Το εγώ αρνείται απελπισμένα και αποφεύγει τις ευθύνες.
Αν κάτι πάει στραβά στη ζωή μας, αυτό θα δείξει με το δάχτυλό μας τους άλλους, τους γονείς, τον εργοδότη, το σύντροφο ή τον πρώην σύντροφο, τα παιδιά, το Θεό, τη μοίρα, την κυβέρνηση….
Πάντα φταίει κάποιος άλλος.
Αν κάποιος θυμώσει μαζί σου, τότε το εγώ θα πει ότι εκείνος είναι κακόκεφος και παράλογος. Αν δεν προλάβεις να παραδώσεις μια εργασία στην ώρα της, το εγώ θα διαμαρτυρηθεί ότι η προθεσμία ήταν πολύ μικρή. Αν σκάσει ένα λάστιχο του αυτοκινήτου σου, αυτό θα είναι από λάθος του κατασκευαστή.
Η ενθάρρυνση δε σταματάει ποτέ με το εγώ!
Το εγώ είναι ειδικό στην άμυνα και μπορεί να αιτιολογεί και να δικαιολογεί ορθολογιστικά τη δική του συμπεριφορά, θεωρώντας πάντοτε τον εαυτό του σαν ένα άτυχο θύμα ενός απαίσιου και σκληρού κόσμου.
«Εγώ ο ταλαίπωρος», είναι μια πολύ συνηθισμένη του έκφραση.
Διαβάστε επίσης: Ας αναλάβουμε την ευθύνη για τα πρόσωπα που επιλέγουμε στη ζωή μας
Το εγώ νιώθει απέραντη ευχαρίστηση όταν βυθίζεται μέσα στον οίκτο και υπερασπίζει τον εαυτό του από όλες τις κατηγορίες με όποιο κόστος κι αν έχει αυτό για τους άλλους. Δεν συμπεριφέρεται τίμια και εκμεταλλεύεται τους άλλους.
Το να φταίνε πάντα οι άλλοι και εμείς να μην έχουμε καμιά ευθύνη είναι ένα αξιόπιστο σημάδι ότι το εγώ μας έχει τον έλεγχο.
«Κοίτα τι μου έκαναν!» «Δεν είναι δικό μου το πρόβλημα!» «Δεν ήμουν καν κοντά όταν έγινε!» «Εγώ απλά ακολούθησα τους άλλους!» «Φταίει η κυβέρνηση!»
«Δεν έχει σχέση με εμένα!» «Δεν μπορώ να το κάνω εξαιτίας του/της» «Εσύ φταις για όλα!»
Ή ενεργεί με έναν πιο προστατευτικό τρόπο: «Ναι, καταλαβαίνω πως νομίζεις ότι το έκανα εγώ». ΄Η ακόμα χειρότερα: «Ναι, το ξέρω ότι σε πληγώνω, αλλά εσύ δημιούργησες το πρόβλημα!»
Αφού εμείς δημιουργούμε την πραγματικότητά μας, είναι ανόητο να κατηγορούμε τους άλλους. Επιπλέον μας αποδυναμώνει.
Όταν πιστεύουμε ότι κάποιος άλλος είναι υπεύθυνος για το πρόβλημά μας, τότε νιώθουμε ανίσχυροι να το λύσουμε εφ’ όσον δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους. Μόνον τον εαυτό μας μπορούμε να αλλάξουμε. Γιατί λοιπόν δίνουμε τη δική μας τη δύναμη στους άλλους;
Όσο πιο υπεύθυνο κάνουμε τον εαυτό μας τόσο περισσότερη δύναμη θα αποκτήσουμε για να φτιάξουμε τη ζωή μας όπως ακριβώς τη θέλουμε. Η ευθύνη δεν έχει σχέση με το καθήκον ή την ενοχή. Είναι η ικανότητα της δράσης.
Όταν αναλάβεις την ευθύνη δεν σημαίνει ότι κατηγορείς τον εαυτό σου: «Ω, τι ηλίθιος που είμαι!» Εγώ δημιούργησα το τρακάρισμα την περασμένη εβδομάδα! Μα δεν είμαι απαίσιος;»
Αυτό είναι μια σίγουρη υποταγή στο εγώ σου, που τρελαίνεται για ένα τέτοιο παιχνίδι. Αν είχες ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο, ναι, εσύ το δημιούργησες ή το άφησες να συμβεί, όμως μην κατηγορείς και μη βασανίζεις τον εαυτό σου. Μάθε από αυτό και συγχώρεσε τον εαυτό σου. Μην προσποιείσαι ότι φταίει μόνο ο άλλος οδηγός, ακόμα κι αν ήρθε εκείνος κι έπεσε πίσω σου ή οδηγούσε απρόσεκτα.
Από την πλευρά της ασφάλειας ίσως να είναι εκείνος «υπεύθυνος» και πρέπει να το αντιμετωπίσει. Αλλά θα πρέπει να καταλάβεις πως εσύ επέτρεψες στο τρακάρισμα να συμβεί εξαιτίας του καταπιεσμένου θυμού σου.
Εσύ το προσέλκυσες στην πραγματικότητά σου.
Γι’ αυτό με τρυφερό τρόπο ρώτησε τον εαυτό σου γιατί το έκανε. Ποιες αρνητικές πεποιθήσεις τον ώθησαν; Τι χρωστάς;
Δεν υπάρχει φταίξιμο αλλά μόνον ευθύνη.
Όσο αναγνωρίζουμε περισσότερη ευθύνη στον εαυτό μας τόσο δυναμώνουμε και πλουτίζουμε τη ζωή μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Gill Edwards «Ζώντας Μαγικά» από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
