Μετά την ομιλία Ντάρμα που έδωσα, με πλησίασες ντροπαλά, κρατώντας στα χέρια σου ένα μπουκάλι με γάλα σόγιας και είπες τρυφερά:
“Σουνίμ, λυπάμαι που έχω να σου προσφέρω μόνο αυτό”.
Αφού μου έδωσες το μπουκάλι και ένα σημείωμα, εξαφανίστηκες μέσα στο πλήθος.
Όταν διάβασα το σημείωμα, συγκινήθηκα: “Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου που με άκουσες και έδωσες τη συμβουλή σου σε έναν τόσο συνηθισμένο άνθρωπο σαν εμένα”.
Με τη ζεστασιά του μπουκαλιού ακόμα στα χέρια μου, μετάνιωσα που δεν είχα την ευκαιρία να σου μιλήσω περισσότερο.
Και αφού υπάρχει περίπτωση να μη συναντηθούμε ξανά, αποφάσισα να σου γράψω, ελπίζοντας ότι με κάποιον τρόπο θα λάβεις το μήνυμά μου.
Θέλω να ξέρεις ότι αγαπώ αυτό το “συνηθισμένο” σου, επειδή κι εγώ συνηθισμένος είμαι.
Η αλήθεια είναι πως όλοι είμαστε “συνηθισμένοι”.
Ανεξάρτητα από το πόσο διάσημος ή όμορφος είναι κάποιος, από τα πόσα χρήματα έχει ή πόση εξουσία έχει και από το πόσα κομπλιμέντα έχει ακούσει, όλοι έχουμε βιώσει αναποδιές, απώλειες και στεναχώριες.
Πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις αυτές, επειδή η αλήθεια είναι ότι απλώς τις ελέγχουμε. Η μοναξιά και ο φόβος του θανάτου θα μας ακολουθούν μέχρι το τέλος.
Όλοι ταξιδεύουμε προς την ξεθωριασμένη λάμψη της ζωής.
Γι’ αυτό να ξέρεις ότι σ’ αγαπώ, εσένα που στάθηκες σεμνά μπροστά μου και είπες χαμηλόφωνα ότι είσαι απλώς ένας συνηθισμένος άνθρωπος, προσφέροντάς μου ένα ζεστό μπουκάλι μέσα από την καρδιά σου.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Haemin Sunim “Όσα μπορείς να δεις μόνο όταν δεν βιάζεσαι” από τις εκδόσεις Πεδίο
