Όλοι οι άνθρωποι συνδεόμαστε με ανθρώπους, απόρροια της κοινωνικής μας φύσης, η οποία πάντοτε επιθυμεί τη σύνδεση με τους άλλους ανθρώπους ως μία έμπρακτη εφαρμογή της κοινωνικής αλληλεγγύης. Δεν αντέχουν όλες όμως, πολλές είναι βραχύβιες, λυγίζουν μπροστά στη δύναμη του χρόνου, της ρουτίνας, της συνήθειας.
Τι είναι, τελικά, αυτό που κάνει τις σχέσεις –όλων των ειδών- να αντέχουν στο χρόνο; Οι περισσότεροι θα σπεύσουν να απαντήσουν η αγάπη.
Αναμφίβολα, η αγάπη είναι απαραίτητη, αλλά δε χρειάζεται μόνο αυτή.
Για εμένα, απαραίτητη είναι η πίστη στο άλλο πρόσωπο. Η πίστη στην εντιμότητα, την αλήθεια του λόγου του, στην προσωπικότητά του. Η πίστη είναι το πιο δυνατό συναίσθημα; δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι λέμε “πιστεύω στο Θεό”, αντί για “αγαπώ το Θεό”.
Η πίστη εμπεριέχει μέσα της την αγάπη για το έτερο πρόσωπο, το φίλο, το ταίρι, το παιδί μου, το συνεργάτη μου. Η αγάπη όμως δεν εμπεριέχει μέσα στην πίστη; μπορεί να αγαπάω το σύντροφό μου, αλλά να τον θεωρώ ικανό να με απατήσει. Μπορεί να αγαπάω τη φίλη μου, αλλά να φοβάμαι πως θα φθονεί την ευτυχία μου. Μπορεί να αγαπάω το παιδί μου, αλλά να θεωρώ πως είναι ανώριμο και δεν κάνει σωστές επιλογές στη ζωή του. Και όσο και να με χαροποιούσε να γνωρίζω πως κάποιος με αγαπάει, θα με πλήγωνε και θα με αποθάρρυνε να αισθάνομαι πως δεν με εμπιστεύεται, να με θεωρεί ικανή να τον πληγώσω ή να του κάνω κακό.
Ας χτίζουμε σχέσεις εμπιστοσύνης, η βάση για την ποιότητα των σχέσεών μας είναι η πίστη στο πρόσωπο των άλλων ανθρώπων, η εμπιστοσύνη στην επιλογή μας. Και μέσα σε αυτή την αρμονία, έρχεται η αγάπη και την επισφραγίζει μοναδικά…
Μαρία Σκαμπαρδώνη
