Χώρος εργασίας. Τα τηλέφωνα χτυπούν, κάποιοι απαντούν χαμηλόφωνα ενώ άλλοι ανεβάζουν τους τόνους. Ο εκτυπωτής αποκαλύπτει ρυθμικά την κίνηση του τριμήνου, κάποιος βιάζεται, τα μάτια προσηλωμένα στην οθόνη του υπολογιστή, η αυτοσυγκέντρωση είναι τόση που κάνει τις σκέψεις να περνούν μέσα από βελόνα, φοριαμοί με κλασέρ, χρόνια καρφωμένα σε χαρτί λογιστηρίου, ανοίγει η πόρτα, κάνει ρεύμα και τότε τα μεγάλα, πράσινα φύλλα του φίκου κινούνται, χαιρετούν ευγενικά όλους τους παρευρισκόμενους και διαχέουν μια αίσθηση ηρεμίας στον χώρο, μια υποψία πως όλα καλά θα πάνε και σήμερα.
Σπίτι. Τα κοινόχρηστα κάτω απ’ την πόρτα, το κρεβάτι ξέστρωτο γιατί δε χτύπησε το ξυπνητήρι, το φαγητό στο ψυγείο, ο τηλεφωνητής δεν είχε κανένα μήνυμα, ο φάκελος του ρεύματος κλειστός ακόμα πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού, κανείς δεν τολμά να τον ανοίξει, η λίστα για το σούπερ μάρκετ περιμένει να πάει για ψώνια, τα καλώδια της τηλεόρασης έχουν σκόνη θα λέγαμε με τρόπο, μα εκεί είναι εκείνη, πράσινη και πυκνή, γεμάτη μακρόστενα ζωηρά φυλλαράκια και λόγχες να αιωρούνται προς όλες τις κατευθύνσεις, η φτέρη! Στέκει πάνω σ’ ένα μικρό τραπεζάκι, ίσα που χωράει στη γλάστρα και πρόθυμα μοιράζεται συναρπαστικές ιστορίες από τα δάση, στα όνειρα όποιου αποκοιμηθεί στον καναπέ.
Χώροι Δημοσίου. ΟΑΕΔ, εφορίες, ουρές, ασυνεννοησία και νεύρα, αναμονή, υπάρχει λόγος; Τα νούμερα κολλάνε στην οθόνη, τα πόδια κινούνται νευρικά, το κινητό δεν έχει σήμα, το electro smog βαρύ κι ασήκωτο, όπου electro smog εστί ηλεκτρομαγνητικό νέφος από υπολογιστές και καλώδια, υπάλληλοι ορκισμένοι να παραμείνουν ευγενικοί ό,τι κι αν ακούσουν, πώς αντέχουν; πώς αντέχουμε; Ένα σπαθίφυλλο φρεσκοποτισμένο τεντώνεται με χάρη δίπλα στις οθόνες με τη νέα φορολογία, μία μεγάλη μονστέρα εκτελεί χρέη security στην είσοδο, ένας πόθος δίπλα στους ακατάστατους φακέλους προς εξέταση μας θυμίζει πως θα περάσει κι αυτό.
Διφενμπάχια, καλαθέα, δράκαινα, χαμαιντώρεα, κέντια, ορχιδέα, μπαμπού, αροκάρια… ονομασίες που προκαλούν τη φαντασία μας, αλλά και βασιλικός, λεβάντα και άλλα βότανα φερμένα απ’ τις αυλές της γιαγιάς και τις θύμησες του καλοκαιριού, μεγαλώνουν εύκολα δίπλα μας, παρατηρητές και φύλακες της ζωής μας στην πόλη, υπενθυμίζοντάς μας τις… ρίζες μας.
