το θάνατο].
Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος
~
Εύκολος η εις άδου οδός· καταμύοντας γουν απιέναι.
Εύκολος είναι ο δρόμος προς τον Άδη· πας εκεί με κλειστά τα μάτια.
Βίων ο Βορυσθενίτης, ~325-255 π.Χ., Αρχαίος κυνικός φιλόσοφος
~
Πολλά λαλείς, άνθρωπε, χαμαί δε τίθη μετά μικρόν. Σίγα, και μελέτα ζών έτι τον θάνατον.
Λόγια πολλά λες, άνθρωπε, σε λίγο θα πεθάνεις· σώπα, κι ενόσω ακόμα ζεις, τον θάνατο μελέτα.
Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς, 4ος μ.Χ. αιών, Έλληνας ποιητής
~
Εκ του βίου κράτιστόν εστιν υπεξελθείν ως εκ συμποσίου, μήτε διψώντα, μήτε μεθύοντα.
Το καλύτερο είναι από τη ζωή να αποχωρήσεις όπως από ένα συμπόσιο: ούτε διψασμένος ούτε μεθυσμένος.
Αριστοτέλης, 384-322 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος
~
Πάντα γαρ φύσει έχει τι θείον.
Σε όλα υπάρχει εκ φύσεως κάτι το θείο.
Αριστοτέλης, 384-322 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος
~
Αρχάς είναι των όλων ατόμους και κενόν, τα δ’ άλλα πάντα νενομίσθαι.
Τα άτομα και το κενό είναι η αρχή των πάντων και τα υπόλοιπα είναι κατασκευάσματα του νου.
Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος
~
Εκ πάντων εν και εξ ενός πάντα.
Ηράκλειτος, 544-484 π.Χ., Ίων φιλόσοφος
