Αν αυτά τα χρώματα μας φαίνονται «φυσιολογικά» σήμερα, άφησαν άναυδους, ως και αγανακτισμένους τους Παριζιάνους του 1905 και τους κριτικούς, προσδίδοντας στον Ματίς, και όλους όσους τόλμησαν να εκθέσουν ταυτόχρονα έντονα χρώματα όπως το κίτρινο, το κόκκινο, το μοβ, το πράσινο, τον προσδιορισμό των φωβικών (από το fauves που σημαίνει «αγρίμια» στα γαλλικά).
Από την άλλη, ζωγράφοι όπως ο Πάμπλο Πικάσο, άρχισαν να εργάζονται πυρετωδώς ώστε να δημιουργήσουν έργα τα οποία θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τον ενθουσιασμό που τους προκάλεσαν οι εκτυφλωτικοί πίνακες του φωβισμού. Κι ο Ματίς πρωτοπόρος πια, ανέδειξε την έννοια του φωβισμού σε πάθος για φλογερό και έντονο χρώμα, πάθος που τον ακολούθησε έκτοτε σε όλη του τη σταδιοδρομία.
Η χαρά της ζωής φιλοτεχνήθηκε από τον καλλιτέχνη το 1905 με 1907 δείχνοντας την απελευθέρωση του ζωγράφου από στερεότυπα και πεποιθήσεις του καλλιτεχνικού στερεώματος του Παρισιού, μιας απελευθέρωσης την οποία σύντομα ακολούθησαν πολλοί μεγάλοι ζωγράφοι ανοίγοντας τον δρόμο για μεγάλα έργα και –ισμούς που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα και την Τέχνη.
