Κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς μου να νικήσω την γκρίνια, παρατήρησα ότι γκρίνιαζα πολύ συχνά. Στην πραγματικότητα, ήταν μια έκρηξη απέναντι σε μια κατάσταση που ή είχε διαρκέσει πολύ καιρό ή επαναλαμβανόταν.
Γκρίνιαζα επειδή προηγουμένως είχα καταφέρει να συγκρατηθώ, να δω τα πράγματα από την καλή τους όψη, να το ξεπεράσω και να σιωπήσω για να μη γίνω κακιά…
Τελικά, κάποια στιγμή έφτανα να εκραγώ!
Όπως η βαλβίδα μιας χύτρας ταχύτητας που πρέπει να την τραβήξουμε για να απελευθερωθεί ο ατμός.
Η πίεση ήταν πολύ μεγάλη, γινόταν αβάσταχτη και έπρεπε να βγει! Γκρινιάζοντας! Για να αδειάσω!
Σε τέτοιες στιγμές έχουμε την τάση να λέμε ότι “η γκρίνια χρησιμεύει σε κάτι”. Δεν θα μπορούσαμε, όμως, πολύ απλά να έχουμε αποφύγει να φτάσουμε σε αυτό το σημείο;
Κατάλαβα πολύ καλά ότι απέναντι σε μια δύσκολη κατάσταση ήταν σημαντικό να μην καταπιέζω τη δυσαρέσκειά μου, να μην προσπαθώ να συγκρατηθώ, διότι διαφορετικά η χύτρα εκρήγνυται – μερικές φορές μάλιστα με αφορμή κάποιες καταστάσεις που δεν έχουν καμία σχέση με την αιτία της δυσαρέσκειάς μου!
Θα αναφερθώ σε ένα προσωπικό παράδειγμα. Είμαι δυσαρεστημένη επειδή η μικρή μου κόρη κλαίει συνεχώς και θέλει να την κρατώ αγκαλιά όλη μέρα.
Υποφέροντας, κάνω αυτό που μου ζητά, επειδή αν πω “όχι”, δεν έχω το κουράγιο να αντιμετωπίσω το πρόβλημα και να διαχειριστώ την κρίση.
Επιλέγω, λοιπόν, να σιωπήσω, την κουβαλώ συνεχώς αγκαλιά και κάνω ό,τι μπορώ για να μην ουρλιάζει μέσα στο αφτί μου. Ανέχομαι…Αργότερα, την ίδια μέρα, η άλλη μου κόρη μου ζητά κάτι επίμονα….και τότε γίνεται η έκρηξη!
“Βαρέθηκα πια! Δεν είναι δυνατόν! Δεν μπορώ να τα κάνω όλα, έχω κουραστεί! Θα μπορούσες να το ψάξεις μόνη σου!”
Η αντίδρασή μου είναι δυσανάλογα έντονη σε σχέση με αυτό που ζητούσε. Συνδέεται με μια προηγούμενη δυσαρέσκεια, την οποία καταπίεζα για ώρα. Αυτή η δυσαρέσκεια έκανε την εμφάνισή της αναπάντεχα και σε άλλες συνθήκες. Η χύτρα εξερράγη πάνω στην άλλη μου κόρη, η οποία δεν έφταιγε σε τίποτα…
Εκείνη εισέπραξε το κόστος της δυσαρέσκειάς που συγκρατούσα όλη τη μέρα, διότι δεν είχα λάβει υπόψη μου ούτε τον εαυτό μου ούτε τις ανάγκες μου. Δεν μπόρεσα να κάνω τη μικρή να σεβαστεί τα όριά μου, θεώρησα τον εαυτό μου θύμα και στο τέλος στενοχωρήθηκα πολύ περισσότερο επειδή νευρίασα.
Με το στοίχημα που έβαλα να μην ξαναγκρινιάξω κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να αφήνουμε να απελευθερωθεί η πίεση της χύτρας σιγά σιγά.
Προσέχω πολύ όταν αντιλαμβάνομαι ότι η πίεση ανεβαίνει, φροντίζω τον εαυτό μου, βάζω όρια, εκφράζω τις ανάγκες μου, αρνούμαι κάποια αιτήματα, ζητώ βοήθεια, φροντίζω να μην εκτραχυνθεί η κατάσταση.
Η πρόκληση να καταπολεμήσω την γκρίνια παρουσιάζεται κάθε στιγμή, κάθε ώρα, αλλά αποτελεί πηγή μεγάλης ηρεμίας.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Christine Lewicki “Νίκησε την γκρίνια” των εκδόσεων Πεδίο
