Ο πρώτος λόγος για την αντιμετώπιση της ζήλιας ανήκει σ’ εμάς. Πρέπει να δούμε ότι αυτό που μας κάνει να ζηλεύουμε και να ενοχοποιούμε το σύντροφό μας είναι μέσα μας. Πρέπει να δώσουμε στον εαυτό μας την ευχέρεια να σκεφτεί ότι ακόμα κι αν ο άλλος μας δίνει κάποια ερεθίσματα για να νιώθουμε αρνητικά για εκείνον, εμείς πρέπει να δούμε πώς μπορούμε να νιώθουμε πιο ασφαλείς και πιο σίγουροι με τον εαυτό μας.
Αρχίζουμε, λοιπόν, να παρατηρούμε τι είναι αυτό που μπορεί να μας κάνει πιο σίγουρους για τον εαυτό μας. Μπορεί να είναι, όπως έχουμε αναφέρει, η εικόνα μας, ο λόγος μας, η πολύ σημαντική αποδοχή των άλλων, η αίσθηση ότι ξεχωρίζουμε σε επαγγελματικές ή συλλογικές ενασχολήσεις μας – οποιοδήποτε στοιχείο που μπορεί να μας δώσει τη δυνατότητα να σκεφτούμε ότι αφού αξίζουμε ή είμαστε ικανοί σε κάτι μπορούμε σε προσωπικό επίπεδο, αν χρησιμοποιήσουμε καλύτερη επικοινωνία και καλύτερη δυνατότητα, να περάσουμε αυτά που έχουμε μέσα μας προς τα έξω.
Να νιώσουμε μεγαλύτερη αποδοχή από το περιβάλλον και ότι είμαστε πιο αρεστοί. Αυτό θα μας δώσει τη δυνατότητα να αισθανθούμε ότι στη συναισθηματική μας ζωή δεν έχουμε μόνο μία επιλογή, αλλά πάντα υπάρχει και μια άλλη.
Η σκέψη ότι έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε και μια άλλη επιλογή μας απελευθερώνει από τη “δέσμευση” ότι υπάρχει μόνο ένας και μοναδικός σύντροφος.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι αν ο άλλος σε μια σχέση θέλει να κάνει κάτι θα το κάνει ακόμα κι αν τον κλειδώσουμε μέσα σε ένα δωμάτιο. Επομένως είναι άδικη η σκέψη ότι αν τον ελέγξουμε δεν θα κάνει τίποτα.
Σε πολλούς ανθρώπους απάντηση στη ζήλεια είναι το να προκαλέσουμε ζήλια στον άλλο. Δηλαδή αν βρισκόμαστε σε έναν χώρο και ο σύντροφός μας κοιτάζει κάποιον άνθρωπο του άλλου φίλου, τότε κοιτάζουμε κι εμείς τον απέναντι.
Έτσι τον κάνουμε να ασχοληθεί περισσότερο μαζί μας παρά με τον απέναντι που κοιτάζει. Πολλές φορές θεωρούμε ότι ο σύντροφος ασχολείται περισσότερο με κάποιον άλλο παρά μ’ εμάς, και έτσι μας κάνει να επιδιώκουμε περισσότερο να του προκαλέσουμε το ενδιαφέρον. Αν κοιτάξουμε κάποιον άλλο, αυτόματα τον κάνουμε να ασχοληθεί περισσότερο μαζί μας.
Ένα πρώτο βήμα για να αποφύγουμε τη ζηλότυπη αντίδρασή μας είναι να συζητήσουμε με τον άνθρωπό μας το θέμα της ζήλιας και να μας πει τα συναισθήματα και όλες τις σκέψεις του για το πώς αισθάνεται όταν τον ζηλεύουμε. Ταυτόχρονα, όμως, θα συζητήσουμε και πώς αισθανόμαστε εμείς όταν μας ζηλεύει, ακόμα κι αν οι περιπτώσεις αυτές είναι λίγες.
Πολλοί άνθρωποι, παρότι σκέφτονται ζηλότυπα, δεν το εκδηλώνουν ούτε το αναφέρουν, με αποτέλεσμα, αφού δεν υπάρχει συμπεριφορά, να φαίνεται ότι ο άλλος είναι απόλυτα ασφαλής όσον αφορά τη ζήλια.
Αυτό, αν μπορούμε να το κάνουμε, είναι μια απάντηση στη ζήλια. Θα πρέπει, όμως, να καταλάβουμε ότι σε αυτή την περίπτωση δεν πρέπει να συσσωρεύουμε θυμό μέσα μας, γιατί κάποια στιγμή θα τον εκτονώσουμε έντονα.
Μπορούμε να συγκρατήσουμε το θυμό μας ή να τον εκτονώσουμε αν υπάρχει στον ελεύθερο χρόνο μας ενασχόληση με ένα γεγονός που μας δίνει χαρά και διάθεση, όπως η γυμναστική ή το να γράφουμε τις σκέψεις και τις επιθυμίες μας σε ένα φύλλο χαρτί ακόμα κι αν δεν πρόκειται να το δημοσιεύσουμε. Αυτό πολλές φορές μπορεί να γίνει και με ένα μήνυμα που θα γράψουμε, αλλά δεν θα το στείλουμε ποτέ στον άλλο, γιατί στόχο θα έχει την εκτόνωσή μας και όχι την αποκάλυψη της ζήλιας μας στον άλλο.
Επομένως το να μπορούμε να κρύψουμε τις ζηλότυπες σκέψεις είναι μια απάντηση στη ζήλεια μας, γιατί πάντα οι σκέψεις αυτές χειροτερεύουν την κατάσταση στο ζευγάρι.
Να σκεφτόμαστε πάντα ότι σε μια ζηλότυπη σκέψη που κάνουμε μπορεί να υπάρχει και μια δεύτερη σκέψη. Αυτό που σκεφτόμαστε μπορούμε να το διασταυρώσουμε. Οπότε καλό θα είναι να μη μένουμε ποτέ σε μία μόνο σκέψη, αλλά να ζητάμε την επιβεβαίωση για το αν είναι το απόλυτα αληθινό.
Όταν καταλάβουμε αν είναι το απόλυτα αληθινό το μεταφέρουμε στον άνθρωπό μας όχι σαν ζήλια αλλά με την εξής λογική: “Έκανα αυτή τη σκέψη, ποια είναι η γνώμη σου;”.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Δανιά “Όσο ποιο λίγο μ’ αγαπάς τόσο πιο πολύ σε θέλω” από τις εκδόσεις Καστανιώτη
