Δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν άλλον, αν πρώτα στοιχειωδώς δεν εμπιστεύεσαι εσένα.
Το πρώτο πράγμα που με ανακούφιση διαπιστώνεις όταν αρχίσεις να σε εμπιστεύεσαι είναι πως αποδέχεσαι σταδιακά ότι δεν έχεις τον απόλυτο έλεγχο κανενός ανθρώπου: του εαυτού σου, της ζωής σου, του συντρόφου σου, των παιδιών σου.
Αυτό δηλαδή που μέχρι χθες, σου δημιουργούσε ταραχή – το ενδεχόμενο να κυλήσουν τα πράγματα διαφορετικά απ’ότ,ι το έχεις σχεδιάσει – , σήμερα τείνεις με ανακούφιση να το αποδεχτείς.
Ταυτόχρονα, είσαι σιγά σιγά σε θέση να βλέπεις πόσο μάταιο κι αναποτελεσματικό είναι να απαιτείς ειλικρίνεια από τον/τη σύντροφό σου.
Απ’τη στιγμή που έχεις ικανοποιήσει το δικό σου αίτημα για ειλικρίνεια προς τον/στη σύντροφό σου, νιώθεις ήδη γεμάτος. Οι αμφιβολίες σου για τον άλλον δεν έχουν θέση στη νέα σχέση αναπτυσσόμενης εμπιστοσύνης που φυσικά κι αβίαστα αρχίζεις να δείχνεις στο άλλο σου μισό.
Δεν μπορεί ποτέ να έχεις ως σύντροφο κάποιον που σε απατά (σε ξεγελάει) αν εσύ ασυνείδητα δεν το επιδιώκεις. Αν εσύ δεν επιζητάς την έξωθεν απάτη ως επιβεβαίωση της ελλειμματικής σου αυτοεικόνας, ως έναυσμα ενεργοποίησης του τραύματος της προδοσίας και της εγκατάλειψης το οποίο ασυνείδητα ζητάς να “ξυπνήσει” για να σε θεραπεύσει.
Όσο η αυτογνωστική σου κατάσταση προοδεύει, τόσο περισσότερο αναζητάς και βρίσκεις συντρόφους που θα υπηρετήσουν το νέο συμβόλαιο που χτίζεις με τον εαυτό σου. Τόσο λιγότερο θα έχεις ανάγκη εξίσου με σένα – μέχρι χθες – συντετριμμένους ανθρώπους για να σου ανασύρουν αρχαίες πληγές, υπενθυμίζοντάς σου την επιλογή της θεραπείας τους.
Καθώς αποκτάς όλο και μεγαλύτερη επίγνωση των “σκοτεινών” δωματίων της ψυχής σου, οι άνθρωποι στους οποίους επιλέγεις να επενδύσεις την ανάγκη σου για δέσμευση κι ασφάλεια τείνουν να σου καθρεφτίσουν τη δική σου πρόθεση να εμπιστευτείς, να αποδεχτείς, να δοθείς και να αγαπήσεις.
Απόσπασμα απ’το βιβλίο του Γρηγόρη Βασιλειάδη “Το Ψυχοθεραπευτικό Ταξίδι – από το φόβο της σκιάς, στο φως της επίγνωσης” από τις εκδόσεις iwrite.gr
