Η κατάσταση των Μινύων είναι όμοια με εκείνων που δεν λένε να ξεπεράσουν τις παλιές πληγές. Καθηλωμένοι σε μια παλιά συμφορά, αρνούνται να συγχωρήσουν, με αποτέλεσμα να τους βρίσκουν νέες ταλαιπωρίες. Δεν ακούνε το κάλεσμα του παρόντος. Έχουν μείνει στο παρελθόν. Μεταφορικά η λέξη κωφός σήμαινε στην αρχαιότητα εκείνον που όχι μόνο δεν ακούει αλλά και δεν βλέπει, και γι΄αυτό είναι σαν νεκρός (η λέξη κουφάρι παράγεται από τη λέξη κουφός).
Είναι σαν νεκροί λοιπόν οι Μινύες. Συντηρούν μέσα τους μιαν ανάμνηση οδυνηρή, που τους αναγκάζει να ζουν σε μόνιμη κατάσταση απειλής και επιθετικότητας. Ό,τι βλέπουν και ό,τι κάνουν είναι τελικά μια μορφή εκδίκησης. Όμως, οποιοσδήποτε συντηρεί επιθετικές σκέψεις στο νου του τις προβάλλει προς τα έξω, προς τον κόσμο, ο οποίος νιώθει πως του επιτίθενται κι έτσι ονομάζει την ίδια την επίθεσή του αυτοάμυνα.
Συντηρώντας κάποιον ένοχο στον νου μας βρισκόμαστε σε συνεχή κατάσταση απώλειας επειδή, κρατώντας τον στον ρόλο του ενόχου και του θύτη, υποχρεωτικά τοποθετούμε τον εαυτό μας στον ρόλο του θύματος. Πρόκειται για μια παράπλευρη απώλεια που το εγώ προσπαθεί να συγκαλύψει.
Η συγκάλυψη αυτή ωστόσο ευθύνεται για την καλλιέργεια της πεποίθησής μας ότι είμαστε ευάλωτοι, αδύναμοι και στο έλεος των άλλων, από τους οποίους και επιχειρούμε και προστατευτούμε. Εντέλει, η επιμονή μας να συντηρούμε τα παράπονά μας, μας καθηλώνει στο τραύμα και στην απώλεια που έχουμε υποστεί και τα διαιωνίζει.
Τα φέρνει από το παρελθόν, τότε που συνέβησαν, σε ένα διαρκές παρόν. Για είκοσι χρόνια οι Μινύες ήθελαν να τιμωρούν και να εκδικούνται για τον θάνατο του βασιλιά τους. Για είκοσι χρόνια ήταν καθηλωμένοι στο παρελθόν, σ΄εκείνη τη στιγμή της απώλειας, στο τότε – και στο μεταξύ έχαναν το τώρα, το παρόν. Δυο δεκαετίες είχαν καθηλωθεί κοιτώντας το παρελθόν.
Το παραπάνω απόσπασμα ήταν από το βιβλίο της Ιουλίας Πιτσούλη “ΗΡΑΚΛΗΣ Ο Ήρωας Μέσα Μας”, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα.
