Έχω παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι βιώνουν συνήθως πιο «δύσκολα» και πιο περίπλοκα συναισθήματα στη σχέση τους με τον πατέρα παρά με τη μητέρα τους.
Αυτό συμβαίνει κυρίως με τους γιους. Και βασιζόμενος στις συζητήσεις που έχω κάνει με διάφορους ανθρώπους, ανακάλυψα την ύπαρξη πέντε μοντέλων στις σχέσεις πατέρα-παιδιού, αν και είμαι σίγουρος ότι είναι περισσότερα.
Καθώς τα διαβάζετε, σκεφτείτε αν κάποιο από αυτά ταιριάζει με τη δική σας περίπτωση.
Σύμφωνα με το πρώτο μοντέλο, ο πατέρας συμπεριφέρεται με υπερβολικά πατριαρχικό τρόπο, δεν δείχνει καμία στοργή και επιβάλλει με αυστηρότητα τους κανόνες. Ελέγχει τα παιδιά του, προκαλώντας τους ένα αίσθημα ντροπής και δημιουργώντας τους ενοχές.
Στα μάτια των παιδιών του, αυτός ο άνθρωπος φαντάζει τεράστιος, ένα απροσπέλαστο βουνό.
Διαβάστε επίσης: Χόρχε Μπουκάι: Μια ιστορία για την σχέση αλληλεξάρτησης με τους γονείς μας
Ακόμα κι όταν ενηλικιωθούν, δεν νιώθουν άνετα κοντά του, επειδή έχουν ζήσει την παιδική τους ηλικία με τον φόβο του, και δεν μπορούν να ανοιχτούν και να κάνουν μια ειλικρινή συζήτηση μαζί του.
Στο δεύτερο μοντέλο ανήκουν τα παιδιά που έζησαν τη στενοχώρια της μητέρας τους λόγω των εξωσυζυγικών σχέσεων του πατέρα τους ή λόγω της ασταθούς επαγγελματικής του απασχόλησης.
Αυτά τα παιδιά τρέφουν συμπάθεια και κατανόηση για τη μητέρα τους και οργή για τον πατέρα τους. Αν σε μικρή ηλικία δεν μπόρεσαν να εκφράσουν την οργή τους για τον πατέρα τους, τα καταπιεσμένα συναισθήματά τους δυσχεραίνουν τη δημιουργία μιας σχέσης μαζί του στην ενήλικη ζωή τους. Γι’ αυτό συχνά επιλέγουν να τον αποφύγουν τελείως.
Στο τρίτο μοντέλο υπάρχει συνήθως ένας πατέρας αυτοδημιούργητος, ο οποίος πιστεύει ακράδαντα στην αξία της σκληρής δουλειάς και έχει ανάλογες υψηλές απαιτήσεις από τα παιδιά του.
Δεδομένου ότι ο ίδιος στάθηκε μόνος του στα πόδια του, δεν του αρκεί να βλέπει τα παιδιά του να εργάζονται χωρίς να κοπιάζουν ιδιαίτερα και να έχουν μέτριες ή απλώς επαρκείς επιδόσεις στο σχολείο. Τα παιδιά αυτά, ζητώντας απεγνωσμένα την αποδοχή και την αναγνώριση από τον πατέρα τους, θα βιώσουν έντονο άγχος ως ενήλικες και δεν θα είναι σε θέση να μετριάσουν τον έντονο ρυθμό της ζωής τους, επειδή αισθάνονται ότι αξίζουν την αγάπη μόνο όταν κάνουν κάτι σωστά ή πετύχουν κάτι σπουδαίο.
Έχω γνωρίσει νέους αθρώπους με εξαιρετική μόρφωση και καλές θέσεις εργασίας, οι οποίοι όμως είχαν χαμηλή αυτοεκτίμηση και τάσεις εργασιομανίας.
Συζητώντας μαζί τους, διαπίστωσα ότι πολλοί από αυτούς είχαν πατέρα που ανήκει σε αυτή την κατηγορία.
Το τέταρτο μοντέλο περιλαμβάνει παιδιά συνηθισμένων οικογενειών που στην πορεία αποδεικνύονται επιστημονικές ιδιοφυΐες, κερδίζουν ακαδημαϊκές διακρίσεις ή σημειώνουν μεγάλη επαγγελματική επιτυχία.
Αυτά τα παιδιά αισθάνονται κατά κάποιον τρόπο ότι περιορίζονται από τον πατέρα τους και αγανακτούν όταν αυτός παρεμβαίνει στη ζωή τους. Είναι ανεξάρτητα, παίρνουν πρωτοβουλίες, αυτενεργούν και απεχθάνονται τις αυθαίρετες συμβουλές από έναν πατέρα που δεν γνωρίζει καθόλου πώς είναι η ζωή τους. Τον αγαπούν, αλλά δεν τρέφουν γι’ αυτόν ιδιαίτερη εκτίμηση.
Τέλος, στο πέμπτο μοντέλο βρίσκουμε τα παιδιά που έχασαν τον πατέρα τους σε μικρή ηλικία. Καθώς μεγάλωναν, βίωναν έντονα την απουσία του, ενώ ως ενήλικες τον αποζητούν ακόμα.
Συνήθως τον θυμούνται ως ήρωα και έλκονται από καθηγητές ή μέντορες που κατά κάποιον τρόπο του μοιάζουν.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Haemin Sunim «Αγάπη για το Λιγότερο Τέλειο» από τις εκδόσεις Πεδίο
