Πριν από λίγο καιρό διαπίστωσα ότι η μητέρα μου, που θεωρούσα ότι θα είναι πάντα υγιής και γερή, είχε αρρωστήσει.
Μου είχε αποκρύψει την ασθένειά της, γιατί δεν ήθελε να ανησυχώ για εκείνη. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δυσάρεστο από το να δέχεσαι ένα τηλεφώνημα από τον πατέρα σου, ο οποίος σου ανακοινώνει πως η μητέρα σου είναι άρρωστη. Τα άφησα όλα και ταξίδεψα αεροπορικώς για να την επισκεφθώ.
Αν και, ευτυχώς, η ασθένειά της ήταν ιάσιμη, έμεινα μαζί της για έναν ολόκληρο μήνα. Η ντροπή που αισθάνθηκα ήταν αβάσταχτη όταν σκέφτηκα πως ήμουν απασχολημένος να βοηθώ ανθρώπους που δεν γνώριζα, ενώ παραμελούσα τους ίδιους μου τους γονείς.
Συνήθως κλείνω τις ομιλίες μου προσκαλώντας το ακροατήριο να διαλογιστεί. Πρώτα καθοδηγώ τους συμμετέχοντες να προσφέρουν αγάπη και θετικές ευχές στον εαυτό τους, βάζοντας τα χέρια τους στο μέρος της καρδιάς. Στη συνέχεια τους ζητώ να κρατήσουν το χέρι του διπλανού τους και να κλείσουν τα μάτια τους.
Έπειτα τους καλώ να φανταστούν ένα άτομο που αγαπούν και ενδιαφέρονται γι’αυτό, για παράδειγμα τη μητέρα τους.
Τέλος, τους ζητώ να στείλουν αγάπη στο πρόσωπο που σκέφτηκαν και να επαναλάβουν την ευχή: «Να είσαι ευτυχισμένος/ευτυχισμένη! Να είσαι υγιής! Να ζεις ειρηνικά! Να είσαι πάντα ασφαλής!»
Διαβάστε επίσης: Η αγάπη είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να χαρίσεις και να λάβεις
Καθώς επαναλαμβάνουν όλοι μαζί αυτή την ευχή χαμηλόφωνα, πολλοί άνθρωποι ξεσπούν σε δάκρυα. Παρόλο που πάντα ευχόμαστε τα αγαπημένα μας πρόσωπα να είναι ευτυχισμένα και καλά στην υγεία τους, δεν το εκφράζουμε αυτό συχνά, ίσως επειδή υποθέτουμε ότι γνωρίζουν πώς αισθανόμαστε γι’αυτά.
Καθώς επαναλαμβάνουμε την ευχή, μετανιώνουμε που δεν περάσαμε αρκετό καιρό μαζί τους επειδή είμαστε εξαιρετικά πολυάσχολοι. Κι εγώ αισθάνθηκα το ίδιο καθώς φανταζόμουν ότι κρατούσα το χέρι της μητέρας μου και επαναλάμβανα την ευχή μαζί με το ακροατήριο.
Την ώρα που οι φωνές έσβηναν, αναδύθηκαν ξαφνικά από τα βάθη της καρδιάς μου οι ακόλουθες λέξεις:
«Μαμά, μαμά, σ’αγαπώ τόσο πολύ».
Χωρίς να το συνειδητοποιήσω, είπα «μαμά» αντί για «μητέρα».
Αν και αισθάνθηκα λίγο αμήχανα, της έστειλα αμέσως αυτό που είπα με γραπτό μήνυμα. Όταν το σκέφτηκα, μου ήταν αδύνατον να θυμηθώ την τελευταία φορά που της είχα πει αυτά τα λόγια.
Αργότερα έμαθα ότι η μητέρα μου έκλαψε πάρα πολύ όταν έλαβε εκείνο το μήνυμα από τον ενήλικο πια γιο της, ο οποίος είχε αφήσει την οικογένειά του για να γίνει μοναχός. Και τότε πήρε την απόφαση να γίνει καλά, όχι μόνο για την ίδια αλλά και για μένα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Haemin Sunim «Αγάπη για το λιγότερο τέλειο» από τις εκδόσεις Πεδίο
