Ξημερώνει η ζωή κι αρχίζουν τα δύσκολα. Από ‘κει που ήμασταν προστατευμένοι μέσα στη μήτρα, ξαφνικά κρυώνουμε, πεινάμε και ουρλιάζουμε. Η αγκαλιά της παρηγορητική αλλά και πάλι κάτι λείπει. Το γάλα της εύγευστο αλλά κουραζόμαστε να πιούμε, είμαστε ακόμα αδέξιοι. Πρέπει να μάθουμε πώς δουλεύει το στόμα, πως δουλεύουν τα χέρια, αργότερα τα πόδια, τα λόγια, οι σκέψεις… όποιος είπε ότι η ζωή είναι εύκολη, μάλλον δε θυμάται και πολλά από τότε. Το σώμα ήταν κάτι που έπρεπε να συνηθίσουμε και να μάθουμε να χρησιμοποιούμε όσο καλύτερα γίνεται. Πολύ πιο γρήγορα και εύκολα μαθαίνουμε να πετάμε με ένα αεροπλάνο παρά να περπατάμε.
Κι έπειτα τα συναισθήματα. Χαρά, ευτυχία, γκρίνια, λύπη, κλάμα. Όλα μαζί σ’ ένα λεπτό. «Σταμάτα» μας λέει εκείνη. «Ναι, αλλά πώς;» αναρωτιόμαστε, «πώς σταματάει αυτό;» «πώς ξεκινάει το άλλο;» «Πώς τρώμε; Πώς κοιμόμαστε; Πώς κάνουμε μπάνιο; Πώς περπατάμε; Πώς σεβόμαστε; Πώς αγαπάμε;»
Και η ζωή συνεχίζεται με νέες απαιτήσεις καθημερινά. Τα μαθαίνουμε σιγά σιγά, άλλος πολύ άλλος λίγο, ανάλογα και με την κλήση του ο καθένας. Και ναι κάποιες φορές είναι εύκολη μα και τότε χρειάζεται τη διπλή επαγρύπνηση…
Όλα αυτά είναι ακόμα πιο δύσκολα όταν οι γύρω μας δε μας αφήνουν ελεύθερους να βρούμε τον τρόπο να ζούμε. Όταν δεν μας αναγνωρίζουν δικαιώματα όπως να χρησιμοποιούμε τη λογική μας και τη συνείδησή μας με τρόπο που να προάγει τη δική μας ζωή και των γύρω μας. Κατά τη γέννησή μας η δυσκολία είναι ήδη μεγάλη, κι όμως είμαστε όλοι προικισμένοι με απίστευτη λογική και συνείδηση ώστε να καταφέρουμε να «πιλοτάρουμε» αυτό το όχημα που μας δόθηκε – το σώμα- και ταυτόχρονα να επικοινωνήσουμε με το περιβάλλον, να προβάλουμε τις ανάγκες μας, να τις καλύψουμε και μεγαλώνοντας, ν’ αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής και του δρόμου μας.
Όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε έτσι. Όλοι έχουμε αστείρευτα ταλέντα και ικανότητες. Τώρα γιατί στην πορεία δε φαίνονται, κι ο ένας δείχνει χαζός ενώ ο άλλος απροσάρμοστος, είναι γιατί κάποιοι, πολύ «αποφασιστικοί» τύποι, έχουν αποφασίσει για τους άλλους πριν αυτοί γεννηθούν. Έχουν αποφασίσει να τους κάνουν γιατρούς ενώ φαίνονταν πως ήταν χορευτές, να τους παντρέψουν μικρούς παρ’ όλο που έπαιρναν τα γράμματα, να τους βάλουν να δουλέψουν στο σούπερ μάρκετ αν και τους άρεσε το μπάσκετ, και άλλα διάφορα τέτοια, αναλόγως τις δικές τους ανάγκες που δεν καλύφθηκαν την ώρα που έπρεπε.
Γίνονται όλα ευκολότερα στις σχέσεις μας όταν αναγνωρίζουμε στους γύρω μας την ελευθερία των επιλογών τους, την αξιοπρέπειά τους, τη λογική και τη συνείδησή τους. Γίνονται όλα πολύ πιο απλά όταν αναγνωρίζουμε στους εαυτούς μας τις ίδιες δυνατότητες και δικαιώματα και πράττουμε αναλόγως. Δεν είναι εύκολο και πολλές φορές μοιάζει περισσότερο με υποχρέωση παρά με συνειδητοποίηση. Αλλά… κανείς από εμάς δε γεννήθηκε για τα εύκολα! Αυτό είναι που μας κάνει ανθρώπους, αυτό είναι που μας κάνει σπουδαίους, αυτό είναι που μας κάνει αδέρφια.
[Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, άρθρο 1.
Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση και, οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης]
