Το αντίδοτο της κατάθλιψης

Η Χριστίνα λέει:

«Αμέσως μετά το διαζύγιό μου, βρέθηκα απένταρη. Και όταν λέω απένταρη, εννοώ ότι βρέθηκα σε ένα δωμάτιο με τα δύο μου μικρά νήπια, να κοιμόμαστε στο πάτωμα. Απένταρη, εννοώντας πως τάιζα τα μωρά μου με κουπόνια φαγητού. Απένταρη, δίχως την παραμικρή ιδέα αν θα κατάφερνα να πληρώσω ενοίκιο, ή θα καταλήγαμε στον δρόμο… άστεγοι.

Και επιπλέον έπαθα κατάθλιψη… βαριά κατάθλιψη! Μου είχε γίνει εμμονή η δυσκολία που περνούσα, είχα παγιδευτεί μέσα στη μιζέρια μου. Αυτό που υπέθετα τότε ότι θα μπορούσε να με βγάλει απ’ αυτή την συναισθηματική κατάσταση, ήταν να γίνω εθελόντρια… να προσφέρω τις υπηρεσίες μου σε άλλους που ήταν επίσης σε δύσκολη κατάσταση για να βγω λίγο απ’ το δικό μου πρόβλημα. Άρχισα τα τηλέφωνα. Σε καταφύγια αστέγων, σε παιδικά νοσοκομεία, σε εστιατόρια απόρων… θα γινόμουν εθελόντρια και αυτό θα με έβγαζε από τη δικιά μου τρομακτική μιζέρια!

Με απέρριψαν όλοι! τώρα… αν νιώθεις χαμένος και αποτυχημένος και συνάμα σε απορρίψουν όλα τα σωματεία εθελοντών που τηλεφωνείς για να προσφέρεις τις πολυπόθητες γι’ αυτούς υπηρεσίες σου, τότε πραγματικά η έννοια του αποτυχημένου… ανεβαίνει επίπεδο!

Με απέρριψαν επειδή δεν είχα χρήματα ν’ αφήσω τα παιδιά μου σε ένα νηπιαγωγείο ή σε μια μπέιμπι σίτερ, και το καταλαβαίνω. Με δύο νήπια στα πόδια μου, θα έκανα περισσότερη ζημιά παρά καλό. Έτσι, ακόμα και αυτή μου η μοναδική ιδέα, της προσφοράς μου στο κοινωνικό σύνολο, είχε αποτύχει κι εγώ ήμουν σε χειρότερη συναισθηματική κατάσταση.

Ένα βράδυ, ζοφερό όπως τόσα και τόσα, που δε μπορούσα να κοιμηθώ και έκλαιγα, αναρωτήθηκα αν υπήρχε κάτι που να ήμουν καλή ακόμα… ένα πραγματάκι, κάτι που να ένιωθα πως μου είχε μείνει κάποια αυτοπεποίθηση πάνω σ’ αυτό;… Ναι. Ήξερα πως να μαγειρεύω ένα υπέροχο γεύμα με πολύ λίγα χρήματα. Έστειλα αμέσως ένα e-mail σε όλους μου τους φίλους και όσους ήξερα στην περιοχή όπου έλεγε: “Κάθε Τετάρτη βράδυ, θα παρέχω δείπνο σε ανθρώπους. Αν ξέρετε κάποιον που χρειάζεται ένα δείπνο, κάποιον που έχει οικονομικές δυσκολίες ή έχει μόλις χωρίσει, ό,τι κι αν είναι το πρόβλημά του, δε με νοιάζει, απλά πείτε του ότι εδώ, θα σερβίρω δείπνο γι’ αυτόν… φέρτε τον!»

Ήρθε η Τετάρτη και πήγα στο «ό,τι πάρεις 1 ευρώ!» Είναι από τα αγαπημένα μου μέρη γιατί, αν μπορέσεις και πάρεις δύο πράγματα, νιώθεις πλούσιος! Έπειτα πήγα στο μανάβικο και έδωσα όλα μου τα κουπόνια, ψώνισα ότι είχε σε προσφορά… δεν είχα κάποια συγκεκριμένη συνταγή στο μυαλό μου, μόνο το ότι θα τάιζα όσο περισσότερους ανθρώπους μπορούσα.

Οι φρικαλέες σκέψεις μου εμφανίστηκαν και πάλι. «Γιατί να έρθει κάποιος στο σπίτι σου;» «Γιατί οι φίλοι σου να φέρουν οποιονδήποτε σε εσένα; Θα ντρέπονταν να κάνουν κάτι τέτοιο… Έχεις κατάθλιψη Χριστίνα μου, η ζωή σου έχει τα μαύρα της τα χάλια, δεν υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι εσύ μπορείς να προσφέρεις κάτι σε κάποιον άλλο, οτιδήποτε!»

Η ώρα πήγε έξι τ’ απόγευμα, πέρασε αργά λίγη ακόμα ώρα και, σιγά σιγά, ο κόσμος άρχισε να έρχεται. Εντελώς άγνωστοι άνθρωποι, άρχισαν να μπαίνουν στο διαμέρισμά μου… και μου επέτρεψαν να τους ταΐσω.

Και μέχρι να τελειώσει η βραδιά, είχα ταΐσει μια ντουζίνα αγνώστους, στο μικρό μου διαμέρισμα, με το πενιχρό μου εισόδημα και με τα μωρά παιδιά μου.

Και δε θα ξεχάσω, όταν έκλεισα πίσω μου την πόρτα, αφού έφυγε και το τελευταίο άτομο, απλά… ξέσπασα σε λυγμούς. Αυτοί οι λυγμοί δεν είχαν να κάνουν με την κατάθλιψή μου και τη μιζέρια μου. Έκλαιγα σαν ένα μικρό, πληγωμένο κοριτσάκι που μόλις ένιωσε ένα πρώτο φωτεινό άγγιγμα ελπίδας, και θεραπείας… Ναι, η ζωή ήταν ακόμα σκληρή, εγώ ήμουν ακόμα θλιμμένη και είχα σοβαρές δυσκολίες, όμως σταμάτησα να νιώθω ηττημένη.

Την επόμενη μέρα, καθόμουν και διάβαζα τα e-mail των ξένων που είχα ταΐσει το προηγούμενο βράδυ, οι οποίοι με ευχαριστούσαν και μου έλεγαν πως δε μπορούσα να φανταστώ τι σήμαινε το δείπνο μου για εκείνους… και τότε κατάλαβα πως δεν έχει καμία σημασία το πως νιώθω, ούτε έχει καμία σημασία το πόσο χαοτική μπορεί να μοιάζει η ζωή μου. Αν καταφέρω να εστιάσω έστω και στα ελάχιστα που διαθέτω, και στα ελάχιστα που μπορώ να κάνω, τότε μπορώ να μετατρέψω αυτά τα ελάχιστα σε κάτι τόσο πολύ, που να ξεπερνά κάθε μου προσδοκία.

Από τότε, αυτός είναι ο τρόπος σκέψης με τον οποίο προσεγγίζω κυριολεκτικά, κάθε τομέα της ζωής μου. Παράτησα κάθε αρνητική μου σκέψη που μου λέει τι δε μπορώ να κάνω και τι δεν έχω, όλη αυτή την αρνητική βαβούρα. Και καθώς δε δίνω καμία σημασία σε αυτή τη βαβούρα και δίνω την προσοχή μου σε όσα έχω και μπορώ να κάνω, νιώθω γαλήνη. Και από εκείνο το σημείο μπορώ να απολαύσω και να αγκαλιάσω την θεότρελη και υπέροχη ζωή μου!»