Η φίλη μου η Ντόροθι είχε αποφασίσει να ζητήσει διαζύγιο από τον άντρα της, αφού πέρασε πολύς καιρός που το χάσμα ανάμεσα τους είχε μεγαλώσει.
Εκείνος αρνούνταν να απευθυνθεί σε σύμβουλο γάμου και η φίλη μου ένιωθε μόνη και παραμελημένη. Ένα βράδυ, καθώς αυτός εντρυφούσε σε ένα επαγγελματικό έγγραφο, πήρε το κουράγιο να του μιλήσει.
Όπως βρισκόταν σε απόγνωση, επικαλέστηκε τη βοήθεια της ψυχής της και έμεινε έκπληκτη με αυτό που ακολούθησε. Λες και η πραγματικότητα άλλαξε. Αντί να βλέπει τον άντρα της ψυχρό, εχθρικό και αποκρουστικό, είδε ξαφνικά έναν άντρα με παιδιάστικη μορφή, χαμένο και φοβισμένο, που προσπαθούσε να προστατευτεί.
Συνειδητοποίησε ότι τον είχε επικρίνει και τον είχε απορρίψει. Καθώς τον κοίταζε, την πλημμύρισε η ίδια αγάπη για εκείνον που είχε αισθανθεί πριν από χρόνια, όταν είχαν πρωτοερωτευτεί, τότε που ήταν γεμάτοι ελπίδες και όνειρα. Ο θυμός και το αίσθημα στέρησης εξαφανίστηκαν, έπαψε να ανησυχεί για το μέλλον και ήταν σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά.
Αντί να του ζητήσει διαζύγιο εκείνο το βράδυ, κάθισε δίπλα του και του είπε: “Μπιλ, μπορώ να σου μιλήσω; Σ’ αγαπώ και…παραλίγο να το ξεχάσω. Αισθάνομαι μόνη και χαμένη, αλλά νομίζω ότι το ίδιο συμβαίνει και σ’ εσένα. Υπάρχει άραγε αρκετή αγάπη ανάμεσά μας για να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο;”
Εκείνος άφησε το έγγραφο από τα χέρια του και την άκουσε για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια. Ακολούθησε μια μεγάλη και ουσιαστική συζήτηση από την οποία έχουν ήδη περάσει έξι χρόνια και πλέον βιώνουν έναν ευτυχισμένο γάμο.
Όταν είμαστε στις Χαλαρές Στιγμές, οι φόβοι, οι αμφιβολίες και ο αρνητισμός που έχει ο εαυτός του Εγώ εξαφανίζονται όπως η πρωινή καταχνιά. Αντί να βλέπουμε τον άλλο από την οπτική γωνία του Εγώ – “Κοίταξε πώς μου φέρεται”, “Δεν καλύπτει τις ανάγκες μου”, “Τι άλλο να κάνω πια;” – τον αντιμετωπίζουμε από μια άλλη ανώτερη διάσταση.
Ανοίγουμε την καρδιά μας και ξέρουμε ότι όλοι είναι άγιοι και αθώοι, ότι όλοι θέλουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, ότι η επιθετικότητα και η άμυνα είναι απλώς οι μάσκες που φοράει ο εαυτός του Εγώ μας.
Κάθε φορά που μιλάμε μέσα από την καρδιά μας και όχι από το μυαλό μας – όταν μιλάμε με απόλυτη αγάπη και σοφία – ανοίγουμε δρόμους για θαύματα. Η αγάπη τα μεταμορφώνει όλα. Όταν η Ντόροθι προσέγγισε τον άντρα της με αγάπη, του έδωσε να καταλάβει ότι – για μια στιγμή – δεν ήταν παρασυρμένη από τις κατηγόριες, την ντροπή ή την αυτολύπηση, οπότε, αυτός δεν είχε λόγο να προστατευτεί και ανταποκρίθηκε με αγάπη.
Ήταν μια καθοριστική στιγμή για τη σχέση τους. Αν ο Μπιλ απαντούσε με τον εαυτό του Εγώ του, θα είχαν χωρίσει τώρα, αλλά διάλεξε να ανοίξει την καρδιά του.
Όποιο πρόβλημα κι αν υπάρχει και σε όποιο είδος σχέσης, η ανοιχτή καρδιά αλλάζει σχεδόν πάντα τον τρόπο που αντιμετωπίζετε μια κατάσταση και συνεπώς επηρεάζει την ανταπόκριση των άλλων.
Την επόμενη φορά που θα νιώσετε κολλημένοι, πληγωμένοι, εκνευρισμένοι ή εξοργισμένοι, στηριχτείτε στην ψυχή σας και ζητήστε από την καρδιά σας να ανοίξει. Περιμένετε μέχρι να αισθανθείτε μια ζεστή λάμψη, μια ανατριχίλα στην καρδιά ή μια αίσθηση χαλάρωσης και εκτόνωσης. Ύστερα κοιτάξτε πάλι την κατάσταση από την αρχή.
Αν σταματήσετε να παίρνετε τα πράγματα προσωπικά και τα δείτε με ανοιχτή καρδιά, τι βλέπετε; Τι θα έλεγε η καρδιά σας σε αυτή την περίπτωση;
Επιπλέον η ανοιχτή καρδιά μας επιτρέπει να ακούσουμε – να ακούσουμε πραγματικά – τον άλλο άνθρωπο.
Την πιο πολλή ώρα το κεφάλι μας γεμίζει με αναλύσεις για τα λόγια του άλλου ή με τα συναισθήματά μας γι’ αυτά ή προσπαθούμε να σκεφτούμε τι θα απαντήσουμε, με αποτέλεσμα να μην ακούμε στ’ αλήθεια.
Ανοιχτή καρδιά σημαίνει ότι το μυαλό σας είναι γαλήνιο και ότι αισθάνεστε τρυφεροί, ήρεμοι και στο απόλυτο παρόν. Τώρα – τι ακριβώς λέει ο άλλος;
Απόσπασμα από το βιβλίο της Gill Edwards “Ζήσε τη στιγμή!” από τις εκδόσεις Διόπτρα
