Οι δοκιμασίες μας είναι αυτές που μας ωθούν προς τα ενδότερα τις περισσότερες φορές, στην ενδοσκόπηση και ανασκαφή των πολύτιμων αλλά πολλές φορές ξεχασμένων αρετών μας, όπως η αγάπη, η καλοσύνη, το σθένος. Και όσο αναπτύσσουμε τις προσωπικές μας ποιότητες, τόσο διευρύνουμε το εύρος ζώνης των καναλιών που μας συνδέουν με τους επάνω ορόφους της συνείδησης.
Η φράση, από τη διάλεξη ενός καθηγητή στο πανεπιστήμιο όπου φοιτούσα, θα αγκυροβολούσε για τα καλά μέσα μου, προτρέποντάς με να ανατρέχω σε αυτή συχνά πυκνά έκτοτε, όταν κάτι δεν μου βγάζει νόημα. “Το αποτέλεσμα είναι αυτό που, όταν τίποτα άλλο δεν βοηθά, μπορεί να μας οδηγήσει στην αιτία”.
Αναφερόταν στο νόμο του αιτίου και του αιτιατού, της αιτιότητας δηλαδή. Ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας είναι αποτέλεσμα μιας αιτίας. Αυτό το θεώρημα με βοηθά να εκτιμώ πως όλες οι δοκιμασίες είναι κατά κάποιο μαγικό τρόπο προ-επιλεγμένες, ώστε να με οδηγήσουν κάπου συγκεκριμένα, σε ένα συγκεκριμένο σημείο, ας πούμε.
Έχουν ένα σκοπό, όπως υποστήριζε ο Αριστοτέλης, εκτός από μια σαφή αιτία, δεν τυχαίνουν, εμφανίζονται ή προκαλούνται έτσι χωρίς λόγο.
Αν ανατρέξετε στην αφετηρία τους και συγκρίνετε τον εαυτό σας πριν και μετά, θα διακρίνετε την αλλαγή που έχετε υποστεί. Η αλλαγή αυτή, η οποία συντελείται στο επίπεδο της συνειδητότητας περισσότερο από οπουδήποτε αλλού λοιπόν, είναι που με κάνει να πιστεύω πως μόνο μια ανώτερη αιτία, πρόθεση, ένας ανώτερος λόγος είναι ικανοί για κάτι τέτοιο.
Τα προβλήματα και οι προκλήσεις της ζωής μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, πιο μαλακούς και δοτικούς, πιο ταπεινούς και στοργικούς, κουβαλούν και αυτή την ευκαιρία βλέπετε. Είναι στο χέρι μας αν θα την αδράξουμε και αξιοποιήσουμε προς το μέγιστο καλό, όχι μόνο το δικό μας, αλλά και το ευρύτερο.
Να μου πείτε ποιος ενδιαφέρεται για τους άλλους, όταν έχει ένα ολόκληρο βουνό μπροστά του να διασχίσει; Κι όμως, οι περισσότεροι από εμάς ανακαλούμε μια τρανταχτή εμπειρία μας, η οποία αντί να μας κάνει σκληρούς και απαθείς μας μεταμόρφωσε, προς στιγμή έστω, σε συμπονετικούς, γεμάτους αγάπη ανθρώπους. Θα έλεγε κανείς πως η δύσκολη εμπειρία είναι το κάλεσμα της ψυχής στη γενναιοδωρία και την προσφορά.
Γι’ αυτό και προς εκείνη την κατεύθυνση κινούμαστε όσοι περνάμε μέσα από τις προκλήσεις της ζωής, για να βγούμε στο τέλος πιο λείοι και μαλακοί, χωρίς γωνίες ή σκληρά σημεία.
Πολλοί μεγάλοι δάσκαλοι και θεραπευτές από τέτοια μονοπάτια έρχονται, μακρινά, σκοτεινά και δύσβατα. Οι βαλίτσες που κουβαλούν περιέχουν τα υπάρχοντά τους και όσο πιο βαριές είναι, τόσο πιο πολύτιμα πράγματα φέρνουν.
“Καμιά φορά ο πολεμιστής του φωτός συμπεριφέρεται σαν το νερό και ρέει ανάμεσα στα εμπόδια που συναντά. Και από μια στιγμή και μετά η δύναμή του είναι απόλυτη”.
Paulo Coelho (Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός)
Απόσπασμα από το βιβλίο της Σόφης Σαμαρά “9 μήνες και κάτι χρόνια” από τις εκδόσεις iwrite.gr
