Ο Διαλογισμός δεν είναι δρόμος προς τη φώτιση, είναι πρακτική της φώτισης

Ο Διαλογισμός δεν είναι δρόμος προς τη φώτιση, είναι πρακτική της φώτισης

Το να κάθεσαι και να διαλογίζεσαι, όπως προτείνεται από πολλές αξιοσέβαστες παραδόσεις, έχει οφέλη σε πολλά επίπεδα.

Έχω κάνει διαλογισμό σε διάφορες περιόδους της ζωής μου και τιμώ αυτή την παράδοση. Η άσκηση αυτή μπορεί να αυξήσει την ευεξία και τη δημιουργικότητα και μπορεί επίσης να προσφέρει ενόραση ως προς τη φύση του νου.

Όμως δεν ζούμε τη ζωή μας καθιστοί – εξακολουθούμε να πρέπει να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε την καθημερινή μας ζωή.

Η φαινομενική μου ασέβεια προς το διαλογισμό χρησιμεύει για να εξισορροπήσει την τυφλή λατρεία που επιδεικνύουν οι ευεπηρέαστοι αναζητητές προς αυτή την πρακτική, θεωρώντας την σαν το μοναδικό Δρόμο προς τη Φώτιση.

Δε θεωρώ το διαλογισμό σαν δρόμο προς τη φώτιση, αλλά ως πρακτική της φώτισης.

Με το να καθόμαστε ήρεμοι, ισορροπημένοι, επικεντρωμένοι και στητοί – χωρίς να γέρνουμε ούτε μπροστά, προς το μέλλον, ούτε προς τα πίσω, προς το παρελθόν – διατηρούμε τη φωτισμένη διάθεση, υιοθετώντας την προοπτική της καθαρής επίγνωσης, παρατηρώντας όλα όσα συμβαίνουν από μια θέση θεϊκής αποστασιοποίησης.

Ωστόσο, η ζωή εκείνων που διαλογίζονται είναι πιθανόν να εμφανίζει τις ίδιες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν εκείνοι που δεν διαλογίζονται – προβλήματα σχέσεων, οικονομικά άγχη και άλλες προκλήσεις.

Έτσι, ο διαλογισμός δεν είναι πανάκεια. Μόλις ανοίγουμε τα μάτια μας, μας περιμένει και πάλι η άμεση εμπειρία της ζωής.

Το αληθινό μέτρο οποιασδήποτε άσκησης είναι η καθημερινή ζωή εκείνου που την κάνει. Έτσι, κάποια στιγμή, ο διαλογισμός χρειάζεται να γίνει μια άσκηση της κάθε στιγμής και όχι απλώς κάτι που κάνουμε καθιστοί, σε κάποια συγκεκριμένη ώρα.

Τώρα ασκώ διαλογισμό με ανοιχτά μάτια, ασκώ την ενόραση μέσα στην κάθε στιγμή, βλέπω την κάθε εμπειρία όπως είναι και όχι όπως νομίζω ότι θα έπρεπε να είναι.

Δίνοντας προσοχή στην αναπνοή, τη χαλάρωση και την κίνηση, βάζουμε την άσκηση του διαλογισμού στη σωστή της διάσταση και προοπτική· την αντιμετωπίζουμε όχι σαν ένα περιστασιακό επισκέπτη, αλλά ως ένα μέλος της οικογένειας – όχι σαν κάτι ξεχωριστό, αλλά ως μέρος του όλου.

Μια τέτοια προσέγγιση φέρνει το φως της επίγνωσης στην κάθε στιγμή και στην κάθε εμπειρία.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Dan Millman «ποιος είναι ο σκοπός της ζωής σου;» από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας

Ενδιαφέροντα σεμινάρια και μαθήματα