Το 1914 η Ευρώπη και Αμερική παρασύρονται στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μία χώρα μετά την άλλη εμπλέκονταν μέσα στα πρωτόγνωρα γρανάζια αυτού του πολέμου. Κανείς τους δεν ήταν άμαθος στις πολεμικές συγκρούσεις, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γραμμένη με αίμα. Παρ’ όλ’ αυτά, ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος θορύβησε για τα καλά ακόμα και τους πιο… «αναίσθητους» ηγέτες και στρατηγούς της ιστορίας. Κι αυτό γιατί ήταν ο πρώτος πόλεμος στον οποίο όσοι ενεπλάκησαν χρησιμοποίησαν όπλα βιομηχανικής παραγωγής και μαζικής καταστροφής. Από τα κανόνια του Ναπολέοντα βρεθήκαμε στα οπλοπολυβόλα και τις βόμβες των αεροπλάνων. Από το ιππικό στα φορτηγά του πυροβολικού.
Και αυτός ο πόλεμος, όπως όλοι, τελείωσε με κάποιους νικητές και κάποιους ηττημένους. Σε αυτόν όμως τον πόλεμο, σε αντίθεση με προγενέστερους, οι νικητές ήταν τόσο φρικιασμένοι από την κτηνωδία και τον θάνατο (8,5 εκατομμύρια άνθρωποι μέσα σε 5 χρόνια!) που ένιωσαν βαθύτατα την ανάγκη να δημιουργήσουν σοβαρές και όσο το δυνατόν πιο επίσημες παγκόσμιες συνθήκες ειρήνης. Ήταν σε όλους προφανές πως αν συνέβαινε ένας ακόμα παγκόσμιος πόλεμος, τότε Ευρώπη και Αμερική θα αφανίζονταν απ’ τον χάρτη, με όλο τον πόνο που αυτό συνεπάγετο. Έτσι, το 1919, στη Συνθήκη Ειρήνης των Βερσαλιών, γεννήθηκε η Κοινωνία των Εθνών, η πρώτη απόπειρα ενός οργανισμού ο οποίος θα διαιτήτευε ανάμεσα στις διεθνής διαφορές των εθνών ώστε ν’ αποφευχθεί μελλοντικός παγκόσμιος πόλεμος.
Η Κοινωνία των Εθνών καταργήθηκε επίσημα το 1946, μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Θα λέγαμε πως απέτυχε στην αποστολή της μιας και η φρίκη δεν είχε εμπεδωθεί για τα καλά απ’ όλα τα Έθνη. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν πολλαπλά πιο φρικαλέος από τον πρώτο αφήνοντας στη Παγκόσμια ιστορία πληγές που θα πονάνε για πολύ καιρό ακόμα. Γεννήθηκε όμως το «τέκνο» της Κοινωνίας των Εθνών, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ο οποίος ιδρύθηκε επίσημα το 1945 σαν σήμερα, 24 Οκτώβρη, ο επονομαζόμενος Ο.Η.Ε.
O Ο.H.E. είναι ένα από τα πιο υψηλά σύγχρονα επιτεύγματα της παγκόσμιας ειρήνης ή έστω της πρόθεσης όλων για την ειρήνη στη Γη. Απαριθμεί σήμερα 193 μέλη, όσα είναι και τα κράτη του κόσμου και στόχος του είναι η αποφυγή κάθε πολέμου αλλά και η προστασία του άμαχου πληθυσμού από την κτηνωδία. Αν και υπάρχουν ηγετικά Κράτη Μέλη (πχ Η.Π.Α.) ο Ο.Η.Ε. παλεύει μέχρι σήμερα να διατηρήσει την ειρήνη σε πολλές εμπόλεμες ζώνες του κόσμου. Θα μπορούσαμε ν’ απογοητευτούμε ρίχνοντας μια ματιά στις ειδήσεις και βλέποντας γύρω μας τους πρόσφυγες, αλλά και την αυθαίρετη καταπάτηση των δικαιωμάτων. Όμως τα πράγματα θα ήταν απλά πολύ χειρότερα δίχως τη μεσολάβηση αυτού του Παγκόσμιου Οργανισμού.
Η πιο μεγάλη συμβολή του ΟΗΕ στην ανθρωπότητα έγινε στις 10 Δεκεμβρίου του 1948 με τη δημοσίευση της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Απλό και αυτονόητο όμως τόσο μακριά ως τότε, από τον καθένα μας, ήταν το γεγονός πως ο κάθε άνθρωπος έχει δικαιώματα απλά και μόνο επειδή είναι άνθρωπος. Και πως αυτά τα δικαιώματα θα έπρεπε να παραμένουν ενεργά κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες, εμπόλεμες ή μη.
Ακόμα παραμένει μακρινό για τον μεγαλύτερο πληθυσμό της γης το αυτονόητο, πως έχει δηλαδή δικαιώματα. Σίγουρα ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του. Έχουμε όμως κι εμείς, οι άνθρωποι μια πορεία να διανύσουμε προς την παγκόσμια ειρήνη και προς αυτά που πρεσβεύει ο Ο.Η.Ε. Εμείς πχ, ως άνθρωποι, ξέρουμε ότι έχετε δικαιώματα; Και… γνωρίζουμε ποια είναι αυτά;
