Αν και όλοι μας γνωρίζουμε πως έχουμε πέντε αισθήσεις, εντούτοις υπάρχουν δύο ακόμα που έχουν μάλιστα ιδιαίτερη σημασία και αυτές είναι: η αίσθηση του χιούμορ και η αίσθηση της προοπτικής.
Από αυτές πηγάζει σαν κάτι το φυσικό η ευγνωμοσύνη. Αν μας λείπει η προοπτική, τότε μας λείπει και το χιούμορ. Αναστατωνόμαστε συχνά από τις μικροαπογοητεύσεις και τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες για τις ατέλειες ή τα λάθη των άλλων.
Όπως κι αν είναι όσοι από μας έχουμε αντιμετωπίσει δυνατές προκλήσεις και δοκιμασίες, όπως είναι ο πόνος, η αρρώστια και ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, έχουμε ένα διαφορετικό σημείο αναφοράς. Δε «σκάμε για μικροπράγματα» και αισθανόμαστε ευγνώμονες ακόμα και για τις μικρές χάρες και για τις ευλογίες που δεχόμαστε.
Διαβάστε επίσης: Νιώθοντας ευγνωμοσύνη όταν δεν έχω τίποτα αλλά και όταν έχω τα πάντα
Ο Τσαρλς Γκροντίν, ο συγγραφέας και ηθοποιός, μου εκμυστηρεύτηκε κάποτε ότι από τότε που πέθανε ο πατέρας του, όταν εκείνος ήταν 18 χρονών, το καθετί είχε πια γι’ αυτόν μικρή σημασία. Ο θάνατος του πατέρα του του δημιούργησε μια αίσθηση προοπτικής και μαζί μ’ αυτήν και μια βαθιά αίσθηση ευγνωμοσύνης.
Με τον καιρό και έχοντας μια διευρυμένη προοπτική οι αντιλήψεις μας αλλάζουν. Αρχίζουμε να νιώθουμε ευγνώμονες όχι μόνο για τις ιδιαίτερες χάρες, τις πράξεις καλοσύνης ή τις ευχάριστες συνθήκες, αλλά και για τα μικρότερα πράγματα, όπως για μια ματιά στον ήλιο που ανατέλλει ή για την ομορφιά ενός δέντρου που το φυσάει το αεράκι.
Όταν είμαστε παιδιά μας μάθαιναν την τυπική ευγνωμοσύνη: «Πες, αγάπη μου, ευχαριστώ στη θεία για τα ωραία εσώρουχα».
Ή μπορεί να έχουμε «διδαχτεί» την ευγνωμοσύνη μέσα από την ενοχή. «Θυμήσου μόνον ποιες θυσίες έχουμε κάνει για σένα και κοίταξε τώρα πώς μας συμπεριφέρεσαι!»
Όταν κάποιος μας λέει «αχάριστους» είναι επειδή έχουμε καταπατήσει έναν από τους κοινωνικούς τύπους.
Η τυπική ευγνωμοσύνη κουβαλάει το περίπλοκο φορτίο της υποχρέωσης, της ανταλλαγής κάποιας χάρης ή της τήρησης κάποιας βαθμολογίας.
Η υπερβατική ευγνωμοσύνη προχωράει πέρα από τους κοινωνικούς κανόνες.
Αντί να αισθανόμαστε ευγνώμονες σε κάποιους, αισθανόμαστε ευγνώμονες γι’ αυτούς επειδή ο Θεός ή το πνεύμα λειτουργούν μέσα από αυτούς.
Αρχίζουμε να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για τον καθένα και το καθετί που εμφανίζεται στη ζωή μας. Το συναίσθημα αυτό μας ανεβάζει, μας αγκαλιάζει και μας βοηθάει να ανεβάζουμε και να αγκαλιάζουμε και τους άλλους στην ύψιστη εκείνη αναγνώριση του ότι τελικά σ΄αυτό το σημείο βρισκόμαστε μαζί.
Εδώ και κάποιον καιρό ξυπνώ κάθε πρωί νιώθοντας ευγνωμοσύνη και πηγαίνω να κοιμηθώ κάθε βράδυ νιώθοντας πάλι ευγνωμοσύνη με την ενδόμυχη και την αυξανόμενη αίσθηση της παρουσίας της αγάπης και της ευλογίας του πνεύματος.
Νιώθω ευγνωμοσύνη για τους φίλους και τους εχθρούς μου, για τις χαρές, αλλά και για τις προκλήσεις της ζωής μου.
Νιώθω ευγνωμοσύνη επειδή οι χαρές μου δίνουν ευχαρίστηση, αλλά και επειδή οι προκλήσεις με βοηθούν να αναπτυχθώ.
Το καθετί είναι χρήσιμο με το δικό του τρόπο.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Το Μυστικό της Ζωής» από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
