– Νομίζεις πως μπορείς πάντα να τον αναγνωρίζεις;
– Ναι μπορώ!
Φοβάμαι κάθε πρωί από τη ώρα που θα ανοίξω τα μάτια μου, μέχρι να έρθει το βράδυ για να τα κλείσω.
Φόβος αν θα προλάβω να είμαι εγκαίρως στην εργασία μου.
Φόβος για το αν τα παιδιά θα είναι στην ώρα στους στο σχολείο.
Φόβος για το πως θα εξελιχθεί η μέρα τους.
Φόβος για την κίνηση που θα συναντήσω.
Φόβος για το πως θα εξελιχθεί η επαγγελματική μου δραστηριότητα.
Φόβος για τη έγκαιρη και ομαλή εξόφληση λογαριασμών, δανείων και γενικότερων εξόδων.
Φόβος για το αν ο σύντροφός μου ή και εγώ είμαστε παρών σε αυτή τη σχέση- γάμο.
Φόβος να μην μείνω μόνη, να έχω να αντιμετωπίσω όλα αυτά και ακόμα παραπάνω.
Φόβος στην τελική και για την υγεία μου που κλονίζεται με όλα αυτά.
Ναι τον αναγνωρίζω πολύ καλά τον φόβο.
Είναι αυτό το ύπουλο μαυριδερό πλασματάκι που μεταμορφώνεται σε ότι μπορείς να φανταστείς , φτάνει να μπορεί να ελέγχει τον εαυτό μου, την ζωή μου, την πραγματικότητά μου.
Και ναι, τις περισσότερες φορές τα καταφέρνει και με κρατάει χαμηλά, πολύ χαμηλά.
Με κρατάει αλυσοδεμένη γερά με μια μολυβένια μπάλα (σαν αυτή των καταδίκων), δεμένη στα πόδια μου.
Σαν χταπόδι έχει βεντουζάρει δυνατά στην κοιλιά μου.
Είναι εκεί και μου δείχνει επιδεικτικά την δύναμή του, και παίρνει και άλλες μορφές.
Γίνεται θυμός και οργή.
Γίνεται απογοήτευση, νωθρότητα, αδράνεια.
Γίνεται έλλειψη επιλογών, αυτό-αμφισβήτηση, αδυναμία.
Γίνεται εμπόδιο στην ευτυχία μου και στη προσωπική μου ανέλιξη.
Με πόσα συναισθήματα θα πρέπει άραγε να το βαφτίσω για να αντιδράσω;
Για να καταλάβω πως αυτό το σιχαμερό παράσιτο που μεταμφιέζεται και παίζει ζάρια τη ζωή μου, δεν πρέπει, δεν μπορεί να έχει πια καμία θέση στη ζωή μου.
– Ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ που με ρώτησες και με έκανες να συνειδητοποιήσω την φυλακή που είχα κλειστεί.
Πιστεύω πως αρκετά όμως, πιστεύω πως ήρθε η ώρα πια να αντιδράσω.
Να πετάξω τα δεσμά μου, να ελευθερωθώ και να πάρω την δύναμή μου πίσω.
Αποφασίζω να τον καλέσω κοντά μου για τελευταία φορά, να τον αγκαλιάσω με αγάπη, τρυφερά και τον ρωτήσω:
Τι θες από εμένα;
Τι αποζητάς;
Ποια παρελθοντική πληγή σκαλίζεις;
Σε ποια αρνητική πεποίθηση έχεις στηριχθεί;
Και αφού παίρνω τις απαντήσεις που χρειάζομαι περνάω στο επόμενο στάδιο.
Το στάδιο του “αποχαιρετισμού”…
Δεν σε χρειάζομαι πια στην ζωή μου.
Αρνούμαι να σου δώσω πια οποιαδήποτε εξουσία ώστε να ελέγχεις την ζωή μου.
Σπάω κάθε επαφή μαζί σου, κάθε συμφωνία.
Αναλαμβάνω την ευθύνη του εαυτού μου.
Σε αγαπάω, σε αποδέχομαι , σε συγχωρώ.
Συγχωρώ και αφήνω πίσω μου κάθε τοξική σχέση που έχω αναπτύξει μαζί σου, κάθε αρνητική πεποίθηση, κάθε αρνητικό προγραμματισμό.
Και γεμάτη ευγνωμοσύνη για την ζωή και τις ευκαιρίες που μου δίνει, κάνω κάθε μέρα ένα μικρό βήμα προς την ελευθερία, προς την ευτυχία!!!!
Ξανθή Μήτσου
