Όλοι οι άνθρωποι φοβούνται το θάνατο. Αγαπούν τη ζωή και παρά τις δυσκολίες της, επιθυμούν να είναι ζωντανοί για να δουν το ξημέρωμα της επόμενης ημέρας. Η αίσθηση πως αυτή η τόσο δύσκολη και συνάμα όμορφη ζωή τελειώνει, μας γεμίζει με θλίψη και μας δημιουργεί την επιθυμία να αναχαιτίσουμε και να καθυστερήσουμε το επερχόμενο τέλος. Όσο και αν πικραίνεται ο άνθρωπος, η ζωή είναι πάντοτε γλυκιά και οι χαρές που εκείνη εμπεριέχει, κάνουν στο τέλος πάντοτε τις λύπες να φαντάζουν μικρότερες.
Αρνητικές σκέψεις μας πλημμυρίζουν και για την απώλεια των δικών μας ανθρώπων. Δε θέλουμε να σκεφτούμε πως οι δικοί μας άνθρωποι θα φύγουν κάποια στιγμή από κοντά μας, αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με το γεγονός πως η σωματική επαφή και το αγκάλιασμα κάποτε δε θα είναι εφικτό.
Όμως αν το σκεφτούμε με βάθος, θα αντιληφθούμε πως ουσιαστικά ο θάνατος δεν είναι το τέλος, ούτε κάτι που πρέπει να φοβόμαστε. Είναι η απόδειξη πως είμαστε μέλη μίας αλυσίδας η οποία ανακυκλώνεται και ανανεώνεται διαρκώς, είμαστε μέλη μίας φυσικής συνέχειας η οποία πάντοτε εξελίσσεται και εναλλάσσεται. Αυτή η συμμετοχή μας στη μαγεία της ζωής, στην ανακύκλωση των σωμάτων μας, μας καταξιώνει ως έμβια όντα. Είμαστε σημαντικοί ακριβώς γιατί υπαγόμαστε όλοι στους άκαμπτους νόμους της φυσικής νομοτέλειας, είμαστε υπάρξεις που δεν ξέρουμε πότε θα φύγουμε, αλλά έχουμε τη δυνατότητα αυτή τη στιγμή να επιλέξουμε το πέρασμά μας από αυτή τη ζωή να είναι το καλύτερο που μπορεί να γίνει. Θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι για τη συμμετοχή μας στο θαύμα της ζωής το οποίο τελειώνει και ξαναρχίζει από την αρχή, δίχως να σταματάει ποτέ.
Διαβάστε επίσης: Ο φόβος του χωρισμού και πώς να τον ξεπεράσουμε με μια απλή άσκηση
Ο θάνατος είναι ένα γεγονός που δεν αποφεύγεται, αλλά μπορεί να ξεπεραστεί ο έντονος φόβος και αγωνία που προκαλεί. Σημασία έχεις να ζεις δυνατά, ελεύθερα, αποδεσμευμένα από κάθε φόβο που σε κρατάει στη γη και δε σε αφήνει να πετάξεις.
Αποφάσισε να ζήσεις ελεύθερα, σταματώντας να φοβάσαι το θάνατο.
Μαρία Σκαμπαρδώνη
