“Το πνεύμα του Όσκαρ Ουάιλντ τον κατέστησε διάσημο, οι αδιακρισίες του όμως, τον κατέστρεψαν. Πέθανε σήμερα, εξόριστος στο Παρίσι, σε ηλικία 46 χρόνων, μέσα στη φτώχεια.
Ο Όσκαρ Φίνγκαλ Ο’ Φλάχερτυ Ουίλς Ουάιλντ, γιος ενός αξιόλογου χειρούργου του Δουβλίνου, έτυχε φιλολογικών τιμών στην Οξφόρδη.
Υπήρξε απόστολος της αγγλικής αισθητικής κίνησης “η τέχνη για την τέχνη”.
Άνθρωπος της μανιέρας και θηλυπρεπής, διατηρούσε μακριά μαλλιά και ντυνόταν με τρόπο εξωτικό. Κρατούσε πάντα ένα μεγάλο κρίνο ή ηλιοτρόπιο και, με αυτήν την εμφάνιση, είχε αρχίσει, το 1882, μια μεγάλη περιοδεία, με διαλέξεις στην Αμερική.
Γελοιοποιούνταν αλλά έλκυε και μεγάλα πλήθη.
Η μεγάλη του συγγραφική επιτυχία ήταν στον χώρο του θεάτρου”.
Στις μέρες μας έχει γίνει γνωστός για τα ευφυολογήματά του, το μοναδικό του μυθιστόρημα (Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ), τα θεατρικά έργα του, τις συνθήκες φυλάκισής του καθώς και τον πρόωρο θάνατό του.
Στο απόγειο της φήμης του, και ενόσω το αριστούργημά του, Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός (The importance of being Earnest, 1895) παιζόταν στο Λονδίνο, ο Ουάιλντ μήνυσε τον Μαρκήσιο του Κουίνσμπερι, Τζον Ντάγκλας (John Douglas, 9th Marquess of Queensberry, 1844 – 1900) για συκοφαντία.
Ο Μαρκήσιος ήταν ο πατέρας του εραστή του Ουάιλντ, του Λόρδου Άλφρεντ Ντάγκλας (Lord Alfred Douglas, 1870 – 1945).
Οι κατηγορίες μπορούσαν να επιφέρουν κάθειρξη έως και δύο ετών. Στην διάρκεια της δίκης παρουσιάστηκαν αποδείξεις οι οποίες ανάγκασαν τον Ουάιλντ να αποσύρει τις κατηγορίες και οδήγησαν στη σύλληψή του με την κατηγορία του σοδομισμού (η ομοφυλοφιλία ήταν τότε ποινικό αδίκημα στην Αγγλία).
Ύστερα από δύο ακόμα δίκες, κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε δύο χρόνια καταναγκαστικά έργα.
Το 1897, στην φυλακή, έγραψε το Εκ Βαθέων (De Profundis), μία επιστολή 80 περίπου πυκνογραμμένων σελίδων που εκδόθηκε το 1905, όπου αναλύει την ψυχοσύνθεσή του στις δίκες, δημιουργώντας ένα σκοτεινό «αντίβαρο» στην πρότερη φιλοσοφία της απόλαυσης.
Μετά την αποφυλάκισή του έφυγε κατευθείαν για τη Γαλλία, όπου και έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Εκεί έγραψε και το τελευταίο του έργο, Η μπαλάντα της φυλακής του Ρήντινγκ (The Ballad of Reading Gaol, 1898), ένα μακροσκελές ποίημα όπου παρουσιάζει τις κακουχίες της ζωής στην φυλακή.
Πέθανε άπορος στο Παρίσι, το Νοέμβριο του 1900, σε ηλικία 46 ετών.
