Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον, στην εμπνευσμένη νουβέλα του Ρίτσαρντ Μπαχ, δεν είναι ένας συνηθισμένος γλάρος. Ο Ιωνάθαν λατρεύει το πέταγμα. Ενώ όλοι οι υπόλοιποι γλάροι πετούν για να πιάσουν τροφή, αυτός έχει υψηλότερες προσδοκίες. Παρ’όλα τα ρίσκα ο Ιωνάθαν πετά για την ολοκληρωτική χαρά της εξερεύνησης των δυνατοτήτων του, της επέκτασης των συνόρων, αυτού που σημαίνει να είσαι ένας γλάρος. Διωγμένος από το σμήνος του, το οποίο απέτυχε να τον πείσει ότι η ζωή είναι απλά μια υπόθεση επιβίωσης, ο Ιωνάθαν συνεχίζει να κυνηγά την τελειότητα στο πέταγμα και τελικά ανακαλύπτει το απεριόριστο δυναμικό της ύπαρξης.
Ως παιδιά διδαχτήκαμε ότι δεν πρέπει να ονειροπολούμε. Μας είπαν να μη «σπαταλάμε χρόνο» στον εσώτερο κόσμο μας, ενώ πρέπει να δίνουμε προσοχή στη ρώσικη επανάσταση ή στη χλωρίδα και την πανίδα της Ταζμανίας.
Όταν οι γονείς ή οι δάσκαλοι κορόιδευαν την επιθυμία μας να γίνουμε δύτες, τραγουδιστές της όπερας ή ζωγράφοι και μας ενθάρρυναν να έχουμε πιο «προσγειωμένες» φιλοδοξίες – ίσως να γίνουμε νοσοκόμοι, υπάλληλοι τράπεζας ή λογιστές – εμείς υπάκουα καλύπταμε τις φαντασιώσεις μας με μια ετικέτα η οποία έγραφε «Αυτό είναι ένα μη πραγματοποιήσιμο όνειρο» κι έτσι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τα βήματα που χρειάζονταν για να γίνουν τα όνειρά μας αληθινά.
Το παιδί που αρνείται να εγκαταλείψει τα όνειρά του – που πεισματικά επιμένει να πιστεύει ότι θα εξερευνήσει τα βάθη του Αμαζόνιου ή θα γίνει σκηνοθέτης – είναι εκείνο που όταν γίνει ενήλικος θα πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες του.
Κάθε μέρα μπορούμε να διαλέξουμε, είτε να οδηγούμαστε από το παρελθόν – επαναλαμβάνοντας τις συνηθισμένες μας πεποιθήσεις και συνήθειες και πιστεύοντας στα παλιά όρια των δυνατοτήτων μας – είτε να οδηγηθούμε από το μέλλον, από τα όνειρά μας, από εκείνο που θέλουμε να γίνουμε.
Το καρότο ή το μπαστούνι; Ποιο από τα δύο;
Μπορούμε να σέρνουμε με κουρασμένο τρόπο τη μια μέρα ύστερα από την άλλη, είτε κολλώντας σε μια μονότονη εργασία και σε σχέσεις χωρίς αγάπη, είτε παρακολουθώντας τηλεόραση κάθε απόγευμα, είτε γεμίζοντας τις μέρες μας με άσχετες μικρολεπτομέρειες, οδηγώντας τη ζωή μας «στην ήσυχη απόγνωση», όπως λέει ο Θορό. Ή μπορούμε ακόμα να αποφασίσουμε ότι πρέπει να υπάρχει κάτι περισσότερο από το απλά να είμαστε ζωντανοί και όπως ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον να γίνουμε ατρόμητοι εξερευνητές των δυνατοτήτων της ζωής.
Ηρεμήστε – αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει όλοι να πηδήξουμε με αλεξίπτωτα, να παλέψουμε με κροκόδειλους ή να κατακτήσουμε ένα απρόσιτο βουνό! Σημαίνει να ξεκαθαρίσουμε τι πραγματικά θέλουμε από τη ζωή – διερευνώντας τα όνειρα που μας γαργαλούν με ζωτικότητα – και να κάνουμε αυτά τα όνειρα αληθινά. Ο ενθουσιασμός που σημαίνει ο Θεός ανάμεσα (Εν Θεώ) – είναι η σπίθα που ανάβει το κερί που φωτίζει το δρόμο μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Gill Edwards «Ζώντας Μαγικά» από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
