Οι μέρες μας είναι μετρημένες. Όσο σκληρά κι αν προσπαθήσουμε να παρατείνουμε την παρουσία μας στη Γη, η πραγματικότητα είναι ότι είμαστε απλοί θνητοί και δεν θα ζήσουμε για πάντα.
Όσο κι αν προσπαθούμε να ξαναπλάσουμε με τη φαντασία μας το παρελθόν, σε τελική ανάλυση θα πρέπει να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε τον περισσότερο από τον υπόλοιπο χρόνο μας εδώ, στο παρόν.
Κάθε στιγμή που χάνουμε είναι ενδεχόμενη πηγή τύψεων και αποτελεί κυριολεκτικά χαμένο χρόνο.
Η ερώτηση που πρέπει να αναρωτηθούμε είναι: «Είμαστε επιβάτες σε ένα ταξίδι μέσα στον χρόνο ή είμαστε εξερευνητές σε μια ερευνητική αποστολή;»
Στη δεύτερη περίπτωση, κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία να αγκαλιάσουμε τη ζωή συμμετέχοντας ενεργητικά και όχι παρατηρώντας την παθητικά.
Αντί να είμαστε επιφυλακτικοί και απόμακροι, πρέπει να ενεργοποιηθούμε και να κάνουμε την κάθε μέρα μας να αξίζει.
Παρόμοια, αντί να παραμένουμε αμφίθυμοι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο πώς διαθέτουμε τον χρόνο μας. Αν καθόμαστε στο περιθώριο και παρατηρούμε τη ζωή από μακριά δεν θα καταλήξουμε πουθενά πέρα από την απάθεια και τις τύψεις.
Πριν από λίγα καλοκαίρια, η γιαγιά μου, που τη λέγαμε Τζίτζι, μας άφησε χρόνους στα ενενήντα ένα της έχοντας ζήσει μακριά και ευτυχισμένη ζωή. Κανείς δεν γνώριζε πώς να αξιοποιεί την κάθε μέρα όπως η γιαγιά Τζίτζι. Μέχρι τα τελευταία της ταξίδευε σε όλο τον κόσμο, συμμετείχε σε πολιτικές κινητοποιήσεις και φιλανθρωπικές δραστηριότητες.
Είχε πραγματικό κέφι για τη ζωή και της άρεσε να γελάει.
Ήταν επίσης η πρώτη που έσπευδε να βοηθήσει ακόμη και τα πιο μακρινά μέλη της οικογένειας όταν βρίσκονταν σε ανάγκη.
Ήταν κεφάτη, αστεία, όμορφη, στοχαστική, γνοιαστική και ευγενική. Ήταν παρούσα σε κάθε οικογενειακή γιορτή, κοντά ή μακριά, και ήταν η αδιαμφισβήτητη ψυχή της παρέας.
Κάθε μέρα, από τις 6 το πρωί, ήταν με το τραγούδι στο στόμα κα έτοιμη για δράση, έτοιμη να αφήσει το σημάδι της στον κόσμο. Καμία μέρα δεν τελείωνε αν η Τζίτζι δεν την είχε ζήσει στο έπακρό της.
Το συναρπαστικό με τη Τζίτζι ήταν ότι μιλούσε για τον θάνατο χωρίς κανέναν φόβο ή δισταγμό. Ξεκαθάριζε ότι επειδή αξιοποιούσε την κάθε μέρα, δεν θα είχε τύψεις όταν θα πέθαινε.
Είναι αμέτρητες οι φορές που την άκουσα να λέει, ενώ η υγεία της ήταν άψογη, «Όταν πεθάνω και χαθώ, για τίποτα δεν θα έχω τύψεις» καθώς μιλούσε ανοιχτά για την κληρονομιά που θα άφηνε ατον καθένα μας.
Έχουμε μόνο μια ζωή να ζήσουμε, γι’ αυτό αρχίστε να ζείτε τη δική σας.
Αγωνιστείτε να αξιοποιήσετε την κάθε μέρα στο έπακρο. Ζήστε με αχαλίνωτο πάθος και ενθουσιασμό.
Βρείτε τρόπους να κάνετε τη μέρα σας ακόμη πιο αξιοσημείωτη και αξιόλογη. Ασχοληθείτε με κάποιον σκοπό που σας είναι σημαντικός.
Πηγαίνετε σε μέρη που δεν έχετε ξαναπάει. Κάντε παρέα με ανθρώπους που σας ευχαριστεί να περνάτε τον χρόνο σας μαζί τους.
Κάντε φιγούρα μια φορά στο τόσο. Δείξτε περιέργεια και φιλομάθεια. Γελάστε δυνατά. Αξιοποιήστε την κάθε μέρα για να αποκομίσετε όσο γίνεται πιο πολλά από αυτά που σας προσφέρει η ζωή.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Marc Muchnick «Δεν μετανιώνω ξανά!» από τις εκδόσεις Θέσις
