Η γοητεία που μας ασκούν η βία και η έσχατη εφαρμογή της, ο φόνος, καθρεφτίζεται στη μανία μας με τις ταινίες δράσης, όπου η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι τόσο ασήμαντη, ώστε η αφαίρεσή της να θεωρείται ψυχαγωγία.
Ο φόνος για την τέρψη του θεατή αφήνει το σημάδι του στο συλλογικό ασυνείδητο, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι. Υπερασπιζόμαστε την ανάγκη και το δικάιωμα να οπλοφορούμε, κάνοντας έτσι το όπλο να είναι ένα κερδοφόρο προϊόν. Ο στόχος των βιομηχανιών που παράγουν όπλα είναι να έχει το δικό του όπλο κάθε άντρας, κάθε γυνάικα, κάθε παιδί. Πλησιάζουμε όλο και περισσότερο σ’αυτόν το στόχο.
Για να δημιουργήσουμε ένα βαθύ ρήγμα ανάμεσα σε μας και στη γοητεία που ακούν ο πόλεμος, οι σκοτωμοί και η βία, χρειάζεται πρώτα να στραφούμε μέσα μας και να επιτρέψουμε στη μεγάλη ψυχή μας να θριαμβεύσει πάνω σ’αυτή μας την τάση. Χρειάζεται να βρούμε εκείνο το μέρος μέσα μας που γνωρίζει ότι, με κάποιον άυλο τρόπο, όλοι μας συνδεόμαστε μέσα από μιαν αόρατη οργανωτική ευφυΐα, και ότι είναι απαραίτητο να ζούμε μέσα από αυτή την επίγνωση. Πρέπει να αρνούμαστε να συμμετέχουμε σε κάθε μορφής δραστηριότητες που μας εξοικειώνουν με τη βία και τους σκοτωμούς κάτω από το μανδύα της ψυχαγωγίας.
Χρεάζεται να διδάξουμε στους γιους μας ότι δεν γεννήθηκαν για τον πόλεμο και το θάνατο, δε γεννήθηκαν για να υψώνουν τα χέρια προς τον ουρανό, σε μια τελετουργία θανάτου στα πεδία των μαχών, για να πάρουν κάποιο παράσημο ανδρείας. Χρειάζεται να τους ανατρέφουμε έτσι ώστε να απεχθάνοναι τη βία, να ελέγχουν τις εκρήξεις της οργής που τους δημιουργεί η υπερβολική ταύτιση με την ανάγκη του εγώ να θριαμβεύει στη μάχη.
Χρειάζεται να διδάξουμε τόσο σ’εκείνους όσο και στον εαυτό μας πόσο σημαντικότερη από τον ανταγωνισμό είναι η συνεργασία. Χρειάζεται να τους διδάξουμε τη μεγάλη σοφία που βρίσκεται στο ρητό των αυτόχθονων της Αμερικής: «Κανένα δέντρο δεν έχει κλαδιά τόσο ανόητα που να πολεμούν μεταξύ τους».
Χρειάζεται να εκλέγουμε εκείνους που καταλαβαίνουν ότι είναι τρομακτικό να ζούμε σ’έναν κόσμο γεμάτο όπλα, πυρομαχικά και στρατούς.
Οι ηγέτες μας πρέπει να επιδιώκουν θαρραλέα, όποιο κι αν είναι το τίμημα, την εξάλειψη όλων των φονικών όπλων, από τις πυρηνικές βόμβες μεγατόνων, μέχρι τα περίστροφα. Αυτά είναι σχεδιασμένα να φέρνουν το θάνατο.
Εμείς πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους να επικοινωνούμε και να συνεννοούμαστε. Και, τέλος, χρειάζεται να στραφύμε μέσα μας, να ξεριζώσουμε την έλξη της μικρής ψυχής μας προς τη βία και να την αντικαταστήσουμε με τη γοητεία της καλοσύνης και της αγάπης.
«Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να δείχνουμε περισσότερη καλοσύνη ο ένας στον άλλον». Αυτή την απάντηση έδωσε ο Άλντους Χάξλεϊ προς το τέλος της ζωής του, όταν του ζήτησαν να δώσει μια συμβουλή στην ανθρωπότητα, ύστερα από μια ολόκληρη ζωή μελέτης και έρευνας του ανθρώπινου πνεύματος.
Απλά λόγια, που μας προσφέρουν μιαν απλή λύση. Ο πόλεμος σίγουρα δεν είναι καλοσυνάτος. Η καλοσύνη δεν είναι η λύση μόνο σε συλλογικό επίπεδο, αλλά και στη ζωή του καθενός, εκεί απ’όπου αρχίζουν όλα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr. Wayne W. Dyer «Η Σοφία των Αιώνων» από τις εκδόσεις Διόπτρα
