Γνωρίζουμε όλοι τη φράση, η περιέργεια σκότωσε τη γάτα. Και γνωρίζουμε όλοι τη σημασία της. Πως η γάτα είναι ένα πλάσμα τόσο περίεργο που συχνά βρίσκεται σε μπελάδες από την περιέργειά της. Και, από ότι συμπεραίνουμε από την αγγλική παροιμία, σε θανατηφόρους μπελάδες.
Και όμως, τα πράγματα δεν ξεκίνησαν έτσι όταν ο Ben Jonson αναφέρθηκε για πρώτη φορά στις γάτες το 1958 στην κωμωδία του «Every Man in His Humour» λέγοντας μέσα σ’ ένα στίχο τα ακριβώς αντίθετα: «Helter skelter, hang sorrow, care’ll kill a Cat, up-tails all, and a Louse for the Hangman» Και εννοούσε, πως αυτό που θα σκοτώσει τη γάτα είναι η υπερβολική ανησυχία για κάτι, για μία έκβαση της υπόθεσης. Οι Άγγλοι αργότερα, δίχως να έχουν δει στ’ αλήθεια κάποια γάτα να ανησυχεί, άλλαξαν το care με το curiosity, δηλαδή την περιέργεια η οποία είναι αληθινά ένα γατίσιο χαρακτηριστικό.
Εσείς τι λέτε; Ποιο θα ήταν πιο θανατηφόρο; Από τη μία έχουμε την περιέργεια να μάθουμε κάτι καινούριο, και συχνά βρισκόμαστε σε μπελάδες μέχρι να μάθουμε. Ή μήπως να λέγαμε καλύτερα, σε νέες περιπέτειες; Το να μαθαίνουμε πράγματα, το ν’ αποκτάμε νέες δεξιότητες, το να ανακαλύπτουμε νέους κόσμους, το να βγαίνουμε από μία γνωστή, βολική κατάσταση με στόχο να βρούμε νέα ενδιαφέροντα ή και να μη βρούμε –δε ξέρει κανείς- σπάνια μας σκοτώνει. Μερικές φορές όμως, συμβαίνει. Είναι γεγονός.
Από την άλλη, περικυκλωνόμαστε μέσα σε καταστάσεις που μας βολεύουν, που έχουμε μάθει, σε σχέσεις που έχουν τελειώσει, σε πόλεις που δεν έχουν πια ερεθίσματα για εμάς… κλεινόμαστε μέσα στο σπίτι μας από φόβους και φοβίες διαφόρων ειδών, και όσο πιο πολύ κλεινόμαστε, τόσο περισσότερο φοβόμαστε. Αν το άγνωστο είναι κάτι δύσκολο για όλους, το να το αποφεύγουμε συνεχώς, το κάνει ακόμα πιο τρομακτικό και επικίνδυνο. Εδώ η υπερβολική ανησυχία για το άγνωστο πραγματικά σκοτώνει. Δημιουργεί τόσο άγχος από το τίποτα το οποίο, ως γνωστόν είναι το βασικό συστατικό για κάθε ασθένεια. Πολύ περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν από άγχος παρά από την περιέργεια για το άγνωστο.
Το άλλο που μπορεί να σκοτώσει η υπερβολική ανησυχία, είναι την ίδια τη ζωή μας. Εκείνη που οι πρωταρχικές μας επιθυμίες, οι νεανικές, οι αυθόρμητες και άγριες, οι επιθυμίες της ψυχής μας, μας έφεραν στον κόσμο αυτό για να ζήσουμε. Η υπερβολική ανησυχία σκοτώνει όχι μόνο κυριολεκτικά έναν άνθρωπο αλλά και μεταφορικά. Σκοτώνει τα όνειρά του, τις ελπίδες του, τη δικιά του ζωή. Η περιέργεια μπορεί να σκοτώσει μια γάτα αλλά! Πεθαίνοντας εκείνη γνώριζε ήδη όσα 100 τεμπέληδες σκύλοι μαζί όπως λέει και ο Τομ Ρόπμπινς μέσα στο βιβλίο του «Η Αμάντα, το κορίτσι της γης»
Και, όπως πάντα οι Άγγλοι, αντέταξαν ένα ακόμα “but” μέσα στους αιώνες για αυτό το τελικά λανθασμένο συμπέρασμα: Curiosity killed the cat but! satisfaction brought her back. Που σημαίνει: η περιέργεια σκότωσε τη γάτα μα η ικανοποίηση (των όσων έμαθε) την έφερε πίσω… εφτάψυχες γαρ!
Ελεύθερη μετάφραση: Η περιέργεια μπορεί να μας βάζει σε μπελάδες αλλά μας χαρίζει εφτά ζωές ακόμα!
