Την εποχή που το παιδί μου ήταν ακόμα μικρό έπιανα συχνά τον εαυτό μου να υποφέρει από εκείνη τη μελαγχολική διάθεση του «εγώ η καημένη».
Το ότι μεγάλωνα μόνη μου ένα παιδί υπήρξε για μένα μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετώπισα ποτέ: από τη συναισθηματική, τη φυσική και την πνευματική άποψη. Όταν η μοναξιά, ο φόβος, η μονοτονία και η υπερκόπωση παίρνουν το πάνω χέρι, τότε νιώθω πραγματικά γριά.
Και ανεξάρτητα από το πόσες φορές έχω πει στον εαυτό μου ότι συγκρινόμενη με τις περισσότερες από τις 6 δισεκατομμύρια ψυχές του πλανήτη περνώ μια θαυμάσια ζωή, ανακάλυψα τελευταία ότι δεν έχω ακόμα φτάσει σ’εκείνη την κατάσταση της γαλήνης που επιθυμώ.
Έτσι λοιπόν βρήκα τη λύση, εφαρμόζοντας ένα σχέδιο που είναι το να βρίσκομαι πάντα σε δράση και να συγκεντρώνω την προσοχή μου μακριά από τον αγώνα μου. Κάθε βράδυ λοιπόν, πριν πέσω να κοιμηθώ, και σαν να κάνω μια ιεροτελεστία, ευχαριστώ το Θεό για κάτι που μου συνέβη κατά τη διάρκεια της ημέρας, κάτι για το οποίο νιώθω ειλικρινά ευγνωμοσύνη.
Μήπως μαντεύεις τι έχει συμβεί;
Διαβάστε επίσης: Νιώθοντας ευγνωμοσύνη όταν δεν έχω τίποτα αλλά και όταν έχω τα πάντα
Έγινε ένα θαύμα!
Ανακάλυψα ότι το μεγαλύτερο διάστημα της μέρας το περνώ σε μια κατάσταση χάρης και ευγνωμοσύνης. Και καθώς το μυαλό μου συνεχίζει όλη τη μέρα να ψάχνει για τη βραδινή «άσκηση» που έχει δεσμευτεί να κάνει, εγώ μπορώ πια να βλέπω πόσο πολλά και πολύτιμα γεγονότα συμβαίνουν στο διάστημα κάθε 24ώρου.
Από τα πιο απλά, όπως είναι ο ήχος που έρχεται από τα «κουδουνάκια της αρμονίας» του γείτονά μου καθώς τα φυσά απαλά το αεράκι, μέχρι το καλοσυνάτο χαμόγελο που έχει στο πρόσωπό του ο υπάλληλος στο βενζινάδικο και μέχρι τη ζεστασιά που νιώθω στην καρδιά μου όταν ο γιος μου, ο Έλι, παρατάει το παιχνίδι του και τρέχει σε μένα για να μου πει ότι με αγαπάει «πιο πολύ κι από τον ωκεανό κι από τον ουρανό κι από εκατό τρισεκατομμύρια φεγγάρια».
Έτσι ανακαλύπτω ότι έχω πια ένα μακρύ κατάλογο για να λέω ευχαριστώ κάθε βράδυ!
Νιώθω δέος (και βαθιά ανακούφιση)! επειδή, ανεξάρτητα από το πόσο κουραστικό και δύσκολο μπορεί κάποιες φορές να είναι αυτό το ταξίδι που ονομάζεται «ζωή», κατεβάζοντας αρκετά τους ρυθμούς μου, συνειδητοποιώ ότι δεν αποτελείται παρά από εκατοντάδες χιλιάδες «στιγμές» που από αυτές οι περισσότερες είναι στ’αλήθεια αξιοθαύμαστες αν βέβαια δώσω στον εαυτό μου το χρόνο που χρειάζεται για να τις παρατηρήσει και να τις εκτιμήσει.
Μακάρι να θυμόμαστε όλοι να βλέπουμε και να νιώθουμε το θείο μέσα στο καθετί.
Από το ελαφρά παγωμένο τσάι που πίνουμε μια μυρωμένη μέρα μέχρι τη ζεστασιά που μας δίνουν οι κουβέρτες που μας σκεπάζουν και μας κάνουν να νιώθουμε άνετα τη νύχτα.
Μακάρι να βλέπουμε και να αναγνωρίζουμε όλα τα θαύματα που στ’αλήθεια έχουν στήσει χορό γύρω μας, όταν βέβαια έχουμε τα μάτια για να τα βλέπουμε και τα αυτιά για να τα ακούμε.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Το Μυστικό της Ζωής» από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
