Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει αναρωτηθεί σε κάποια περίοδο της ζωής του πώς να σταματά να πονά και να μάθει να επιλέγει/να βρει ξανά την αγάπη. Άλλωστε, αυτό δεν θέλουμε όλοι; Είτε παλεύουμε με τους εσωτερικούς μας δαίμονες πριν μας κατανικήσουν, είτε προσπαθούμε να τους απωθήσουμε με τη μορφή άλλων ανθρώπων.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο καθολικό, οικουμενικό ανθρώπινο συναίσθημα από τη ραγισμένη καρδιά. Υπάρχει ένα κοινό βλέμμα απόγνωσης και πόνου, όσο δυνατός κι αν είναι ο καθένας μας. Και υπάρχει και ένα αίσθημα απελπισίας και μια τελευταία ελπίδα ότι ίσως τα πράγματα να μην είναι έτσι όπως φαίνονται, ίσως να αλλάξουν. Όμως, τις περισσότερες φορές, δεν αλλάζουν.
Οπότε ξοδεύουμε μέρες, εβδομάδες, μήνες και χρόνια προσπαθώντας να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, με μια κρυφή επιθυμία εκδίκησης να σιγοκαίει σαν φωτιά μέσα μας. Και καταφέρνουμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας, να γίνουμε δραστήριοι. Ή έτσι νομίζουμε. Γιατί έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιούμε πως κάτι λείπει.
Έχουμε όλα όσα θελήσουμε, αλλά δεν έχουμε καμία αγκαλιά να κουρνιάσουμε στο τέλος της μέρας, σε κανέναν να διηγηθούμε τη μέρα μας. Κανένα ζεστό χέρι να κρατήσουμε, όταν νιώθουμε μια μικρή ανασφάλεια. Συνειδητοποιούμε πως δεν επιλέξαμε τον εαυτό μας, αλλά το θυμό για να πολεμήσουμε τη χαμένη αγάπη μας. Και αυτό ποτέ δεν λειτουργεί υπέρ μας.
Σε αυτό το σημείο θεωρώ λοιπόν ότι βρίσκεται η δύναμη της επιλογής. Η αγάπη και ο έρωτας θα κάνουν την εμφάνισή τους στη ζωή μας μεταμφιεσμένες και καλά κρυμμένες και εμείς θα χρειαστεί να επιλέξουμε αν είμαστε πρόθυμοι ή όχι να γκρεμίσουμε το τείχος περηφάνιας που χτίζαμε όλο αυτό τον καιρό.
Δεν θεωρώ πως ο έρωτας είναι πάντα ένα εντυπωσιακό, κατακλυσμιαίο συναισθηματικά γεγονός. Πιστεύω ότι ορισμένες φορές κάθεται μπροστά μας για πολύ πολύ καιρό, μέχρι εμείς να της δώσουμε τη δέουσα προσοχή. Και δεν πιστεύω ότι είναι η σωτηρία μας, αλλά το χέρι που μας βοηθά, όσο εμείς μόνοι μας σώζουμε τον εαυτό μας.
Και δεν νομίζω επίσης ότι ο νέος έρωτας είναι που θα μας κάνει να σηκωθούμε και να ξαναβαδίσουμε. Αλλά είναι εκείνος που στέκεται πίσω μας και μας αφήνει να περπατάμε μόνοι μας. Δεν πιστεύω επίσης ότι είναι πάντα μια φλεγόμενη, αλλά προσωρινή τρέλα με πεταλούδες στο στομάχι. Αυτός είναι ο έρωτας που μας αλλάζει. Ο έρωτας όμως που μένει μαζί μας είναι ήρεμος και βαθύς.
Και το πρόβλημα είναι πως νομίζουμε ότι πρέπει να συμβεί μια κι έξω. Έχουμε τόσες πολλές προσδοκίες για το τι σημαίνει έρωτας που τρέχουμε μακριά από αυτόν, πριν καν βρει ευκαιρία να ανθίσει. Όμως, ο αληθινός έρωτας και η αγάπη χρειάζονται χρόνο για να χτιστούν και κάποια ρίσκα.
Επομένως, στην ερώτηση του πώς βρίσκω και επιλέγω ξανά την αγάπη, πιστεύω ότι η απάντηση είναι πως δεν χρειάζεται να την ψάξουμε κάπου, είναι εδώ, μπροστά μας, αλλά δεν την βλέπουμε. Και αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να απλώσουμε το χέρι και να κρατήσουμε το δικό της. Βρίσκεται στο πιο αναπάντεχο μέρος και στο πιο αγνοημένο.
Brianna Wiest
