Ίσως η μεγαλύτερη αλήθεια που αποκαλύφθηκε ποτέ να είναι το ότι δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα. Είναι η φράση που συνήθως μας προκαλεί ένα απαλό ρίγος θύμησης, γιατί είναι μια αλήθεια που πάντοτε τη γνωρίζαμε αλλά για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα την είχαμε ξεχάσει. Είναι μια αλήθεια καταχωνιασμένη μέσα στην καρδιά μας. Είναι η ιδέα που ήρθε η ώρα της να αναγνωριστεί.
Όταν τελικά δέχτηκα ότι εγώ δημιουργώ τη δική μου πραγματικότητα αισθάνθηκα ενθουσιασμό αλλά και τρόμο. Η ευθύνη ήταν τεράστια. Δεν υπήρχε πλέον κανείς για να τον κατηγορώ. Άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου για τα παγκόσμια θέματα, την πολιτική, τον φεμινισμό, την ψυχολογία, την ψυχοθεραπεία, τις προσωπικές μου σχέσεις. Όλα αναποδογυρίστηκαν.
Κάθε συζήτηση και κάθε γεγονός έπαιρναν διαφορετική όψη και νόημα. Ήξερα ότι αυτήν την άποψη έπρεπε να τη βιώσω και να την κάνω να λειτουργήσει στην πράξη και όχι απλά να τη διατηρήσω μέσα μου σαν μια ενδιαφέρουσα ιδέα. Ζούσα μέσα σε δύο διαφορετικές πραγματικότητες. Χρειαζόμουν να μείνω για αρκετό καιρό μόνη για να σκεφτώ.
Με τρόμαζε η σκέψη ότι θα με αντιμετώπιζαν σαν τρελή, ότι ίσως να τρελαινόμουν στ’ αλήθεια. Μπορεί να άρχιζα να βλέπω μικρά πράσινα ανθρωπάκια, να πηδούσα από έναν πύργο στη σκέψη ότι μπορώ να πετάξω ή να έμενα καθισμένη σε μια γωνιά μουρμουρίζοντας “ομ…”. Ή ακόμα πιο απλά, ότι δεν θα ήμουν πια ικανή να επικοινωνήσω με τους άλλους ανθρώπους που θα έβλεπαν τον κόσμο με τον παλιό τρόπο.
Μετά όμως θύμισα στον εαυτό μου ότι εγώ δημιουργώ την πραγματικότητά μου κι έτσι δεν θα χρειαζόταν να τρελαθώ!
Διαβάστε επίσης: “Το Μαγαζί της Αλήθειας” μια διδακτική ιστορία από τον Χόρχε Μπουκάι
Δεν θα άφηνα να μπλοκαριστεί η επικοινωνία μου με τους άλλους. Και όταν συνάντησα ανθρώπους που μου είπαν ότι στην καλύτερη περίπτωση θα πρέπει να είμαι χαζή που πιστεύω στη μεταφυσική (και δεν παραμένω στη δική τους τυχαία και ασήμαντη πραγματικότητα), τότε τους προσκάλεσα στο δικό μου κόσμο.
Εκείνοι όμως εξέφραζαν το κομμάτι του εαυτού μου που έβλεπε τη μεταφυσική σαν κάποιο αλλόκοτο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας! Και επειδή καθρέφτιζαν τις δικές μου κρυμμένες αμφιβολίες και αβεβαιότητες θα με βοηθούσαν να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου.
Σιγά σιγά έμαθα να ζω πιο άνετα πατώντας “ ένα πόδι στον κάθε κόσμο” και να απολαμβάνω τον καινούργιο τρόπο της ζωής μου.
Η προσωπική και η πνευματική μου ανάπτυξη είχαν επεκταθεί σε κάθε τομέα της ζωής μου εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, εφτά μέρες την εβδομάδα, αφού άρχισα να ζω πιο συνειδητά το κάθε λεπτό με τη γνώση ότι εγώ το είχα δημιουργήσει και ότι αυτό μου έδινε την ευκαιρία να εξελιχθώ.
Και καθώς άρχισα να ζω τη μεταφυσική, αντί απλά και μόνο να πιστεύω σ’ αυτήν, η καθημερινή μου ζωή γινόταν όλο και πιο μαγική.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Gill Edwards «Ζώντας Μαγικά» από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
