…Και μια μέρα, ξυπνώντας το πρωί, άξαφνα η απόφασή μου ανάβλυσε από τα πιο βαθιά ύδατα του Εγώ μου. Θέλω να τον ζήσω επιτέλους αυτόν τον έρωτα, να κυλιστώ μέσα. Να με δαγκώσει, να με θωπεύσει. Να με δροσίσει, να με κάψει. Να μου αφαιρέσει τη ζωή, να μου δώσει ζωή. Να μου κόψει την ανάσα και να γεμίσει τα πνευμόνια μου. Να με αδράξει σφιχτά και να με πετάξει στα αιθέρια. Να μου κόψει την όρεξη, να μου στερήσει τη λογική. Να σβήσει την ασφάλεια και να τεμαχίσει την πλήξη.
Δεν γίνεται αλλιώς. Βαρέθηκα τον εγκλωβισμό στη σύνεσή μου! Θέλω να χαρίσω στον εαυτό μου μία παρένθεση απόλυτης παραφροσύνης! Να σταματήσει ο ελεεινός πόλεμος μεταξύ πνεύματος και καρδιάς. Να δω τέλος πάντων πώς είναι να ζει κανείς έξω από τα σύνορά του. Να εξορίζεται από τα πιστεύω του.
Άλλωστε τι σημαίνει τελικά “ηθικός άνθρωπος”;
Στο DNA μας η φύση έγραψε πως γεννιόμαστε ελεύθεροι. Η θρησκεία έβαλε τα συναισθήματα πίσω από τα σίδερα. Μας φυλάκισε σε νόμους που δεν είναι παρά μια προδοσία του τι αισθανόμαστε στ’ αλήθεια.
“Ηθική” σημαίνει αδράνεια του κορμιού μας, μιζέρια του πνεύματός μας. Τα ζώα που υπακούν στο φυσικό τους ένστικτο και μόνο, ζουν πιο ειρηνικά από εμάς, που περιορίσαμε τους εαυτούς μας με φραγμούς όλων των ειδών, θρησκευτικούς κανόνες, νόμους, φοβέρες.
Και τελικά αξίζει περισσότερο όποιος μένει αλύγιστα ασυγκίνητος μόνο και μόνο από ηθική ή από το φόβο της θεϊκής τιμωρίας; Έχουν καλύτερη ζωή όσοι ζουν με τη συνείδησή τους ήσυχη; Ή μήπως σ’ αυτή τη ρευστή ύπαρξη, όπου η τρομοκρατία μπορεί ανά πάσα στιγμή να σε σβήσει από το χάρτη της γης, ο καρκίνος να καταβροχθίσει τη σάρκα σου σε λίγες εβδομάδες, τα τροχαία να σε λιώσουν σε μια κολόνα και τόσα άλλα να σε στείλουν στον Άδη, καλά κάνουν όσοι δαγκώνουν τη ζωή με δυο μασέλες και τη χαίρονται με δυο και με τρεις καρδιές;
Ποιος έχει δίκιο; Και ποιος έχει άδικο; Ο πνευματικός ή ο σαρκικός;
Πόσοι έχουν φυλακιστεί στα “πρέπει” και μετατράπηκαν σε τυράννους;
Μήπως, ξεψυχώντας, μετανιώνουν για μια ανεκπλήρωτη αγάπη;
Τους έχει μεγαλώσει η ουσία τους ή παραδίδουν άδεια ψυχή;
Όσο με αφορά, όταν εγκαταλείψει η ψυχή μου το κορμί μου, θέλω να ζυγίζει βαριά.
Να ‘ναι γεμάτη, να ταράξει τον αέρα από τον πλούτο της.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Ζοέλ Λοπινό “Χάρτινος Έρωτας” από τις εκδόσεις Καστανιώτη
