“Αγαπητέ κύριε Ε. Μπαχ παρακαλώ λάβετε αυτό το γράμμα ως ένδειξη της ευγνωμοσύνης μου για τον τρόπο που προσεγγίσατε την περίπτωσή μου, για την απεριόριστη εμπιστοσύνη που μου εμπνεύσατε και για τα νέα σκευάσματα που μου χορηγήσατε και που επιτέλους, η διανοητική μου σύγχυση έλαβε τέλος έπειτα από πολλά χρόνια από την εποχή που πρώτη φορά με παρέσυρε.
Ευγνωμονώ καθημερινά τον Θεό που σας έστειλε στον δρόμο του πατρός μου και που, αν και ο ίδιος είναι ταγμένος στην επιστήμη της Κλασικής Ιατρικής, ωστόσο δεν μπορούσε να παραβλέψει πως μαζί μου δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ξέρω πως ο ίδιος δε θα το παραδεχτεί ποτέ το ότι εγώ κατάφερα να παραμείνω ήρεμη και να κοιμηθώ το πρώτο μου βράδυ, αμέσως μετά τις πρώτες σταγόνες των “θεραπευτών” σας.
Ο ίδιος πιστεύει πως αυτά δεν ισχύουν διότι δεν μπορεί να ανιχνεύσει μέσα στο φιαλίδιο με τ’ Ανθοϊάματα, τίποτε που να μαρτυρεί την ύπαρξη φυτών ή των ιδιοτήτων τους. Βρίσκει μόνο νερό και μπράντι και μάλιστα σε τέτοια αναλογία, που δεν μπορεί να δικαιολογήσει την ξαφνική μου ευδιαθεσία!
Εγώ όμως κύριε Έντουαρντ Μπαχ, ξέρω. Ξέρω πως αδυνατούσα να κοιμηθώ τα τελευταία δέκα χρόνια μετά τον θάνατο της μητρός μου. Ξέρω πόσο βασανίστηκε η ψυχή μου από τις ενοχές γιατί δεν πρόλαβα να της δώσω εκείνο το τελευταίο ποτήρι με νερό που μου ζήτησε. Όταν ανέβηκα στην κάμαρά της είχε ήδη ξεψυχήσει. Και, παρ’ όλο που ξέρω πόσο πολύ με είχε συγχωρέσει, εγώ δεν κατάφερα να βρω τον ύπνο μου μέχρι που ο πατέρας μου με έφερε σ’ εσάς.
Ξέρετε τι θα πει για ένα παιδί να μην κοιμάται κύριε Μπαχ; Ή μάλλον ήταν σα να ήσασταν ο μόνος που γνώριζε. Όχι μόνο σταμάτησα να κοιμάμαι αλλά, όπως πολύ καλά παρατηρήσατε, παρέμεινα μέσα στη νύχτα να περιμένω το αγκάλιασμά της για να παρηγορηθώ. Και η νύχτα έγινε σχεδόν αιώνια διότι εκείνη δεν μπορούσε να μ’ αγκαλιάσει.
Πιστεύω πως οι ψυχές και των δυο μας βασανίστηκαν από τις ενοχές που δεν μπορέσαμε να κάνουμε η μία για την άλλη όσα ονειρευόμασταν. Και πράγματι κύριε Μπαχ, ήταν στο πευκόδασος του Greenlord Hill την Άνοιξη που ηρεμούσα και μπορούσα να κοιμηθώ… μέσα στο δάσος, τα μεσημέρια! Πόσο σοφά χρησιμοποιήσατε αυτό το ίαμα (το Pine), πριν καν σας εκμυστηρευτώ αυτή μου την εμπειρία!
Έχω μπροστά μου το φιαλίδιο που μου χορηγήσατε, με τ’ Ανθοϊάματα, όπως τ’ αποκαλείτε… Το Gorse, το Star of Bethlehem, το Olive, το Pine. Ανεξιχνίαστο παραμένει και στον δικό μου νου, το πως μερικές σταγόνες κατάφεραν να μου πάρουν τη θλίψη, την κούραση και τον ασήκωτο πόνο! Πώς κατάφεραν να με παρηγορήσουν τόσο, σαν πράγματι η μητέρα μου να με αγκάλιασε και να κατάφερα να κοιμηθώ στην αγκαλιά της.
Όσο κι αν η λογική μου παραθέτει αμφιβολίες, όσο κι αν μπορώ να συμμεριστώ την έλλειψη πίστης του πατρός μου, δεν μπορώ από την άλλη παρά να παραδεχτώ πως… κοιμήθηκα, χρόνια μετά αφού είχα χάσει κάθε ελπίδα. Κι όταν λέω κοιμήθηκα εννοώ από τις έξι του απογεύματος μέχρι την ογδόη πρωινή της επομένης ασταμάτητα, δίχως ενοχλήσεις, δίχως εφιάλτες, δίχως κλάματα. Είχα ξεχάσει ότι οι άνθρωποι κοιμούνται.
Θα σας επισκεφτώ πάλι κύριε Ε. Μπαχ. Όχι μόνο για να σας ευχαριστήσω από κοντά αλλά και για να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα για τους πανίσχυρους θεραπευτές σας, τ’ Ανθοϊάματα.
Τον απεριόριστο θαυμασμό μου σε εσάς και το έργο σας,
Elisabeth T. Brewster”
Η Elisabeth T. Brewster είναι μία από τις πρώτες Ανθοθεραπεύτριες στην ιστορία των Ανθοϊαμάτων
Σχετικές εκδηλώσεις:
