Όταν οι άνθρωποι ζουν στον φόβο, οι ζωές τους δεν είναι και πολύ ζωντανές. Ο φόβος σακατεύει και παραλύει. Κόβει τις ρίζες σου, δεν σου επιτρέπει να αναπτύξεις όλο σου το δυναμικό, να φτάσεις στην πλήρη ύπαρξή σου. Ο φόβος κρατά τους ανθρώπους πυγμαίους, πνευματικά πυγμαίους. Για να ωριμάσεις όπως ορίζει το πεπρωμένο σου απαιτείται μεγάλο θάρρος, απαιτείται γενναιότητα, και η γενναιότητα είναι η μεγαλύτερη θρησκευτική αρετή.
Οι άνθρωποι που είναι γεμάτοι φόβο δεν μπορούν να κινηθούν πέρα από το γνωστό. Το γνωστό προσφέρει ένα είδος άνεσης, σιγουριάς, ασφάλειας· επειδή είναι γνωστό. Έχει κάποιος πλήρη επίγνωση. Ξέρει πώς να το διαχειριστεί. Μπορεί να είναι κάποιος σχεδόν κοιμισμένος και να συνεχίζει να ασχολείται με αυτό – δεν υπάρχει λόγος να είναι ξύπνιος· αυτή είναι η άνεση με το γνωστό.
Η στιγμή που περνάς το όριο του γνωστού, ο φόβος εκδηλώνεται, επειδή τώρα θα έχεις άγνοια, τώρα δεν θα ξέρεις τι να κάνεις, τι να μην κάνεις.
Τώρα δεν θα είσαι τόσο σίγουρος για τον εαυτό σου, τώρα μπορεί να γίνουν λάθη· μπορεί να παραστρατήσεις. Αυτός είναι ο φόβος που κρατά τους ανθρώπους αλυσοδεμένους στο γνωστό, μα μόλις ένας άνθρωπος δεθεί στο γνωστό πεθαίνει.
Διαβάστε επίσης: Ας μην αφήνουμε το αύριο ή το χτες, να μας κλέβουν την ευτυχία της ημέρας
Η ζωή μπορεί να βιωθεί μόνο επικίνδυνα – δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τη ζήσεις. Μόνο μέσω του κινδύνου φτάνει η ζωή στην ωριμότητα, στην ανάπτυξη. Πρέπει κανείς να είναι τυχοδιώκτης, πάντα έτοιμος να ρισκάρει το γνωστό για το άγνωστο. Και μόλις γευτεί τις χαρές της ελευθερίας και της γενναιότητας, δεν μετανιώνει· επειδή πια ξέρει τι σημαίνει να ζεις στο βέλτιστο. Τότε, γνωρίζει κάποιος τι σημαίνει να καις τον δαυλό της ζωής και από τις δύο άκρες ταυτόχρονα. Μία και μόνο στιγμή αυτής της έντασης είναι πιο ικανοποιητική από μια ολόκληρη αιωνιότητα μιας ζωής στη μετριότητα.
Φοβάται κανείς τον θάνατο επειδή δεν έχει επίγνωση του τι είναι η ζωή. Εάν ξέρεις τι είναι η ζωή, ο φόβος του θανάτου εξαφανίζεται από μόνος του. Το θέμα δεν είναι καθόλου ο θάνατος, το θέμα είναι η ζωή. Επειδή δεν ξέρουμε τι είναι η ζωή, ως εκ τούτου φοβόμαστε ότι μια μέρα θα τελειώσει. Δεν έχουμε καν ζήσει. Πώς μπορείς να ζεις χωρίς να ξέρεις τι είναι; Δεν έχεις ζήσει, ούτε έχεις αγαπήσει· απλά χασομερούσες, φυτοζωούσες.
Όλο αναβάλλεις για αύριο. Λες: «Αύριο θα ζήσω». Αλλά ταυτόχρονα, μαζί με αυτό, ξέρεις ότι υπάρχει ένας φόβος: «Αύριο, ποιος ξέρει; Αύριο ίσως να έρθει ο θάνατος, και τότε;». Έχεις αναβάλει τη ζωή για αύριο και αύριο δεν υπάρχει· τότε, τι γίνεται; Τότε εκδηλώνεται ο φόβος.
Και δεν ξέρεις πώς να ζήσεις τώρα. Κανένας δεν σου λέει πώς να ζήσεις τώρα. Οι ιεροκήρυκες, οι πολιτικοί, οι γονείς, όλοι σου λένε για τα αύριο.
Όταν είσαι παιδί, σου λένε: «Όταν γίνεις νεαρός άντρας, τότε θα μάθεις τι είναι ζωή». Όταν είσαι νεαρός άντρας, σου λένε: «Είσαι νέος μα ανόητος – νιότη σημαίνει ανοησία. Όταν μεγαλώσεις, τότε θα καταλάβεις». Και όταν μεγαλώσεις, σου λένε: «Τέλειωσες. Τώρα δεν έχει μείνει τίποτα, είσαι σαν ένα χρησιμοποιημένο φυσίγγι». Τι παράξενος κόσμος;
Απόσπασμα από το βιβλίο του Osho «Φόβος» από τις εκδόσεις Ιβίσκος
