Είμαστε όλοι γεμάτοι άγχη, αμφιβολίες, αδυναμίες, πόνους και καμιά φορά μια μικρή δόση τρέλας. Από αυτήν την άποψη, μοιάζουμε πολύ με τους εφήβους.
Σύμφωνα με μια πολύ γνωστή έρευνα του ψυχολόγου Ντέιβιντ Έλκιντ, η εφηβεία χαρακτηρίζεται από ένα φαινόμενο που μπορεί να αποδοθεί ως «φανταστικό ακροατήριο».
Σκεφτείτε έναν δεκατριάχρονο ο οποίος ντρέπεται τόσο πολύ ώστε να απουσιάζει μια ολόκληρη εβδομάδα από το σχολείο, εξαιτίας κάποιου ασήμαντου περιστατικού που στην πραγματικότητα ουδείς αντιλήφθηκε. Ή μια έφηβη που καλλωπίζεται για τρεις ώρες μπροστά στον καθρέφτη της κάθε πρωί, σαν να ήταν καλλιτέχνης που πρόκειται να βγει στη σκηνή.
Οι έφηβοι το κάνουν αυτό επειδή νιώθουν ότι κάθε τους κίνηση παρακολουθείται μετά μεγίστης προσοχής από τον υπόλοιπο κόσμο.
Ακόμα και ως ενήλικες είμαστε επιρρεπείς σε αυτή τη φανταστική σκέψη την ώρα που, για παράδειγμα, κάνουμε έναν απλό περίπατο. Βάζουμε ένα ζευγάρι ακουστικά στα αυτιά μας και ξαφνικά έχουμε και μουσική επένδυση. Ανασηκώνουμε τον γιακά του σακακιού μας και για μερικά δευτερόλεπτα σκεφτόμαστε πόσο κουλ πρέπει να δείχνουμε.
Καθώς πάμε σε μια συνάντηση, ξαναπαίζουμε την επιτυχία της στο μυαλό μας.
Τα πλήθη κάνουν στην άκρη καθώς περνάμε.
Είμαστε ατρόμητοι πολεμιστές και οδεύουμε προς την κορυφή.
Αυτοί είναι οι τίτλοι της αρχής. Μια σκηνή από ένα μυθιστόρημα.
Μας κάνουν να νιώθουμε υπέροχα – πολύ καλύτερα από όλα τα συναισθήματα της αμφιβολίας και της κανονικότητας – και έτσι παραμένουμε κολλημένοι μέσα στο κεφάλι μας, αντί να συμμετέχουμε στον κόσμο γύρω μας.
Αυτό είναι το Εγώ, μάγκες.
Οι επιτυχημένοι άνθρωποι φροντίζουν να περιορίζουν τέτοιους καλπασμούς της φαντασίας. Αγνοούν τους πειρασμούς που τους κάνουν να νιώθουν σημαντικοί ή διαστρεβλώνουν την οπτική τους.
Όλοι είμαστε επιρρεπείς σε αυτές τις εμμονές του μυαλού – είτε είμαστε επικεφαλής μιας νεοφυούς επιχείρησης, είτε προσπαθούμε να αναρριχηθούμε στην εταιρική ιεραρχία, είτε ζούμε έναν τρελό έρωτα.
Όσο πιο δημιουργικοί είμαστε, τόσο πιο εύκολο είναι να χάσουμε το νήμα που μας οδηγεί έξω από τον λαβύρινθο.
Διαβάστε επίσης: 8 πράγματα που δεν κάνουν οι άνθρωποι με αυτοπεποίθηση
Η φαντασία μας – πλεονέκτημα από πολλές απόψεις – γίνεται επικίνδυνη όταν θεριεύει. Πρέπει να ελέγχουμε τις αντιλήψεις μας.
Γιατί, χαμένοι στον ενθουσιασμό μας, πώς μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια το μέλλον ή να ερμηνεύσουμε τα γεγονότα;
Πώς μπορούμε να παραμείνουμε έτοιμοι και σε επιφυλακή;
Πώς μπορούμε να εκτιμήσουμε το «τώρα»;
Πώς μπορούμε να είμαστε δημιουργικοί μέσα στο βασίλειο της πρακτικότητας;
Το να βιώνει κανείς ξεκάθαρα το παρόν θέλει κουράγιο.
Μην ζείτε μέσα στην αχλή του αφηρημένου, επιλέξτε να ζείτε με το απτό και το πραγματικό, ακόμα κι αν – ιδίως αν- η επιλογή αυτή είναι άβολη.
Να συμμετέχετε σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω σας. Γλεντήστε τα, προσαρμοστείτε σε αυτά.
Δεν έχουμε θεατές, δεν υπάρχει κανείς για να δει την παράσταση. Σε όλο αυτό που βρίσκεται γύρω μας, το μόνο που υπάρχει είναι δουλειά που πρέπει να κάνουμε και μαθήματα που πρέπει να διδαχτούμε.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ryan Holiday «Το Εγώ είναι ο Εχθρός» από τις εκδόσεις Πεδίο
