Συντροφεύει τις τελευταίες γενιές των Ελλήνων από την κούνια τους. Το άξιον Εστί, το Μονόγραμμα, το Φωτόδεντρο και η Δέκατη τέταρτη ομορφιά, η Τρελή ροδιά… έχουν ήδη αρχίσει να φέγγουν στον υποσυνείδητο νου μας ως αρχέτυπα και επηρεάζουν το φόντο των ονείρων μας.
“Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα”. Ο.Ελύτης
ΑΡΧΕΤΥΠΟΝ
Του βότσαλου που εκρούστηκε η μπαρούτη μου ξανάφερε το Λιγονέρι μιαν ακρογιαλιά
Όπου ως φαίνεται είχα πρωτοϊδεί Γυναίκα και τι πάει να πει τα μεσάνυχτα φωτιστικά ροδόδεντρα να βλέπεις Ύστερα κατάλαβα
Πού τη βρήκα να είναι περιστέρι
Που τη βρήκα να είναι ο Ύπνος με τσαμπιά σταγόνων μες στην αγκαλιά
Που τη βρήκα σ’ ένα ταρατσάκι να την ξηλώνει ο δυνατός αέρας
Ώσπου τέλος δεν έμεινε παρά ένας ώμος και το μέρος το δεξί από τα μαλλιά
πάνω από τα χαλάσματα και ο πρώτος Έσπερος.
