Το κεφάλαιο για την ευημερία και τον πλούτο στο βιβλίο της Λ. Χέι “Έλκεις αυτό που δηλώνεις” τελειώνει με την παρακάτω επίγνωση:
“Είμαι ένα με τη Ζωή, και όλη η Ζωή με αγαπάει και με υποστηρίζει.
Κι έτσι διεκδικώ για τον εαυτό μου ένα πλούσιο μερίδιο από την αφθονία της ζωής.
Έχω άφθονο χρόνο, άφθονη αγάπη, χαρά, άνεση, ομορφιά, σοφία, επιτυχία και χρήματα.
Δεν είμαι οι γονείς μου, ούτε επιλέγω ν’ ακολουθήσω τα οικονομικά τους πρότυπα.
Είμαι ο μοναδικός και υπέροχος εαυτός μου, και επιλέγω να είμαι ανοιχτός και δεκτικός στην ευημερία, σε όλες τις άπειρες μορφές της.
Ευγνωμονώ βαθειά τη ζωή για τη γενναιοδωρία που μου δείχνει.
Το εισόδημά μου διαρκώς αυξάνεται και συνεχίζω να ευημερώ σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου.
Αυτή είναι η αλήθεια της ύπαρξής μου, και έτσι τη δέχομαι τώρα. Στον πλούσιο κόσμο μου, όλα είναι καλά.”
Αν μπορούμε να διαβάσουμε αυτή τη φράση με φυσική αποδοχή, δίχως κυνισμό, τότε τα οικονομικά μας πάνε καλά.
Αν δε το καταφέρνουμε και μας ξεφεύγουν αναστεναγμοί, ανασήκωμα του φρυδιού ή σφίξιμο των χειλιών, τότε κάτι μέσα μας, μας εμποδίζει στην ανάκτηση της ευημερίας μας.
Η ευημερία μας είναι πολύ σημαντική για τον καθένα μας όσο και η υγεία μας.
Θα έχουμε παρατηρήσει πως όταν αρρωσταίνουμε, τότε όλη μας η προσοχή στρέφεται ολοκληρωτικά προς τον τομέα της υγείας μας έως ότου, επανακτήσουμε ένα ασφαλές επίπεδο υγείας που να μας επιτρέπει να ζήσουμε και να χαρούμε τη ζωή.
Το ίδιο συμβαίνει και με την ευημερία μας. Όταν είμαστε υγιής από άποψη αγαθών και χρημάτων, σημαίνει πως είμαστε σ’ ένα επίπεδο ευημερίας που μπορούμε να ζήσουμε και να χαρούμε τη ζωή.
Όταν το επίπεδο ευημερίας μας είναι κάτω από το υγιές όριο, σημαίνει πως όλη μας η ενέργεια πηγαίνει προς τα εκεί και δεν χαιρόμαστε και πολλά, ούτε ζούμε πλήρως, μέχρι να επανέλθουμε.
Μάλιστα πολλοί πάσχουμε από χρόνια προβλήματα ευημερίας, όπου έχουμε συχνά λιγότερα απ’ όσα χρειαζόμαστε για να καλύψουμε τις ανάγκες μας.
Τελευταία συχνά βιώνουμε μείωση του μισθού μας παρά αύξηση. Αν ακούσουμε για αύξηση μισθού θα νιώσουμε δυσπιστία. Αντίστοιχα, οργή και πικρία αναδύονται όταν σκεφτόμαστε τη μείωση.
Μπορεί εύκολα η οικονομική ασθένεια να γίνει πρόβλημα υγείας και γι’ αυτό χρειάζεται να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψην μας την οικονομική μας κατάσταση και να την αποδεχτούμε πλήρως.
Ο σκοπός αυτής της αποδοχής δεν σημαίνει να μην κάνουμε τίποτε γι’ αυτό, αν είναι προβληματική. Ο σκοπός της αποδοχής έχει να κάνει με τη διαύγεια που θα μας φέρει η πλήρης κατανόηση της οικονομικής μας κατάστασης. Σαν μια επίσκεψη στον γιατρό αν επρόκειτο για τη σωματική μας υγεία.
Από αυτό το επίπεδο και μπροστά, μπορούμε να εργαστούμε όπως πρέπει για να… γίνουμε καλά!
