Η δική μου άποψη για την αυτογνωσία αρχίζει με το να θυμάμαι ότι:
Δεν είναι ότι έχω σώμα, αλλά ότι είμαι σώμα.
Δεν είναι ότι έχω συναισθήματα, αλλά ότι είμαι τα συναισθήματα που νιώθω.
Δεν είναι ότι έχω έναν τρόπο σκέψης, αλλά ότι είμαι ο τρόπος που σκέφτομαι.
Τελικά, ο καθένας μας είναι οι σκέψεις του, τα συναισθήματά του, το ίδιο το σώμα του και, συγχρόνως, κάτι παραπάνω: το είναι του.
Εάν επιχειρήσω να με γνωρίσω, πρέπει να αρχίσω από την αυτοπαρατήρηση με βλέμμα αθώο και ειλικρινές, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς να ξεκινάω με ήδη διαμορφωμένη άποψη για το πώς θα έπρεπε να είμαι.
Ποτέ δεν θα μπορέσω να γνωρίσω τον εαυτό μου αν ψάχνω να τον βρω με βλέμμα επικριτικό.
Είναι αρκετά συνηθισμένο – και εγώ θεωρώ αρκετά καταστροφικό -, να αναλύουμε τις πράξεις και τις σκέψεις μας με φράσεις όπως αυτές:
«Τι ηλίθιος που είμαι!»
«Έπρεπε να το είχα καταλάβει…»
«Μα πώς μπορώ να είμαι τόσο βλάκας;»
«Μου ‘ρχεται να πάω να αυτοκτονήσω!» Κ.λ.π., κ.λ.π.
Λέω, λοιπόν, πως αν μπορούσε κανείς να το μετατρέψει όλο αυτό σε μια συμπεριφορά πιο επιδοκιμαστική, πιο επιφυλακτική, αν μπορούσε να πει:
«Έκανα λάθος. Την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να το κάνω καλύτερα…»
«Αυτό καλό θα είναι να το θυμάμαι…»
«Φέρθηκα πολύ επιπόλαια, καμιά φορά το άγχος μου δεν με βοηθάει…»
«Από εδώ και πέρα θα προσπαθώ να βρίσκω εναλλακτικές λύσεις…»
Τότε, παραδόξως, θα μπορούσε κανείς να αλλάξει.
Κανείς δεν πραγματοποιεί μια αλλαγή επειδή το απαιτούν οι περιστάσεις.
Κανείς δεν αλλάζει πραγματικά από φόβο.
Διαβάστε επίσης: Χόρχε Μπουκάι: Αφήνοντας πίσω αυτό που δεν υπάρχει πια
Κανείς δεν μεγαλώνει με διαρκή έλεγχο και καταπίεση.
Τι καλά που θα ήταν αν παύαμε να είμαστε τόσο επικριτές και κατήγοροι…
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος γιατί, στην πραγματικότητα, θα πρέπει να έχω συντροφιά τον εαυτό μου σε όλη μου τη ζωή, είτε μου αρέσει είτε δεν μου αρέσει.
Σύντομη ή μακρόχρονη, πολλή ή λίγη, αυτή είναι η ζωή μου, και θα πρέπει να σταθώ στο πλευρό του εαυτού μου.
Η λέξη amigo (φίλος) αποτελεί σύνθεση τριών μονοσύλλαβων λέξεων: a-me-cum (μαζί με εμένα). Εκείνος που είναι δίπλα μου, μαζί μου.
Τι καλά που θα ήταν να συμπεριλαμβάνεται ο καθένας από μας στη λίστα των φίλων του εαυτού του.
Αφού θα είμαι με τον εαυτό μου για πάντα, τότε, καλά θα ήταν να στέκομαι συνειδητά στο πλευρό μου…
Αφού είμαι με τον εαυτό μου από την αρχή και κανείς δεν ξέρει περισσότερα για μένα απ’ ό,τι εγώ (κανείς, ούτε καν ο θεραπευτής μου), τι καλά που θα ήταν αν μπορούσα να είμαι για τον εαυτό μου ένας καλός φίλος, να στέκομαι στο πλευρό μου, να κάνω και να σκέφτομαι ό,τι καλύτερο για μένα.
Το να θέλω να κάνω για μένα κάτι διαφορετικό απ’αυτό που είμαι, δεν είναι ο δρόμος της γνωριμίας με τον εαυτό μου, είναι ο δρόμος της αλλαγής.
Και θα σου πω τώρα κάτι που κάποια άλλη φορά θα επαναλάβω εκτενέστερα: η προσπάθεια να αλλάξεις τον εαυτό σου δεν είναι δημιουργική· είναι λάθος δρόμος, είναι παρέκκλιση, είναι απομάκρυνση από την ορθή πορεία.
Ο δρόμος της γνωριμίας με τον εαυτό μου ξεκινάει όταν αποδέχομαι ότι είμαι αυτό που είμαι, και δουλεύω με αφετηρία όσα ανακαλύπτω για να δω τι θα κάνω μ’εμένα.
Να δω τι θα κάνω για να είμαι εγώ ο ίδιος καλύτερα – εάν θέλω όντως να είμαι καλύτερα -, ξέροντας, όμως, ότι καλά είμαι όπως είμαι.
Φυσικά, θα είναι ακόμη καλύτερα αν βοηθήσω να πραγματοποιηθεί αυτή η αλλαγή.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Ο Δρόμος της Αυτοεξάρτησης» από τις εκδόσεις opera/animus
