Αξίζω επειδή είμαι μία εικόνα του Θεού, επειδή υπάρχω, επειδή είμαι άνθρωπος.
Η έννοια της αξίας του ανθρώπου μπορούμε να πούμε πως ειδικά τα τελευταία χρόνια στη Δύση, απέχει αρκετά από αυτό που θα μπορούσαμε να απαντήσουμε με θεολογική ή ανθρωπιστική άποψη. Ο σύγχρονος κόσμος φαίνεται να κρίνει την αξία κάποιου ανάλογα με τα επιτεύγματά του, ανάλογα με την εικόνα του ή με την κοινωνική θέση ή εμφάνισή του.
Όλο αυτό, φυσικά, έχει συνέπειες και σε εμάς τους ίδιους. Από τη στιγμή που υπάρχουμε και προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε μία υπερβολικά ανταγωνιστική κοινωνία, υποβάλλουμε τον εαυτό μας στη διαδικασία του να προσπαθεί να πετυχαίνει διαρκώς όλο και περισσότερα. Δεν επαναπαυόμαστε ποτέ, θέλουμε να κατακτάμε διαρκώς όλο και περισσότερο στόχους, κρίνουμε τους άλλους από τη θέση που έχουν στην κοινωνία ή από τόσα χρήματα βγάζουν. Όλο αυτό μας περιορίζει σε έναν φαύλο κύκλο και εντέλει, μας βλάπτει. Προσπαθώντας να ικανοποιούμε διαρκώς τα πρέπει των άλλων τα οποία έχουν εμφυτευτεί με επιμέλεια μέσα μας, απομακρυνόμαστε από αυτό που είμαστε πραγματικά.
Θεωρώ πως είναι καιρός να σταματήσουμε και εμείς οι ίδιοι ως άτομα αλλά και ως κοινωνία οργανωμένη, να καταδικάζουμε τους ανθρώπους που σύμφωνα με τις απαρχαιωμένες μας αντιλήψεις η πεποιθήσεις, δεν έχουν επιτελέσει ‘’αυτά που θα έπρεπε’’. Στην πραγματικότητα, δεν οφείλουμε να κάνουμε κάτι, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε έναν δρόμο και μόνο, δεν είμαστε υπόλογοι σε κανέναν. Η αντίληψη του ‘’πρέπει να πετυχαίνω διαρκώς ή να αρέσω στους άλλους για να έχω αξία’’, είναι λανθασμένη και οφείλεται στις αντιλήψεις που μετάγγισαν μέσα μας οι γονείς μας κατά την παιδική μας ηλικία.
Αδυνατούμε, επειδή οι γονείς μας είναι το πρώτο μοτίβο συμπεριφοράς που γνωρίζουμε και θεωρούμε αδιαμφισβήτητη την αυθεντία τους, να αμφισβητήσουμε τα μηνύματα που μας περνούν. Ασυνείδητα, αισθανόμαστε πως πρέπει να είμαστε καλοί προκειμένου να μας αγαπούν ή να κάνουμε τα πάντα προκειμένου να μας αγαπούν, αλλά αυτό είναι λάθος. Είμαστε ο εαυτός μας, η αξία μας υπάρχει μέσα στον ίδιο τον πυρήνα μας, σε αυτό που είμαστε και στο γεγονός πως υπάρχουμε.
Η αυταξία δεν απορρέει από τους άλλους, λανθασμένα την κυνηγάμε ή περιορίζουμε τον εαυτό μας σύμφωνα με τα πρέπει και τα μη των άλλων. Η κοινωνία κρίνει την αξία των ανθρώπων ανάλογα με το αν είναι όμορφοι ή πιο κοινωνικά δημοφιλείς, αλλά δεν περνάει το μήνυμα της μοναδικότητας του κάθε ανθρώπου και του γεγονότος πως αξίζει ακόμα και όταν αποτύχει ή όταν δεν έχει πολλές επιτυχίες στη ζωή του.
Αξίζω άσχετα από τι λένε οι άλλοι. Αξίζω άσχετα αν πετυχαίνω ή όχι. Γιατί είμαι άνθρωπος και σίγουρα θα έχω κάποιο χάρισμα. Δε χρειάζεται να ακολουθήσω κάποιο συγκεκριμένο δρόμο, γιατί πολύ απλά στην πραγματικότητα δεν είμαι υποχρεωμένη να ευχαριστήσω τους πάντες.
Η αυταξία μας εξαρτάται από εμάς, όχι την κριτική των άλλων. Ώρα μας να σταματήσουμε να κάνουμε εκπτώσεις για να αρέσουμε, να θυσιάζουμε την προσωπικότητά μας στο βωμό της θετικής κριτικής και να κρίνουμε αυτό που είμαστε από τη θέαση των άλλων.
Μαρία Σκαμπαρδώνη
