Τα δέκα πρώτα χρόνια παραμονής μου στον πλανήτη Γη τα πέρασα στο Όουεν του Οντάριο.
Θυμάμαι πολύ καλά τη ζεστή καλοκαιρινή μέρα που ένα μέλος της οικογένειάς μου με πήγε στο Πάρκο Χάρισον, όπου υπήρχε μια υπέροχη πισίνα.
Τα μεγαλύτερα παιδιά ανέβαιναν τη σκάλα και πηδούσαν από την πιο ψηλή σανίδα. Περνούσαν τέλεια. Θέλοντας να με αποδεχτούν τα μεγαλύτερα παιδιά, ανέβηκα κι εγώ αυτή τη σκάλα – διστακτικά, αλλά την ανέβηκα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τρόμο που κυρίευσε το μυαλό και το κορμί μου μόλις κοίταξα κάτω.
Η υποστήριξή τους δεν βοήθησε καθόλου. Αποκλείεται να πηδούσα από εκείνη τη σανίδα. Κατέβηκα τη σκάλα.
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που θυμάμαι ότι βρέθηκα αντιμέτωπος με το Φράγμα του Τρόμου. Όχι μόνο έχασα τη διασκέδαση και την έξαψη που θα κέρδιζα πηδώντας, αλλά έχασα και λίγο από τον αυτοσεβασμό μου.
Αν το σκεφτείτε, θα θυμηθείτε την πρώτη φορά που ήρθατε πρόσωπο με πρόσωπο με το Φράγμα του Τρόμου. Είτε το ξεπεράσατε και βαδίσατε προς την ελευθερία είτε γυρίσατε πίσω στα δεσμά σας, παγιδευμένοι από τους φόβους σας.
Συνέχισα να κάνω πίσω σε ό,τι φοβόμουν μέχρι τα είκοσι έξι μου. Έπειτα, με την ενθάρρυνση ενός αγαπημένου προσώπου, είπα: “Φτάνει”. Και από τότε είμαι ελεύθερος.
Το Φράγμα του Τρόμου εμφανίζεται μπροστά μας κάθε φορά που επιχειρούμε να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα στη ζωή μας σε μια περιοχή που δεν έχουμε ταξιδέψει ξανά.
Πουλούσα επιχειρήσεις στον Καναδά, στις ΗΠΑ και στην Αγγλία για χρόνια και δεν μπορούσα καν να φανταστώ πόσες φορές θα καθόμουν στο ίδιο τραπέζι με άντρες και γυναίκες που είχαν φτάσει σε αυτό το φράγμα, ήθελαν να προχωρήσουν, αλλά δεν μπορούσαν. Ήταν άνθρωποι που θα μπορούσαν να πετύχουν και το ήθελαν, αλλά δεν το έκαναν.
Μήπως το Φράγμα του Τρόμου κρατά εσάς ή την επιχείρησή σας πίσω;
Κάντε ό,τι έκανα και σπάστε το. Δεν θα το μετανιώσετε.
Η δόξα βρίσκεται στην προσπάθειά μας να φτάσουμε τον στόχο μας και όχι στο να τον πετύχουμε.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Bob Proctor “Απόλυτη Επιτυχία” από τις εκδόσεις Διόπτρα
