Πόση ευτυχία δικαιούμαι;

Είναι φορές που σε μια χαρούμενη στιγμή της ζωής μου, έρχεται ένα μικρό πλασματάκι και μου ψιθυρίζει στ' αυτί: "Πσσστ... παρά-περνάς καλά. Αυτό θα το πληρώσεις...".

Ήταν δύσκολες οι μέρες. Δύο δουλειές για να βγει η ζωή, μερικές φορές και τρεις, ανάλογα με τις ανάγκες, τα φτηνά πράγματα τα πληρώνεις δύο φορές, ίσως και παραπάνω, οι μέρες είναι μικρές και οι ελεύθερες ώρες τόσο μα ΤΟΣΟ πολύτιμες...

Είναι λοιπόν οι στιγμές που δεν τολμάς να χαρείς, γιατί φοβάσαι πως "θα στραβώσει". Φοβάσαι την απογοήτευση πως έστω και αυτή η μικρή επένδυση σε χαρά θα σου "βγει ξινή". Πάλι έκανες λάθος υπολογισμό και τα λίγα χρήματα που νόμιζες πλεόνασμα, τελικά ήταν κάποιας υποχρέωσης και στην πραγματικότητα σου λείπουν κιόλας. Πάλι ήλπιζες παραπάνω για τον άνθρωπο που γνώρισες και έμοιαζε να είναι σωστός και συνεπής και φιλικός και τελικά, σε "άδειασε" χωρίς προειδοποίηση ΑΚΡΙΒΩΣ στη λάθος στιγμή. Πάλι έστειλες ένα μήνυμα που έλεγε ακριβώς αυτά που ήθελες να πεις και έστω αν το διάβαζε ο παραλήπτης του, όλα θα έβγαζαν νόημα και θα επιδιορθώνονταν όλα μεταξύ σας, αλλά ήταν ήδη αργά και το μήνυμα δεν έφτασε ποτέ...

Αυτό το πάντα γεμάτο ποτήρι της απογοήτευσης που αδειάζει με δαχτυλήθρα και γεμίζει με κουβάδες και πάντα, μα πάντα σε κυνηγούν να σε ποτίσουν. Ή μήπως εσύ το κυνηγάς;

Εγώ θυμάμαι θυμικό θύματος.
Είναι το πάρτι το οποίο έκανα, δειλά-δειλά και πήγε τόσο καλά μέχρι που έγινε ένα σπάσιμο, μια ζημιά που μου το "έβγαλε ξινό". Είναι αυτή η επισκευή που προσπάθησα να κάνω και αντί να χρειάζομαι κάποιον να το φτιάξει τώρα, χρειάζεται να βρω χρήματα να το αντικαταστήσω ολόκληρο. Είναι αυτή η συζήτηση που χρειαζόταν να κάνω για να λύσω την παρεξήγηση, μόνο και μόνο για να έχουν γίνει τα πράγματα τρισχειρότερα. Είναι η απόλαυση και η χαλάρωση που νιώθω, σε μια παρένθεση από το "σκληρό και άπονο ντουνιά", που κάτι θα με ταράξει, θα με τρομάξει, θα μου θυμίσει να "επιστρέψω στην πραγματικότητα", ότι κι αν σημαίνει αυτό...
"Ε, ναι. Επόμενο ήταν. Σιγά που ο Μέρφι θα με άφηνε για μια στιγμή στην ησυχία μου." ε;
"Πολλά ζητούσα;"
"Πολλά ζητάω;;!! Ε, φυσικά. Εννοείται..."

Παίρνω ένα σφηνάκι απογοήτευσης και μαγικά το μετατρέπω σε ένα κουβά "αποτυχίας" και κατάθλιψης. Ω, ναι. Αυτά τα μέτρα και τα σταθμά μιας ζωής που απλά, σα ρούχο δανεικό, δεν μου κάνει. Γιατί... μέχρι κάποια ηλικία είναι ακριβώς αυτό. Όλα τα μέσα που επιβιώνω, είναι δανεικά.

Είναι εδώ που έρχεται, όπως στους καβγάδες του Αστερίξ, ο ψαράς με τη συναγρίδα να μου ρίξει μία με το ψάρι-χαστούκι και να μου θυμίσει πως δεν υπάρχει "κοσμικό τεφτέρι" για "να είμαι καλό παιδί" και έτσι να ανταμειφθώ. Το τι αξίζω, αν και το έμαθα νωρίς-νωρίς στη ζωή μου, αυτό δεν σημαίνει πως είχαν δίκιο. Από κάποια ηλικία και μετά, είναι δική μου ευθύνη ο ορισμός των ορίων του εαυτού μου. Το τι μου αξίζει, δεν το αποφασίζουν οι άλλοι. Το αποφασίζω εγώ, αφού πρώτα μετρήσω τον κόσμο γύρω μου, τον κόσμο μέσα μου και τις προτεραιότητές μου, για να βγει ένα "ΘΕΛΩ". Πόσο δύσκολο είναι αυτό το "θέλω" άραγε; Όσο η πιθανότητα να το πετύχω; Μα φυσικά και όχι. Οι πιθανότητες είναι τόσες όσο ο υπολογισμός μου. Για να φτιάξω χάρτη με τις εμπειρίες μου, πρέπει πρώτα να τολμήσω να ζήσω. Και φυσικά να ΠΩ το "θέλω". Αρχικά ψιθυριστά, μετά σιγανά, μετά τολμηρά και στο τέλος... κανονικά. Είτε το φωνάξω, είτε όχι, αυτό είναι τόσο δυνατό όσο χρειάζεται για να έχει νόημα ΓΙΑ ΜΕΝΑ η ζωή μου. Το "δικαιούμαι", το "δεν είναι δίκαιο", ο μικρός δικαστής στον ένα μου ώμο θέλει να επιμένει πως "Μήπως δεν δικαιούσαι τόση ευτυχία; Δεν μπορείς να τα έχεις όλα". Και έτσι μέσα στις αλήθειες κρύβεται και η πλάνη όμως:

Όντως, δεν μπορώ να τα έχω όλα, όμως δεν χρειάζεται να τα έχω ΟΛΑ για να έχω και να ζω την ευτυχία. Αρκεί να έχω μια δυναμική ισορροπία ανάμεσα σε αυτά που θέλω και αυτά που μπορώ την κάθε στιγμή. Εκεί κρύβεται η ζωντανή ελπίδα.