Το μυαλό του ανθρώπου είναι εκ φύσεως έδρα της αλαζονείας, ενώ η καρδιά του είναι το ορμητήριο της οργής.
Αλαζονεία και οργή είναι δύο ισχυρά δηλητήρια που δύσκολα εξουδετερώνονται, αν και υπάρχουν αντίδοτα.
Αντίδοτο της αλαζονείας είναι η ταπείνωση, αντίδοτο της οργής η γλυκύτητα, οι ήπιοι τρόποι.
Ηπιότητα και ταπείνωση είναι δύο αρετές ικανές να δώσουν λύση στις δυσκολότερες καταστάσεις. Όποιος μπορεί να εκδηλώνει αυτές τις αρετές δεν είναι αδύναμος, όπως γενικά πιστεύεται.
Έχοντας την θέρμη της καρδιάς που εμφυσεί η ψυχή, και το φως του μυαλού που εκπορεύεται από το πνεύμα, ακολουθεί την οδό της ισχύος.
Διαβάστε επίσης: Η δύναμη του να λέμε “έναν καλό λόγο”, χωρίς λόγο
Όσοι νομίζουν ότι καλλιεργώντας την ηπιότητα και την ταπείνωση θα καταντήσουν θύματα ή σκλάβοι, γελιούνται. Απεναντίας συσσωρεύουν αποθέματα δυνάμεων, χάρις στα οποία θα είναι ολοένα και περισσότερο ικανοί να αμυνθούν και να επιβληθούν για το καλό.
Όταν βλέπουμε και ακούμε τι συμβαίνει στον κόσμο, αισθανόμαστε ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να συμβούν τα χειρότερα: πυρηνικός πόλεμος, επιδημίες, λιμοί, θεομηνίες… πράγματα ικανά να εξαφανίσουν την ανθρωπότητα. Τα γεγονότα όμως ποτέ δεν είναι απολύτως προκαθορισμένα: Ανάλογα με την συμπεριφορά των ανθρώπων, μπορεί να πάρουν εντελώς διαφορετική τροπή.
Δεν υπάρχει προκαθορισμός ούτε αναπότρεπτο πεπρωμένο, κι αυτό ισχύει για τον άνθρωπο και για την ανθρωπότητα. Ο Θεός που έπλασε τον άνθρωπο, τον προίκισε με ελεύθερη βούληση για να είναι κύριος της τύχης του. Οι άνθρωποι όμως που δεν ζουν συνειδητά αλλά μέσα στην αταξία, ενεργοποιούν χαοτικά ρεύματα οπότε οι νόμοι της δικαιοσύνης θα τους οδηγήσουν αναπόφευκτα στην απώλεια.
Αν όμως αναλογιστούν τις συνέπειες των πράξεών τους και πάρουν συνετές αποφάσεις, αν φροντίσουν να τους περιβάλλουν αρμονικές δυνάμεις, αν πάψουν να διαταράσσουν την ισορροπία της φύσης, τότε θ’ αποφύγουν πολλά δεινά.
Μέσα μας, το καλό και το κακό είναι παρόντα με τη μορφή της ανώτερης και της κατώτερης φύσης αντίστοιχα. Η σφοδρότερη επιθυμία της κατώτερης φύσης είναι να μας συλλάβει για να μας κατασπαράξει.
Είκοσι, τριάντα, πενήντα φορές την ημέρα, προσπαθεί να μας πιάσει για να μας κάνει γεύμα της και αν δεν επαγρυπνούμε, όλο και μας αποσπά κάποια κομμάτια. Ύστερα βέβαια αισθανόμαστε εξασθενημένοι, ενώ εκείνη πάντα πεινασμένη ψάχνει για καινούργιο θήραμα.
Γι΄αυτό πρέπει να δίνουμε την πρωτοκαθεδρία στην ανώτερη φύση μας, έτσι ώστε κάθε μέρα να αναλώνει τουλάχιστον ένα μικρό κομμάτι της κατώτερης φύσης μας. Όταν το μασήσει καλά και το απορροφήσει, το αφομοιώνει μετατρέποντάς το σε δική της ουσία. Η ψυχολογία του μέλλοντος θα θεμελιώνεται πάνω στην κατανόηση αυτής της διεργασίας: απορρόφηση, χώνεψη και αφομοίωση της κατώτερης φύσης από την ανώτερη φύση.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Omraam Mikhael Aivanhov « Μια σκέψη για κάθε ημέρα 3» από τις εκδόσεις Πύρινος Κόσμος
