Η καρδιά μας χτυπάει πολύ δυνατά ακόμα κι όταν με δυσκολία την αντιλαμβανόμαστε. Χτυπά τόσο δυνατά που, αν το αίμα που εκτοξεύει δεν διοχετεύονταν απευθείας σε μία αρτηρία αλλά πετάγονταν έξω από το σώμα, τότε θα έφτανε σε απόσταση περίπου 10 μέτρων. Για να καταλάβουμε τη δύναμή της, μπορούμε να συνδέσουμε ένα λάστιχο ποτίσματος σε μια βρύση, και να ανοίξουμε το νερό τόσο πολύ που να φτάσει τα δέκα μέτρα απόσταση… δεν υπάρχει βρύση με τέτοια πίεση στο σπίτι μας. Οι κεντρικοί σωλήνες όμως υδροδότησης της οικίας ή της πολυκατοικίας, ίσως και να φτάνουν τη δύναμη της καρδιάς.
Μέσα σε αυτή την πίεση, ζουν και εργάζονται τα αιμοσφαίρια μας τα οποία αποτελούν το αίμα μας. Είναι δηλαδή οι κύριοι μεταφορείς οξυγόνου μέσα στο σώμα μας. Εκτοξεύονται από την καρδιά, γεμίζουν οξυγόνο και το μεταφέρουν σε κάθε ένα αιμοφόρο αγγείο, ακόμα και το πιο μικρό, κι επιστρέφουν μέσα σε είκοσι δευτερόλεπτα για να επαναλάβουν τη διαδικασία από την αρχή. Κάθε αιμοσφαίριο διαπερνά ολόκληρο το κυκλοφοριακό μας σύστημα γύρω στις 172.000 φορές…
Θα θέλαμε τώρα να σας ταξιδέψουμε νοητά στη θέση και τη διαδρομή ενός αιμοσφαιρίου για λίγο. Φανταστείτε πως γεννιέστε μέσα στον μυελό των οστών σας. Εκεί γεννιούνται τα αιμοπετάλια. Πριν καλά καλά πείτε «μα!» βρίσκεστε ήδη μέσα στη καρδιά, ανεβασμένοι στην πλατφόρμα της πιο πολύπλοκης, της πιο ορμητικής και της πιο γρήγορης “νεροτσουλήθρας” του κόσμου. Πριν προλάβετε όμως καν να τα φανταστείτε και να τα συνειδητοποιήσετε όλα αυτά, ένα μεγάλο «ΜΠΟΥΜ» σας σπρώχνει μπροστά με τόση δύναμη που χάνετε κάθε αίσθηση χώρου και χρόνου, ακόμα και αυτοπροσδιορισμού (τα γνωστά: ποιος είμαι; Που πάω; Κλπ). Σταματάτε για λίγο σ’ ένα στενό αιμοφόρο αγγείο κάπου μέσα στον πνεύμονα φλερτάροντας με μόρια οξυγόνου και αμέσως τραβιέστε πίσω σε κεντρικές αρτηρίες όπου και πάλι ξεχύνεστε με απίστευτη ταχύτητα προς άλλα αιμοφόρα αγγεία. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο έχετε περάσει όλα τα όργανα του σώματος σας προλαβαίνοντας μάλιστα να χαιρετηθείτε με κύτταρα διαφόρων ειδών, να γνωριστείτε, ν’ ανταλλάξετε τηλέφωνα, μέταλλα, άλατα, να εκτελέσετε παραγγελίες, να μεταφέρετε χαιρετισμούς και μηνύματα, βιταμίνες και άλλα πολλά μέχρι να επανέλθετε κάπως λαχανιασμένος και πάλι στην πλατφόρμα, έτοιμος (;) για το επόμενο «ΜΠΟΥΜ»… Έχουν περάσει μόλις είκοσι δευτερόλεπτα από το προηγούμενο!
Και αυτή είναι η ζωή σας η οποία διαρκεί περίπου 4 μήνες. Χωρίς ρεπό. Για τέσσερις μήνες κινείστε με αυτές τις ιλιγγιώδης ταχύτητες, μέσα στους δαιδαλώδης διαδρόμους του κυκλοφοριακού σας συστήματος και σε γωνιές μυστήριες του κορμιού σας που κανένας βιολόγος δεν έχει ανακαλύψει ακόμα.
Το ερώτημα που εύλογα εγείρεται μετά από αυτή την φανταστική βόλτα ως αιμοπετάλια είναι: Ποια η δύναμη που τα κινεί; Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει ένα αιμοπετάλιο – και τρισεκατομμύρια άλλα- να κινείται με τόση δύναμη για τόσο πολύ καιρό μέσα στο σώμα μας;
Θα μπορούσαμε να καταλάβουμε αυτή τη δύναμη ως ένα συναίσθημα, το οποίο πολλές φορές νιώθουμε να μας ενεργοποιεί ή και το αντίθετο: να μας καθηλώνει.
Οι περισσότεροι έχουμε νιώσει τη δύναμη του θυμού. Όταν ο θυμός φουντώνει τότε δύσκολα μας συγκρατεί κάτι. Θα μπορούσε να εκτινάξει το αίμα μας σε μεγάλη απόσταση, πράγματι. Ο θυμός όμως χρειάζεται ένα εξωτερικό ερέθισμα για να κινητοποιηθεί και να κινητοποιήσει. Επίσης, γρήγορα κλείνει τον δρόμο αντί να τον ανοίξει, δημιουργώντας θρόμβους και δύσκολες καταστάσεις . Τέλος ο θυμός κρατάει λίγο, πολύ πιο λίγο από τέσσερις μήνες, πολύ πιο λίγο από μια ζωή.
Ο φόβος από την άλλη μπορεί να μας κάνει να το βάλουμε στα πόδια αλλά μπορεί και να μας παγώσει το αίμα. Οπότε, δεν είναι αυτός…
Η χαρά όμως; Η χαρά μάλιστα. Αυτή μπορεί κάλιστα να είναι η δύναμη που κάνει ένα αιμοπετάλιο να θέλει να κάνει αυτή τη βόλτα ξανά και ξανά. Αν καταφέρατε έστω και για λίγο να μπείτε στη θέση του αιμοπεταλίου στην παραπάνω άσκηση, θα τη νιώσατε. Είναι η ίδια Χαρά που βιώνει κανείς όταν βρίσκεται στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή, χωρίς να ξέρει ακριβώς το πως και το γιατί, γνωρίζοντας όμως ότι η ζωή θα τον συνεπάρει μέσα στο αέναο και άγριο παιχνίδι της. Αυτή τη χαρά που μας πλημμυρίζει όταν καταλαβαίνουμε ξεκάθαρα ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και ποιος ο στόχος μας. Αυτή η χαρά που νιώθουμε όταν ο έρωτας μας απογειώνει για πρώτη φορά αφήνοντάς μας άναυδους από το εύρος του συναισθήματος. Ίσως η χαρά σε τόσο μεγάλες δόσεις να μοιάζει με φόβο. Στην ουσία όμως, αυτό που συμβαίνει είναι ότι η χαρά της ζωής τρέφεται από τον φόβο που βρίσκει μέσα μας για ζωή. Τον καίει καθώς αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Και έτσι, τίποτα δεν υπάρχει που να μη θέλουμε να το ρισκάρουμε προκειμένου να ζήσουμε. Η χαρά σε αυτά τα επίπεδα αφοπλίζει τον πραγματικό κίνδυνο διότι απλά δεν υπάρχει τίποτα να χάσουμε.
Αυτού του είδους τη χαρά νιώθουν αυτή τη στιγμή μέσα μας μερικά τρισεκατομμύρια αιμοπετάλια διοχετεύοντάς τη σε όλο μας το σώμα μέσα σε δευτερόλεπτα. Εμείς, μπορούμε να παραδεχτούμε, αυτή τη στιγμή, πως η ζωή μέσα μας κάνει πάρτι! Ένα τρελό πάρτι άπειρων ερυθρών αιμοσφαιρίων υπό τους ήχους των 100.000 χτύπων ανά ημέρα της κυριολεκτικά χαρούμενης καρδιάς μας, άσχετα με ό,τι κι αν μας συμβαίνει. Δεν έχουμε παρά να παραδοθούμε στη ροή τους. πώς; …
Εμπρός λοιπόν καλά μου αιμοπετάλια!
