Η σύγχρονη νευροεπιστήμη, εφόσον αποδέχεται τον νου, ισχυρίζεται ότι αυτός είναι αποτέλεσμα ορισμένων φυσικών διεργασιών των νευρώνων του εγκεφάλου, δηλαδή με άλλα λόγια είναι αποτέλεσμα της βιολογικής εξέλιξης.
Με αυτό τον τρόπο σκέψης, μετά από άγνωστο χρόνο, ο νους δημιουργήθηκε σταδιακά, ξεφεύγοντας από την απλή πολυπλοκότητα των εγκεφαλικών κυκλωμάτων και έφτασε στο σημείο στον μοντέρνο άνθρωπο να τον κάνει να αναρωτιέται για την αρχή του ίδιου του νου.
Το πώς όμως έγινε αυτό ή γίνεται ακόμα δεν έχει συζητηθεί ποτέ και δεν έχει απαντηθεί, παρά μόνο με γενικά επιχειρήματα που βασίζονται σε μεταφυσικές πεποιθήσεις, έστω και αν λέγονται «επιστημονικές».
Εντούτοις, εάν εξετάσουμε τον υλικό εγκέφαλο, δεν υπάρχει υλική θέση, δεν υπάρχει περιοχή για το νου. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, βρίσκουμε ότι όταν συμβαίνουν συγκεκριμένες εμπειρίες, τότε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου φωτίζονται – οι λεγόμενοι φυσικοί συσχετισμοί εμπειριών.
Τι θα συνέβαινε όμως, όπως λένε πολλά συστήματα, εάν ο ανθρώπινος νους ήταν μέρος του συμπαντικού Νου, της κοσμικής Συνείδησης;
Ας αφήσουμε τους τωρινούς επιστήμονες που αποδίδουν τα πάντα στην ύλη, να διαφωνούν γύρω από τη φύση του νου, αφού εμείς γνωρίζουμε, εσύ και εγώ, ότι έχουμε νου και γνωρίζουμε ότι ο νους μας δεν περιορίζεται από κάποιο υλικό κομμάτι του ανθρώπινου σώματος, ακόμα και τον εγκέφαλο, και μπορεί να ταξιδέψει στα πιο μακρινά σημεία του σύμπαντος, ή να παραμείνει σε βαθιά περισυλλογή, ακριβώς εδώ και τώρα.
Επομένως, ο νους δεν μπορεί να εντοπιστεί σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο του υλικού σώματος, συμπεριλαμβανομένου και του υλικού εγκεφάλου, σε κάποιο σύνολο από νευρώνες. Ορισμένοι σύγχρονοι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι ο νους είναι μη-τοπικός και δεν περιορίζεται στο υλικό σώμα.
Αυτή η πρόσφατη θεώρηση αποκτά νόημα στο κβαντικό σύμπαν. Καθώς τα λεγόμενα κβάντα μπορούν να συνδεθούν μεταξύ τους μη-τοπικά, διασχίζοντας άπειρες αποστάσεις χώρου και χρόνου, τότε γιατί ο νους, που είναι πολύ πιο εκλεπτυσμένος, να μην επεκτείνεται παντού, ενδεχομένως ακόμη και πέρα από το χώρο και τον χρόνο;
Η μελλοντική Επιστήμη θα εξετάζει τις πρακτικές εφαρμογές της βαθιάς αλήθειας του ανθρώπου που ονομάζουμε νου. Αν θέλουμε να μάθουμε περισσότερα για τη φύση του νου, πρέπει να γνωρίζουμε ορισμένα πράγματα για το χρόνο, για τις εμπειρίες γενικά, διότι νους και χρόνος φαίνεται να συνδέονται στενά.
Διαβάστε επίσης: Όσοι εγκατέλειψαν νωρίς τα όνειρά τους εργάζονται για εκείνους που δεν τα παράτησαν ποτέ
Αν ο νους είναι κατασκεύασμα του βιολογικού σώματος από το οποίο «βγήκε» με κάποιο τρόπο εξελικτικά και έφτασε στον υλικό εγκέφαλο, ας εξετάσουμε τι είναι τελικά το «υλικό» σώμα.
Λοιπόν απαρτίζεται από γύρω στα εκατό τρισεκατομμύρια κύτταρα, η πλειονότητα των οποίων δεν είναι καν ανθρώπινα κύτταρα! Είναι βακτήρια, ξένα κύτταρα και υπερέχουν αριθμητικώς τουλάχιστον 10 προς ένα έναντι των ανθρώπινων κυττάρων. Θα μπορούσε λοιπόν να ισχυριστεί κάποιος ότι το («υλικό») σώμα είναι αποικία μη ανθρώπινων κυττάρων.
Όπως λέγω, είμαστε αποικία ξένων κυττάρων, βρίσκονται μέσα μας, στα σωθικά μας, στα όργανά μας, στον εγκέφαλό μας, παντού.
Το σώμα μας είναι κατά κάποιον τρόπο ένας ξένος πλανήτης εκατό τρισεκατομμυρίων κυττάρων βακτηρίων, ιών, σπόρων κ.λ.π. Βεβαίως, όμως, όλα αυτά τα κύτταρα συνεργάζονται αρμονικά μεταξύ τους και κατά παράδοξο τρόπο μας προσδίδουν την έννοια του ανθρώπινου όντος. Αντί τα (περισσότερα ξένα) κύτταρα να αλληλοεξοντώνονται, συνεργάζονται με άψογο τρόπο στο «σώμα». Κατά βάθος, είμαστε μια αποικία κυττάρων.
Πώς όλα αυτά τα κύτταρα δομούν τον νου; Εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Μηνά Καφάτου «Επιστήμη, πραγματικότητα & καθημερινή ζωή» από τις εκδόσεις Π. Ασημάκης
