Πως οι πεποιθήσεις μας κλέβουν την χαρά και πως να την κερδίσουμε πίσω

Καλημέρα ζωή λες και ξεκινάς να γνωρίζεις τον κόσμο! Πώς όμως θα το κάνεις αυτό χωρίς χάρτη, χωρίς πυξίδα;

Μην ανησυχείς, έχουν φροντίσει και για αυτό, σου έχουν έτοιμο χάρτη με όνομα «πεποιθήσεις»!

Δηλαδή έναν χάρτη με όλους αυτούς τους πυρηνικούς κανόνες για το τι είναι σωστό, τι είναι λάθος , τι είναι η αγάπη , η φιλία και όλα τα σημαντικά κεφάλαια της ζωής μας! Μεγαλώνουμε λοιπόν ακολουθώντας και επιλέγοντας μονοπάτια που μας υπαγορεύουν οι πεποιθήσεις , χωρίς να το συνειδητοποιούμε τις περισσότερες φορές! Για παράδειγμα αν η βασική μου πεποίθηση λέει «η αγάπη πονάει» , εγώ επιλέγω επώδυνες σχέσεις και παραμένω σε αυτές παρ’ όλο που ταλαιπωρούμαι…. αφού έτσι είναι η αγάπη σύμφωνα με αυτό που μου έμαθαν…

Μέσα στον κατάλογο λοιπόν των πεποιθήσεων μου υπάρχουν κι αυτές που αφορούν την χαρά και την απόλαυση! Όπως για παράδειγμα : «η χαρά κρατά λίγο», «η χαρά δεν πρέπει να φαίνεται γιατί οι άλλοι φθονούν», «η χαρά είναι για τους λίγους, για αυτούς που έχουν» «Γελάς πολύ, πρόσεχε κάτι  θα στο χαλάσει» , «Γελάει καλύτερα αυτός που γελά στο τέλος» και άλλες πολλές.

Εδώ λοιπόν είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μας γιατί φαίνεται πως οι περισσότεροι άνθρωποι είμαστε εκπαιδευμένοι να αποφεύγουμε την χαρά ή στην καλύτερη περίπτωση να την επιτρέπουμε στον εαυτό μας μόνο αν πετύχει κάτι σπουδαίο, και τι είναι το «σπουδαίο» μα φυσικά αυτό που αναγνωρίζουν και χειροκροτούν οι πολλοί!

Τι γίνεται όμως με την καθημερινότητα; Με εκείνες τις μικρές στιγμές που γεύεσαι κάτι υπέροχο, που βλέπεις μια όμορφη εικόνα , που δέχεσαι ένα απρόσμενό χαμόγελο ή μια τρυφερή αγκαλιά;

Είναι όλα αυτά λόγοι για να χαρείς; Επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώσει και να εκδηλώσει ευγνωμοσύνη για αυτά τα υπέροχα «μικρά» που οδηγούν όμως στα «μεγάλα»;

Η συνήθης απάντηση είναι «Όχι» ! Φυσικά έχουμε κι έναν πολύ καλό λόγο για αυτό: «Ζούμε στην εποχή της κρίσης, όλα γύρω καταρρέουν, εγώ θες να χαίρομαι»;

Είναι βέβαια  δικαίωμα του καθενός, να λυπάται και να χαίρεται όποτε θέλει. Επίσης, εννοείται πως τα κοινωνικά προβλήματα είναι αδύνατον να μας αφήνουν αδιάφορους και απαθείς. Αν κανείς είναι κακοδιάθετος, δεν χρειάζεται να δικαιολογείται που αποφεύγει τη χαρά. Αναβάλλει λοιπόν, ότι προκαλεί τη χαρά στην περίπτωση που νιώθει δυσφορία, αλλά μήπως το συνεχές παράπονο, η γκρίνια  και η πλήρης απελπισία, αναβάλλουν και την ίδια τη ζωή;

Πολλοί λόγω άγχους, επιδιώκουν να ελέγχουν τη ζωή τους, την κατάσταση για να αποφύγουν μελλοντικά την αποτυχία. Ασκούν όμως υπερβολικό έλεγχο σε ό, τι κάνουν και έτσι δεν ζουν ουσιαστικά. Δεν δίνουν νόημα σε καθημερινές δραστηριότητες αλλά επιτείνουν το άγχος και την ανησυχία τους για το μέλλον. Έτσι αυτοματοποιούν ενέργειες και αποφεύγουν τη χαρά σαν εκείνη τελικά, να δαιμονοποιείται. Στην πραγματικότητα, με το να αναβάλλει κανείς ότι του προκαλεί ευχάριστη διάθεση, δεν έχει μεγαλύτερη εύνοια ως προς τη διατήρηση ελέγχου μιας δύσκολης κατάστασης. Ίσως μάλιστα τότε, οι άλλοι να τον ελέγχουν περισσότερο….

Συχνά ακούμε ανθρώπους γύρω μας να λένε ότι δεν νιώθουν χαρά, ευχαρίστηση και, κυρίως, ότι δεν ικανοποιούνται ποτέ… Νιώθουν ότι έχουν εκπληρώσει πολλούς από τους στόχους που είχαν θέσει στη ζωή τους, ότι σπούδασαν, παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, αγόρασαν ένα καλό σπίτι, παρ’ όλα αυτά δεν χαίρονται με όλα όσα έχουν δημιουργήσει, τουλάχιστον όχι έτσι όπως περίμεναν ή όπως τους περιέγραφαν με γλαφυρά λόγια… «Αφού τα έχω όλα», σκέφτονται, «γιατί δεν νιώθω καλά»; Το άτομο δεν στρέφεται και δεν κοιτά μέσα του, στην ψυχή του, για να αναζητήσει αυτό που θέλει πραγματικά! Όλα επιβάλλονται από την «εικόνα» και το ρόλο που καλούμαστε να παίξουμε για να είμαστε πάντα μέσα στα πράγματα. Έτσι όμως καταλήγουμε πάντα να κάνουμε αυτό που «πρέπει» και όχι αυτό που «θέλουμε» στη ζωή μας. Απομακρυνόμαστε από τον πραγματικό μας εαυτό και τις αληθινές μας επιθυμίες.

Ναι τα έχεις όλα αλλά δεν χαίρεσαι! θυμάσαι την διαδρομή για να τα αποκτήσεις; Θυμάσαι τις μάχες και τις μικρές καθημερινές νίκες που σε οδήγησαν να έχεις πετύχει στόχους; Όχι δεν θυμάσαι γιατί δεν γιόρτασες τα μικρά βήματα, τις μικρές νίκες αυτής της διαδρομής, το βλέμμα ήταν στραμμένο στον τελικό στόχο και μόνο αυτό είχε σημασία! Ξέχασες να συγχαρείς τον εαυτό σου όταν έπεσε και ξανασηκώθηκε , όταν δέχτηκε αρνητική κριτική και είπε ‘δεν πειράζει συνεχίζω’ , όταν όλοι οι άνεμοι ήταν εναντίον του και συνέχιζε να μάχεται! Απλά σε ξέχασες!

Και τώρα περιμένεις την χαρά να έρθει! Από πού άραγε; Ποιος την έχει και δεν στην δίνει;

Νομίζεις πως αν ανακαλύψεις που βρίσκεται  θα την κάνεις δική σου, σύντροφό σου, σύμμαχο παντοτινή. Όμως δε ξέρεις λες από πού έρχεται. Από πού έρχεται ακριβώς η χαρά δεν ξέρω ούτε εγώ να σου πω, γιατί κάτι μου λέει πως είναι παντού – κι ας είναι τόσο πολύ δυσεύρετη.

Να σου πω όμως κάτι;

Η χαρά δεν έρχεται γιατί είναι πάντα εδώ κι ας την παρατηρούμε σπάνια!

Νομίζω πως είναι κάτω από καθετί και δίπλα στον καθένα. Είναι όμως παράξενη πολύ, όπως είσαι κι εσύ, κι εγώ, και όλοι μας. Δεν έρχεται απρόσκλητη. Χρειάζεται να την καλέσεις!

Πες ότι τη θες κι αυτή θα ναι δίπλα σου να σε κοιτά στα μάτι!

Και όταν έψαξες αλλά δεν την βρήκες, ήταν στην αγάπη που δεν κυνήγησες, στην πίστη που δεν υπερασπίστηκες, στη βοήθεια που δεν έδωσες, στην υπερηφάνεια που κατάπιες, στον φόβο που σε ακινητοποίησε, στο δίλλημα που δεν προσπέρασες, στην απόφαση που δεν πήρες, στην υπόσχεση που αθέτησες, στον στόχο που δεν έθεσες, στον στόχο που δεν απόλαυσες, στον στόχο που δεν δεσμεύθηκες, στον στόχο που δεν παθιάστηκες, στον στόχο που παράτησες κλπ

Όπως είπε κι ο Albert Einstein εξάρτησε την ζωή σου από έναν στόχο, από ένα όραμα και θα είσαι ευτυχισμένος! Όχι όταν τον πετύχεις ,αλλά στην διαδρομή για να τον συναντήσεις! Σε όλες τις μικρές στιγμές που θα ζεις και θα μάθεις να γιορτάζεις! Γιατί κάθε μικρή νίκη  είναι λόγος για γιορτή!!!

Μαρία Βέη

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας-Ψυχοθεραπεύτρια