Δεν χρειάζεται να ξανασκεφτώ αυτό που γνωρίζω. Δεν έχω πια αμφιβολία για το αν τα λόγια μου είναι ανακριβή. Εξάλλου δεν έχει σημασία.
Έχω ανακαλύψει κάτι πολύ ενδιαφέρον σχετικά με την αλήθεια. Είναι ατομική. Ό,τι είναι αληθινό για εμένα μπορεί να μην είναι για κανέναν άλλον.
Ο κάθε ακροατής μιας ομιλίας θα απορροφήσει ό,τι λέω με διαφορετικό τρόπο. Ο καθένας θέλει να ακούσει μέρος του μηνύματος, αλλά όχι ολόκληρο.
Ο καθένας πιστεύει σε έναν συγκεκριμένο τρόπο. Αποκαλύπτω ό,τι γνωρίζω. Δεν ζητώ ανταπόκριση. Ζητώ τις ερωτήσεις τους μόνο για να ξεκαθαρίσω τον τρόπο στον οποίο έχουν εμπιστοσύνη.
Παλιότερα δίδασκα την “αποφυγή της κριτικής”, αλλά ανακάλυψα ότι συνέχιζα να κρίνω τον εαυτό μου. Ύστερα από εκείνη την ημέρα το άλλαξα κι αυτό. Έπαψα να κρίνω τον εαυτό μου. Τιμώ τον εαυτό μου έτσι όπως είναι.
Χρειαζόταν κάποτε να εκφράσω αυτό που είμαι. Αλλά δεν υπάρχει ανάγκη. Είναι σημαντικότερη η παρατήρηση όσων χρειάζεται να ακούσουν οι άλλοι. Δεν έχω αλλάξει τις ομιλίες μου, αλλά τη μέθοδο παρατήρησης.
Ξέρω ότι κανείς δεν με χρειάζεται πραγματικά, συμπεριλαμβανομένων των δύο γιων μου, της γυναίκας μου, της μητέρας μου και των μαθητών μου.
Μόλις αντικρίσεις έναν κόσμο δικαιοσύνης, μπορείς να είσαι ο εαυτός σου στο εκατό τοις εκατό. Ανακαλύπτεις ότι επικοινωνείς βαθιά με όλους. Είσαι απόλυτα ανοιχτός σε αυτό που είσαι και βλέπεις στον εαυτό σου όλους τους άλλους. Αυτό σε φέρνει κοντύτερα στους άλλους ανθρώπους.
Η αίσθηση της ανάγκης είναι αυτή που προκαλεί την απόρριψη από τους άλλους ανθρώπους. Όταν ξέρεις ότι κανείς δεν σε έχει ανάγκη, δεν υπάρχει απόρριψη ή φόβος για κανέναν.
Μοιάζει λίγο με την έξοδο από το σώμα. Αν ο ίδιος δεν έχεις πια ανάγκες, μπορείς να είσαι εκεί για τον καθένα.
Να σέβεσαι τους άλλους. Σεβάσου το δικαίωμά τους να κάνουν τις δικές τους επιλογές.
Να θυμάσαι ότι μπορείς να επιλέξεις να κάνεις κάτι ή όχι, αλλά με καλοσύνη. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι που δεν θέλεις.
Έμαθα να σέβομαι τα πάντα έτσι όπως είναι. Δεν βλέπω πια προβλήματα. Η αδικία που αισθάνονται οι άνθρωποι στον κόσμο είναι μια ψευδαίσθηση. Η αδικία δεν έρχεται από έξω. Έρχεται από τις αποφάσεις που κάνει ο καθένας μας κατά τη διάρκεια της ζωής του. Εκείνοι που είναι θύματα της αδικίας στην κοινωνία μας, μπαίνουν σε αυτές τις συνθήκες μέσα από δικές τους επιλογές.
Κανένας άλλος δεν είναι υπεύθυνος για το δηλητήριο μέσα στο όνειρό του. Είναι δική τους η κόλαση. Γιατί χρειάζεται να τους ελέγχει το όνειρο; Έχουν επιλέξει να το ονειρεύονται. Η ασθένεια που αποκαλούμε κόλαση μπορεί να θεραπευτεί.
Συνήθιζα να προσεύχομαι. Ένιωθα λύπηση για αυτούς. Πόσο υποφέρουν! Πόσα χρειάζονται! Ανακαλύπτουμε ότι έχουμε χτίσει μια κοινωνία που βασίζεται στην ανάγκη. Έξω από το όνειρο δεν υπάρχει ούτε φόβος ούτε ανάγκη.
Υπάρχει ένας άλλος τρόπος να δούμε τον κόσμο, πολύ πιο όμορφος. Όταν αφήσεις την ανάγκη, δεν φοβάσαι ότι θα πληγωθείς. Δεν έχεις προσδοκίες αλλά ούτε κι ανάγκη για όρια. Γίνεσαι ένα με όλα. Παύεις να σκέφτεσαι. Αισθάνεσαι ευδαιμονία αλλά όχι αθωότητα. Χρειάζεται να πας πέρα από την αθωότητα μέσω της σοφίας κι όχι της γνώσης. Όταν είσαι χωρίς ανάγκη είσαι σοφός.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Mary Carroll Nelson ” Πέρα από το φόβο Οι διδασκαλίες του Don Miguel Ruiz” από τις εκδόσεις ETRA
