Το πλαίσιο του κάρμα και της μετενσάρκωσης μέσα στο οποίο εξελισσόμαστε είναι ουδέτερο. Οι δράσεις και οι αντιδράσεις στη φυσική αρένα κινητοποιούν την ενέργεια, διαμορφώνοντας τις εμπειρίες μας και αποκαλύπτοντας μέσα από αυτή τη διαδικασία τα μαθήματα που έχει να μάθει ακόμη η ψυχή.
Όταν οι πράξεις μας δημιουργούν δυσαρμονία σε κάποιον άλλο, εμείς οι ίδιοι, σε αυτή τη ζωή ή κάποια άλλη, θα νιώσουμε αυτή τη δυσαρμονία. Με τον ίδιο τρόπο, αν οι πράξεις μας δημιουργούν αρμονία και ενδυνάμωση σε κάποιον άλλο, εμείς επίσης θα νιώσουμε κάποτε αυτή την αρμονία και την ενδυνάμωση.
Αυτό μας επιτρέπει να βιώνουμε τα αποτελέσματα των όσων δημιουργούμε και με αυτό τον τρόπο μαθαίνουμε να δημιουργούμε με υπευθυνότητα.
Το πλαίσιο του κάρμα και της μετενσάρκωσης είναι απρόσωπο και παρέχει σε κάθε ψυχή, σύμφωνα με τις πράξεις των προσωπικοτήτων της, τις εμπειρίες που χρειάζεται για να εξελιχτεί. Επομένως, ο προσανατολισμός, ή η στάση με την οποία μια προσωπικότητα προσεγγίζει την εξελικτική διαδικασία, καθορίζει τη φύση των εμπειριών που χρειάζονται για την εξέλιξη της ψυχής της.
Μια θυμωμένη προσωπικότητα, για παράδειγμα, θα αντιδρά στις δυσκολίες της ζωής με θυμό και με αυτό τον τρόπο θα δημιουργήσει την ανάγκη να βιώσει τα αποτελέσματα του θυμού. Μια θλιμμένη προσωπικότητα θα αντιδρά με θλίψη, και θα δημιουργήσει την ανάγκη να βιώσει τα αποτελέσματα της θλίψης, και ούτω καθεξής.
Ωστόσο, ένα άτομο που είναι θυμωμένο αλλά αντιμετωπίζει με ευλάβεια τη Ζωή, θα αντιδράσει πολύ διαφορετικά στις δυσκολίες της ζωής του από κάποιον που είναι θυμωμένος αλλά δεν έχει ευλάβεια για τη Ζωή. Αυτός που δεν ευλαβείται τη Ζωή δεν θα διστάσει να χτυπήσει ενάντια στη Ζωή.
Η βία που απελευθερώνεται όταν κάποιος σκοτώνει έναν άνθρωπο, ή ένα άλλο ζωντανό πλάσμα, είναι πολύ μεγαλύτερη από τη βία που απελευθερώνεται με τα θυμωμένα λόγια. Το καρμικό χρέος – η ενεργειακή ανισορροπία – που δημιουργείται με το φόνο μπορεί να εξισορροπηθεί μόνο με μια εμπειρία ανάλογης σκληρότητας. Έτσι, το άτομο που έχει ευλάβεια θα αποφύγει αυτόματα τις σοβαρές καρμικές συνέπειες που περιμένουν εκείνον που δεν έχει.
Βλέπουμε τη Ζωή σαν κάτι φτηνό. Αυτή η θεώρηση διαποτίζει όλες τις αντιλήψεις μας. Για παράδειγμα, όταν κοιτάζουμε το ζωικό βασίλειο, βλέπουμε τις δραστηριότητες μέσα σε αυτό το βασίλειο σαν μια επικύρωση της δικής μας αξιολόγησης της Ζωής.
Βλέπουμε ζώα να σκοτώνουν και να τρώνε άλλα ζώα, και συμπεραίνουμε ότι οι πιο αδύναμες μορφές ζωής υπάρχουν μόνο για να τρέφονται οι ισχυρότερες. Δικαιολογούμε την εκμετάλλευση της Ζωής από μέρους μας στηρίζοντάς την πάνω σε μια κατάσταση πραγμάτων που θεωρούμε ότι αντιπροσωπεύει το σχέδιο της Φύσης.
Ακρωτηριάζουμε και σκοτώνουμε. Δημιουργούμε καταστάσεις στις οποίες εκατομμύρια άνθρωποι πεινούν ενώ εμείς αποθηκεύουμε σιτηρά σε σιλό και αδειάζουμε το γάλα σε υπονόμους. Βλέπουμε ο ένας τον άλλο σαν λεία για να ικανοποιήσουμε τις συναισθηματικές και σωματικές μας ανάγκες.
Λέμε, “Ζούμε σε έναν άσπλαχνο κόσμο, όπου οι άνθρωποι τρώγονται μεταξύ τους σαν τα σκυλιά”, και πιστεύουμε ότι για να επιζήσουμε πρέπει να εκμεταλλευόμαστε τους άλλους πριν προλάβουν να μας εκμεταλλευτούν εκείνοι. Βλέπουμε τη Ζωή σαν ένα αγώνα που παράγει νικητές και χαμένους, και χτυπάμε χωρίς κανέναν ενδοιασμό όταν μας απειλούν οι ανάγκες άλλων ανθρώπων ή άλλων ομάδων.
Ευλάβεια είναι το να έχουμε με τη Ζωή μια μορφή και ένα βάθος επαφής που ξεφεύγει πολύ πέρα από την επιφανειακή μορφή και φτάνει στην ουσία. Ευλάβεια είναι η επαφή με την ουσία κάθε πράγματος, κάθε ανθρώπου, φυτού, πουλιού ή ζώου. Είναι η επαφή με το εσώτερο της οντότητάς του.
Ακόμη και αν δεν μπορούμε να αισθανθούμε το εσωτερικό αυτό, είναι αρκετό να ξέρουμε ότι η μορφή, η επιφάνεια, είναι απλώς ένα εξωτερικό στρώμα και ότι από κάτω του υπάρχει η πραγματική δύναμη και ουσία του ατόμου, ή του πράγματος. Αυτό τιμούμε με την ευλάβεια.
Η ευλάβεια είναι μια στάση που τιμά τη Ζωή. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς αυθεντικά ενδυναμωμένος για να αντιμετωπίζει με ηπιότητα τη Ζωή ή να την αγαπά. Υπάρχουν πολλοί που δεν είναι αυθεντικά ενδυναμωμένοι αλλά έχουν μεγάλη ευλάβεια. Δεν βλάπτουν τίποτα. Συχνά αυτοί οι άνθρωποι δείχνουν τη μεγαλύτερη συμπόνια και αγάπη επειδή έχουν υποφέρει τόσο πολύ.
Το κατά πόσο κάποιος έχει ευλάβεια εξαρτάται ουσιαστικά από το αν δέχεται την αρχή της ιερότητας της Ζωής, με όποιο τρόπο ορίζει ο ίδιος το ιερό.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Gary Zukav “Η έδρα της ψυχής” από τις εκδόσεις Διόπτρα
