Η σημαντικότερη διδασκαλία του Thich Nhat Hanh αναφέρει ότι ο νους πρέπει να είναι απολύτως παρών στο «εδώ και τώρα», συμπεριλαμβανομένων του βαδίσματος και του φαγητού.
Αντί να παγιδεύεται στις σκέψεις του ή να εξετάζει παλιές μνήμες και πρόσφατες ανησυχίες, ο νους παραμένει στην παρούσα στιγμή επειδή ο τόπος της φώτισης, τον οποίο επιθυμούν οι αναζητητές, είναι το «εδώ και τώρα», ο αληθινός οίκος του νου.
Όταν ο νους μας είναι απολύτως παρών, γαληνεύει και έρχεται στο κέντρο του χωρίς να τον αποσπούν οι σκέψεις, επιτρέποντάς μας να απολαύσουμε πλήρως τη ζωή μας και να εστιάσουμε σε αυτό που κάνουμε – είτε συζητάμε με φίλους είτε μαγειρεύουμε για την οικογένειά μας.
Ο Thich Nhat Hanh δίδαξε επίσης ότι πρέπει να έχουμε συνείδηση της αναπνοής μας, από τη στιγμή που αυτή αποτελεί τη σημαντική γέφυρα ανάμεσα στον νου και το σώμα.
Αν η αναπνοή μας είναι ήρεμη, τότε και ο νους μας θα είναι ήρεμος.
Αν η αναπνοή μας είναι αγχώδης, τότε και ο νους μας θα είναι αγχώδης.
Διαβάστε επίσης: Η πλήρης αναπνοή των γιόγκι
Αυτό ισχύει και αντίστροφα: ο ταραγμένος νους προκαλεί μια ταραγμένη αναπνοή, ενώ ο γαλήνιος νους φέρνει την ήρεμη αναπνοή.
Επιπλέον, η αναπνοή συμβαίνει πάντοτε στο «εδώ και τώρα» και έτσι επιτρέπει στον νου να αγκυροβολήσει στο παρόν. Καθώς αναπνέουμε πιο ήρεμα και πιο βαθιά, ο νους ακολουθεί σε απόλυτη αρμονία, απολαμβάνοντας τη βαθιά και γαλήνια σιωπή.
Καθώς εμβαθύνω στην εξάσκηση της ενσυνείδητης αναπνοής, η πύλη της σοφίας αρχίζει να ανοίγει. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να εξισώνουν τον νου με τις σκέψεις, λες και οι σκέψεις είναι το μοναδικό πράγμα που βρίσκεται εκεί. Άπαξ όμως και βιώσω τη γαλήνια σιωπή που μεσολαβεί ανάμεσα σε μια σκέψη και την επόμενη, αντιλαμβάνομαι το πώς μια σκέψη αναδύεται από τη σιωπή, αλλά και πώς εξαφανίζεται από μόνη της μέσα σε αυτήν.
Έτσι, δεν αποδίδω ιδιαίτερη σημασία σε κάθε σκέψη, αλλά προσέχω περισσότερο τον ήρεμο χώρο που παρεμβάλλεται μεταξύ τους. Τότε ο χώρος της σιωπής διευρύνεται σταδιακά και αρχίζω να αισθάνομαι ότι ακόμα και μια θετική σκέψη δεν είναι τόσο ευχάριστη όσο η γαλήνια σιωπή.
Τελικά συνειδητοποίησα ότι αυτή η γαλήνια σιωπή υπάρχει όχι μόνο μέσα στο σώμα μου αλλά και έξω από αυτό, καθώς είναι αδύνατον να προσδιορίσω την αρχή και το τέλος της σιωπής. Ο εννοιολογικός διαχωρισμός μεταξύ του εαυτού και του κόσμου καταρρέει και αντιλαμβάνομαι ότι η σιωπή είναι η αδιατάρακτη, αληθινή φύση του νου, αλλά και ο άδηλος τόπος του σύμπαντος πριν από τη δημιουργία του.
Τελικά μπόρεσα να καταλάβω το ζεν γνωμικό: «Δεν υπάρχει απολύτως καμιά διαφορά ανάμεσα στον νου, τον κόσμο και τον Βούδα».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Haemin Sunim «Αγάπη για το λιγότερο τέλειο» από τις εκδόσεις Πεδίο
