Εκεί είναι όλα τόσο καλά γραμμένα, που αν κάποιος απλά παρατηρήσει, έχει δεχτεί την μεγαλύτερη βοήθεια προς την ολοκλήρωση του, προς το αίσθημα της ανέλιξη του και κυρίως να νιώσει την ένωση με τον δημιουργό του.
Το πώς κουνιούνται τα δέντρα από τον αέρα σαν να χορεύουν και σαν να μην φοβούνται μην ξεριζωθούν. Πως δεν συγκρίνονται μεταξύ τους και είναι εντάξει με αυτό.
Πως μεγαλώνουν αθόρυβα μα εκστατικά. Βοηθάνε τα μικρότερα με τον ίσκιο τους, χωρίς να κάνουν τίποτα απόλυτος, μόνο με το φύλλωμα τους. Πως προσφέρουν τα φύλλα τους στο έδαφος για την αναγέννηση τους.
Πως μεγαλώνει το χορτάρι ακόμα και σε σημεία που έχει επέμβει άσχημα ο άνθρωπος, πως ξεπετιέται έστω ένα κλωναράκι. Δίνουν το “σώμα” τους στα όντα χωρίς να νοιάζονται. Γιατί θα ξαναγεννηθούν και το ξέρουν αυτό.
Πως κινείται ένα ρυάκι και πως ξεπερνά τα εμπόδια που βρίσκει στον δρόμο του. Άλλοτε τρέχει άλλοτε πάει πιο σιγά και το παιχνίδι δεν έχει τελειωμό.
Ο ουρανός είναι πάντα εκεί, ατάραχως, με οτι και αν συμβάινει μπροστά του, μέσα του. Σαν να προστατεύει ότι έχει ζωή χωρίς να επεμβαίνει.
Η βροχή πως ποτίζει και ξεδιψά όλους. Κρατάει την ζωή σε κίνηση και ανάπτυξη.
Πως η θάλασσα δέχεται χωρίς ενοχές. Παίρνει μορφές η επιφάνεια της χωρίς να διαμαρτύρεται. Απλά κινείται διαφορετικά και φτιάχνει μορφές, κύματα.
Και το κύμα ότι μορφή και να παίρνει, δεν συγκρίνεται με άλλο κύμα, γιατί ξέρει ότι είναι θάλασσα.
Πως το αεράκι δροσίζει και μεταφέρει ζωή από το ένα σημείο στο άλλο.
Tα λουλούδια πως ευωδιάζουν την ατμόσφαιρα, σαν ανάγκη για να υπάρχουν.
Πως στέκονται οι βράχοι αγέρωχοι και δυνατοί, προστατεύοντας την ζωή και χωρίς να έχουν ανάγκη την κίνηση.
Το χώμα, άλλοτε σκληρό για να κρατάει και άλλοτε μαλακό για να προσφέρει.
Η παρατήρηση αυτή, έχει μεγαλύτερο βάθος και επίγνωση, όταν μοιράζεται από δύο ψυχές, από τρεις, από όλες μαζί σαν μία!
Η φύση είναι εκεί και σε περιμένει. Δεν σε κρίνει. Σε δέχεται με στοργή και Αγάπη. Σε κάνει μέρος της. Σε νιώθει μέσα της σαν Εαυτό της.
Το μεγαλύτερο μάθημα η φύση!!
Αργύρης Μουτσιόπουλος από την Αγαποκοινότητα
