Εδώ και χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι μαθαίνουμε από μικροί κάτι το οποίο, εκ πρώτης όψεως, δε φαίνεται να έχει να κάνει με τις πρωταρχικές μας ικανότητες. Μαθαίνουμε να γράφουμε και να διαβάζουμε.
Μαθαίνουμε δηλαδή να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας. Παροιμίες όπως το “Άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο” σοφές όπως τόσες και τόσες, επισημαίνουν τους κινδύνους στους οποίους μπορεί να βρεθεί ένας αγράμματος άνθρωπος, αλλά και τους κινδύνους που μπορεί να προκαλέσει στον εαυτό του και τους άλλους.
Καθώς μαθαίνουμε να γράφουμε και να διαβάζουμε, μερικοί από εμάς, ανακαλύπτουμε έναν ολόκληρο κόσμο “εκεί πάνω” ο οποίος, αν και μοιάζει με τον πραγματικό κόσμο, εν τούτοις, δεν έχει και πολύ σχέση.
Για καιρό, και κυρίως κατά τη σχολική μας ηλικία, αυτός ο κόσμος είναι πιο ζωντανός, καθώς οι δάσκαλοι μας παροτρύνουν να εκφράσουμε τη φαντασία μας!
Όταν ξεκινούμε τις σπουδές και τις δουλειές της ζωής, για τους περισσότερους, αυτός ο κόσμος συρρικνώνεται όλο και περισσότερο, και το άγχος της ζωής γίνεται ο κύριος εχθρός του.
Τα χρόνια μας περνούν, και μία αίσθηση κενού αρχίζει και παραμένει μέσα μας. Ένα παράπονο ξεπηδά που και που, σ’ έναν σταθμό του τρένου, και μία νοσταλγία για όλους αυτούς τους ήρωες της παιδικής μας φαντασίας, οι οποίοι τόσο πιστοί ήταν κάποτε εκείνοι σ’ εμάς, κι εμείς σε εκείνους, πριν να διαχωρίσουμε, για πρακτικούς λόγους, τη φαντασία από την πραγματικότητα.
Και ένα βράδυ, πιάνουμε το ημερολόγιο της περσινής χρονιάς που έμεινε κενό (και άχρηστο;) και γράφουμε. Γράφουμε για το γατί στον ακάλυπτο που του πηγαίναμε γάλα και σαλάμι στα κρυφά, γράφουμε για τη γιγάντια πεταλούδα που ξετύλιγε τα φτερά της κάθε πρωί που ξυπνούσαμε και μας πλημμύριζε με χρώμα, γράφουμε για το τζίνι που καθόταν πάνω στην κόλλα μας την ώρα του διαγωνίσματος και μας βοηθούσε να βρούμε τις σωστές απαντήσεις…
Και καθώς γράφουμε αρχίζουμε κι ενώνουμε αυτούς τους δύο κόσμους, που ως εκεί έδειχναν τόσο ξένοι μεταξύ τους! Οι ιστορίες του μυαλού αρχίζουν να ξετυλίγονται στο χαρτί.
Οι ιστορίες της ζωής αρχίζουν να χρωματίζουν το νου. Όλα γίνονται πιο πλούσια τώρα γιατί, με θαυμασμό και συγκίνηση, καταλαβαίνουμε πως η φαντασία μας και η πραγματικότητά μας, είναι γραφτό! να είναι μαζί και όχι χώρια. Η μία εμπλέκεται στην άλλη και η μία εμπλουτίζει την άλλη.
Σχετικές εκδηλώσεις
Γίνε συγγραφέας παγκοσμίου βεληνεκούς
