Πάντα διασκεδάζω να παρατηρώ τους ανθρώπους που παρακολουθούν κάποια από τις διαλέξεις μου να σπεύδουν στα τηλέφωνα ή να βγάζουν έξω τα κινητά τους, αμέσως μόλις γίνεται διάλειμμα.
Θα μπορούσα να μαντέψω ότι ίσως 5 τοις εκατό των τηλεφωνημάτων τους είναι επείγοντα, ως επί το πλείστον τους αρέσει το αίσθημα ότι το γραφείο τους θέλει να τους ακούσει ή ότι θα μπορούσε να υπάρχει ένα σημαντικό φωνητικό μήνυμα λέγοντάς τους ότι πρέπει να κάνουν κάτι.
Τέτοια αίσθηση απασχόλησης καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι θα ζήσουμε για πάντα. Με τόσα πολλά να κάνουμε και τόσο λίγο χρόνο, πιστεύουμε ότι είμαστε τόσο σημαντικοί που δεν μπορούμε ενδεχομένως να πεθάνουμε.
Λέμε στους εαυτούς μας ότι εκείνοι οι οποίοι υπολογίζουν σε εμάς δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν αν δεν κάνουμε τα Α, Β, και Γ.
Στη συνέχεια, όταν μειωνόμαστε ή όταν το παιδί μας, μας λέει ότι πραγματικά δεν χρειάζεται τη βοήθειά μας και μας ζητά να το αφήσουμε μόνο του, είμαστε εντελώς συντετριμμένοι. Μισούμε να μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι, είμαστε αναλώσιμοι.
Λοιπόν, ο κόσμος θα συνεχίσει να περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο, και η ανθρωπότητα θα συνεχίσει να υφίσταται, έστω κι αν δεν είμαστε εκεί γύρω.
Φοβούμενοι αυτή την αλήθεια για τον εαυτό μας, το εγώ μας πείθει να προσκολλούμαστε στην αυτο-σημαντικότητα.
Διαβάστε επίσης: Είμαστε ήδη “φωτισμένοι” το μόνο που χρειάζεται είναι να το συνειδητοποιήσουμε
Η συνεχής φούρια μας καθιστά πιο εύκολο για εμάς να αποφεύγουμε να ασχολούμαστε με τα συναισθήματά μας.
Όταν σταματάμε και έχουμε την αίσθηση του τι αισθανόμαστε, μπορούμε να είμαστε ανοικτοί στο πώς το χέρι του Πνεύματος θα μπορούσε να μας αγγίξει σε εκείνη ακριβώς τη στιγμή.
Αντ’αυτού, ανακόπτουμε την ανάπτυξή μας, αποφεύγοντας τα τμήματα του εαυτού μας που χρειάζονται θεραπεία, λέγοντας στους εαυτούς μας ότι έχουμε πολύ λίγο χρόνο ή δεν έχουμε αρκετά χρήματα για να καλύψουμε τις ανάγκες της ψυχής μας. Δεν επιτρέπουμε στους εαυτούς μας το χρόνο για να επουλωθούν ή να ονειρευτούν.
Το ενδιαφέρον είναι ότι, όταν θα σταματήσουμε να σκεφτόμαστε τι «πρέπει» να κάνουμε και απλώς να παραμείνουμε παρόντες στο τι συμβαίνει, θα καταλήξουμε να είμαστε πολύ πιο παραγωγικοί και δημιουργικοί.
Παραμένοντας στη στιγμή αντί να ανησυχούμε για το τι πρέπει να γίνει σήμερα το απόγευμα ή την επόμενη εβδομάδα, ανοίγουμε τα μάτια μας στις δυνατότητες που χάνουμε με όλη τη βιασύνη μας να κάνουμε τα πράγματα να ολοκληρωθούν και να αποδείξουμε πόσο πολύ σημαντικοί είμαστε.
Δοκιμάστε να καλλιεργήσετε τη δική σας ασημαντότητα.
Οι πιο επιτυχημένοι, ενδιαφέροντες άνθρωποι είναι αυτοί που δεν λαμβάνουν τον εαυτό τους καθόλου σοβαρά. Είναι αυτοί που διασκεδάζουν με τον εαυτό τους, αναγνωρίζοντας ότι η ζωή είναι μια περιπέτεια με πολλές απροσδόκητες ανατροπές και στροφές και γκρεμούς.
Όπως οι καλοί μυθιστοριογράφοι, πηγαίνουν με τη ροή και βλέπουν τι ξεδιπλώνεται καθώς προσεγγίζουν δημιουργικά τη ζωή τους, ανοίγοντας για τον εαυτό τους ευκαιρίες. Οι ιστορίες που δημιουργούν είναι πλούσιες, εκπληκτικές και ικανοποιητικές.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Alberto Villoldo «Οι Τέσσερις Ενοράσεις» από τις εκδόσεις ETRA
