Πρόσφατα πληροφορήθηκα κάποιες ενδιαφέρουσες έρευνες για την αγκαλιά – οι οποίες επιβεβαιώνουν επιστημονικά ότι η αγκαλιά κάνει καλό στην υγεία.
Ο Anthony Grant, καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σίντνεϊ, παρουσίασε πορίσματα ερευνών που δείχνουν ότι η αγκαλιά, εκτός του ότι μειώνει το άγχος και το αίσθημα της μοναξιάς, ελαττώνει και τα επίπεδα της κορτιζόλης, μιας ορμόνης που εκκρίνουμε ως αντίδραση στο στρες· και αυτό με τη σειρά του αυξάνει την ανοσία μας απέναντι σε παθογόνους οργανισμούς και ρίχνει την πίεσή μας.
Σύμφωνα μάλιστα με τη Δρα Karen Grewen, του Πανεπιστημίου της Πολιτείας της Βόρειας Καρολίνας, αν ένα ζευγάρι κρατηθεί από τα χέρια και αγκαλιαστεί για είκοσι δευτερόλεπτα προτού φύγει από το σπίτι το πρωί, ο δείκτης στρες που θα εμφανίσει θα ισούται με το μισό του αντίστοιχου ενός ζευγαριού που δεν ακολουθεί αυτή την πρακτική.
Διαβάστε επίσης: Η θεραπευτική δύναμη της αγκαλιάς
Μια σύντομη και ζεστή αγκαλιά με το αγαπημένο μας πρόσωπο γίνεται ένα προστατευτικό στρώμα που μας προφυλάσσει από το καθημερινό στρες.
Υπάρχουν φορές που ως μοναχός πρέπει να προσφέρω στους ανθρώπους ένα τέτοιο πεδίο προστασίας. Διατηρώ μια ανάλογη στιγμή στη μνήμη μου από την παρουσίαση του βιβλίου μου σε ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο της Σεούλ.
Υπέγραφα το βιβλίο μιας γυναίκας, όταν ξαφνικά μου είπε με πνιχτή φωνή:
«Haemin Sunim, ο πατέρας των παιδιών μου έχασε τη ζωή του πριν από δύο μήνες σε τροχαίο δυστύχημα. Το σοκ μου ήταν τεράστιο και από τότε έχω βγει έξω ελάχιστες φορές. Ο μικρότερος αδελφός μου μου έκανε δώρο το βιβλίο σας επειδή προφανώς με λυπόταν. Έκλαψα πάρα πολύ καθώς το διάβαζα, έκλαιγα ήδη από το πρώτο κεφάλαιο. Για κάποιον λόγο, σκέφτηκα ότι μόνο αν σας συναντούσα θα μπορούσα να πάρω κουράγιο για να συνεχίσω τη ζωή μου και να φροντίσω σωστά τα παιδιά μου. Ζω σε επαρχία, αλλά πήρα το τρένο νωρίς το πρωί για να έρθω και να σας δω προσωπικά».
Η φωνή της έτρεμε και τα δάκρυα αυλάκωναν το πρόσωπό της. Εκείνη τη στιγμή, χωρίς να συνειδητοποιώ τι ακριβώς έκανα, σηκώθηκα, πήγα προς το μέρος της και άνοιξα τα χέρια μου. Αφού την αγκάλιασα για λίγο, της είπα: «Θα προσευχηθώ κι εγώ για τον εκλιπόντα πατέρα των παιδιών σου. Το πιθανότερο είναι ότι το πνεύμα του θα σε παρατηρεί από τον άλλο κόσμο και θα βλέπει πώς συνεχίζεις να ζεις και πόσο καλά φροντίζεις τα παιδιά σου.
Τώρα βιώνεις απίστευτη μοναξιά και η ζωή σου είναι πολύ σκληρή, αλλά μέσα από αυτή την εμπειρία θα βγεις πιο δυνατή, πιο σοφή και πιο συμπονετική. Από εδώ και πέρα, τα πράγματα θα αρχίσουν να πηγαίνουν προς το καλύτερο. Μην ανησυχείς τόσο πολύ».
Την κρατούσα αγκαλιά όση ώρα έκλαιγε και συλλογίστηκα ότι μπορεί να υστερώ σε πολλά, αλλά θέλω να είμαι κάποιος που θα προσφέρει έστω μια μικρή παρηγοριά στους άλλους και θα μπορεί να τους δώσει κουράγιο, σαν μια ζεστή ηλιαχτίδα. Αν υπάρχει ένα άτομο που θέλει μια αγκαλιά από εμένα, θα το κάνω με κάθε καλή διάθεση και όσο συχνά χρειάζεται.
Όσοι διαβάζετε τούτο το βιβλίο, αν έχετε φίλους ή συγγενείς που περνούν μια δύσκολη φάση στη ζωή τους, μην ξεχνάτε να τους αγκαλιάζετε.
Ποιος ξέρει, μπορεί όντως να παρατείνετε τη ζωή τους – και τη δική σας επίσης.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Haemin Sunim «Αγάπη για το λιγότερο τέλειο» από τις εκδόσεις Πεδίο
